Po otwarciu papierowej paczuszki ozdobionej pieczęcią z wizerunkiem Dzieciątka Jezus i napisem w otoku: „Cząstka potarta o cudowną figurkę Dzieciątka Jezus Koletańskiego” naszym oczom ukazują się fragmenty różnokolorowych tkanin. Jak współczesne skrawki zyskały szczególną moc? Poprzez dotyk.
Według tekstu Nowenny do Dzieciątka Jezus Koletańskiego w 1894 roku pewnej kobiecie, dostarczającej do klasztoru prowianty, zachorowała jedyna córeczka i była już prawie umierająca. Zrozpaczonej matce siostra dała sukienkę Dzieciątka Jezus, by ją założyła na chore dziecko. Gdy to uczyniła po powrocie do domu, dziewczynka otworzyła wesoło oczka i zaczęła się bawić. Objawy choroby znikły zupełnie. Później często stosowano ten sposób jako bardzo skuteczny i w końcu zabrakło sukienek Dzieciątka. Zaczęto więc pocierać materiał o Figurkę. Te „szatki”, jeśli były używane z głęboką wiarą, miały taką samą cudowną moc.
Rytualne założenie szaty jest uniwersalnym znakiem zmiany statusu – wizualizacją przemiany. Gest dotknięcia chorego skrawkiem „uświęconej” tkaniny jest rodzajem skrótu, w którym zawiera się opowieść o wierze w przenikanie sacrum do materialnego świata.
Uważana za cudowną figurka Dzieciątka Koletańskiego prezentowana jest w ołtarzu bocznym kościoła pw. Św. Józefa przy ul. Poselskiej w Krakowie. Siostry Bernardynki, których klasztor przylega do kościoła, otaczają ją szczególna czcią. Podobnie jak Karmelitanki w Pradze, opiekujące się inną cudowną figurką Dzieciątka, przebierają ją w ozdobne szaty. Akt jej ubierania jest dla sióstr momentem szczególnym – nieobjęty Bóg w wyrzeźbionym ciele dziecka doświadcza czułości i opieki.
Prezentowane „szatki” Dzieciątka Jezus nie są relikwiami sensu stricto, ponieważ szczególną moc zyskiwać mają dzięki kontaktowi z reprezentacją Boga (rzeźbą), a nie ciałem świętego. Są jednym z wielu przykładów dewocjonaliów, których współczesne wcielenia angażują nowe materiały i środki komunikacji (w tym również Internet), i dlatego stały się przedmiotem zainteresowania naszego Muzeum.
Opracowała Karolina Pachla-Wojciechowska.
Zainteresowanym kultem Dzieciątka Jezus Koletańskiego polecam stronę Klasztory SS. Bernardynek w Krakowie (http://bernardynki.com/start.html) oraz stronę kościoła pw. Panny Marii Zwycięskiej, gdzie czczona jest praska figurka tzw. Pražské Jezulátko (https://www.pragjesu.cz).
O kulcie relikwii z perspektywy Kościoła Katolickiego pisał m.in. ks. J. Kracik (Relikwie, Kraków 2002).
Według tekstu Nowenny do Dzieciątka Jezus Koletańskiego w 1894 roku pewnej kobiecie, dostarczającej do klasztoru prowianty, zachorowała jedyna córeczka i była już prawie umierająca. Zrozpaczonej matce siostra dała sukienkę Dzieciątka Jezus, by ją założyła na chore dziecko. Gdy to uczyniła po powrocie do domu, dziewczynka otworzyła wesoło oczka i zaczęła się bawić. Objawy choroby znikły zupełnie. Później często stosowano ten sposób jako bardzo skuteczny i w końcu zabrakło sukienek Dzieciątka. Zaczęto więc pocierać materiał o Figurkę. Te „szatki”, jeśli były używane z głęboką wiarą, miały taką samą cudowną moc.
Rytualne założenie szaty jest uniwersalnym znakiem zmiany statusu – wizualizacją przemiany. Gest dotknięcia chorego skrawkiem „uświęconej” tkaniny jest rodzajem skrótu, w którym zawiera się opowieść o wierze w przenikanie sacrum do materialnego świata.
Uważana za cudowną figurka Dzieciątka Koletańskiego prezentowana jest w ołtarzu bocznym kościoła pw. Św. Józefa przy ul. Poselskiej w Krakowie. Siostry Bernardynki, których klasztor przylega do kościoła, otaczają ją szczególna czcią. Podobnie jak Karmelitanki w Pradze, opiekujące się inną cudowną figurką Dzieciątka, przebierają ją w ozdobne szaty. Akt jej ubierania jest dla sióstr momentem szczególnym – nieobjęty Bóg w wyrzeźbionym ciele dziecka doświadcza czułości i opieki.
Prezentowane „szatki” Dzieciątka Jezus nie są relikwiami sensu stricto, ponieważ szczególną moc zyskiwać mają dzięki kontaktowi z reprezentacją Boga (rzeźbą), a nie ciałem świętego. Są jednym z wielu przykładów dewocjonaliów, których współczesne wcielenia angażują nowe materiały i środki komunikacji (w tym również Internet), i dlatego stały się przedmiotem zainteresowania naszego Muzeum.
Opracowała Karolina Pachla-Wojciechowska.
Zainteresowanym kultem Dzieciątka Jezus Koletańskiego polecam stronę Klasztory SS. Bernardynek w Krakowie (http://bernardynki.com/start.html) oraz stronę kościoła pw. Panny Marii Zwycięskiej, gdzie czczona jest praska figurka tzw. Pražské Jezulátko (https://www.pragjesu.cz).
O kulcie relikwii z perspektywy Kościoła Katolickiego pisał m.in. ks. J. Kracik (Relikwie, Kraków 2002).
