Zakup do zbiorów w 1984 roku od katowickiego kolekcjonera. W MEK znajduje się 19 obrazów Pawła Wróbla.
Obraz dwustrefowy. W dolnej części został przedstawiony fragment kopalni. Na szaro-brązowym tle widnieje podstęplowany żółto-brązowymi słupami chodnik pod ziemią, z poziomą rurą wentylacyjną i przodkiem po lewej stronie, w którym jeden górnik fedruje węgiel, zaś drugi zbiera go do wagonika. Po prawej zielona kolejka wiezie górników do pracy. Są ubrani w błękitne i zielone ubiory, a także żółte kaski. Na pierwszym planie dwóch górników niesie na ramionach belkę, inny stoi przed nimi. W górnej strefie została ukazana część nadziemna – pejzaż śląski z małymi domkami mieszkalnymi stojącymi wśród drzew. Za nimi wznoszą się wyższe, kilkupiętrowe domy mieszkalne z licznymi czerwonymi kominami. Na bladozielonym tle są widoczne dwa szyby kopalniane, czerwone dymiące kominy i dwie wysokie hałdy. Paweł Wróbel (1913-1984) urodził się w Szopienicach, w rodzinie górniczej. Pracował w katowickiej kopalni. Wojna zmieniła jego losy, przyniosła mu udział w kampanii wrześniowej, niemiecką niewolę, podpisanie Volkslisty III kategorii, wcielenie do Wehrmachtu, łagier na Kamczatce. Po wojnie wrócił do Polski i pracował w kopalni „Wieczorek” w Katowicach-Janowie. Obdarzony talentem plastycznym malował gazetki propagandowe, był też korespondentem "Trybuny Ludu". Po 1956 roku poświęcił się malowaniu. Stworzył specyficzny styl. Jego obrazy o żywej kolorystyce, cechuje nagromadzenie szczegółów, liczne uproszczenia, w tym charakterystyczny sposób ukazywania twarzy postaci, a także pasowy układ kompozycji. Przedstawiał codzienne i odświętne życie Śląska. W latach 70. XX wieku jego obrazy stały się modne. Był współzałożycielem koła plastyków przy świetlicy kopalni "Wieczorek". Wykonywał też rzeźby w węglu i drewnie. Los Pawła Wróbla, może stanowić kwintesencję doli całego pokolenia Ślązaków. Wraz z innymi malarzami stworzył mit śląskiej Arkadii, niezwykle istotny dla propagandy PRL. Był też uznawany za piewcę Śląska. Bibliografia: Jackowski Aleksander, Sztuka zwana naiwną, Warszawa 1995, s. 222-223 Fiderkiewicz Maria, Śląscy "pariasi" pędzla i dłuta (1945-1993). Katowice: Muzeum Śląskie. 1994. s. 36-37. Fiderkiewicz Maria, Sztuka pogranicza. Między etnosztuką a sztuką akademicką. Katalog zbiorów Muzeum Śląskiego, Katowice 2007, s. 212-213.
Obraz dwustrefowy. W dolnej części został przedstawiony fragment kopalni. Na szaro-brązowym tle widnieje podstęplowany żółto-brązowymi słupami chodnik pod ziemią, z poziomą rurą wentylacyjną i przodkiem po lewej stronie, w którym jeden górnik fedruje węgiel, zaś drugi zbiera go do wagonika. Po prawej zielona kolejka wiezie górników do pracy. Są ubrani w błękitne i zielone ubiory, a także żółte kaski. Na pierwszym planie dwóch górników niesie na ramionach belkę, inny stoi przed nimi. W górnej strefie została ukazana część nadziemna – pejzaż śląski z małymi domkami mieszkalnymi stojącymi wśród drzew. Za nimi wznoszą się wyższe, kilkupiętrowe domy mieszkalne z licznymi czerwonymi kominami. Na bladozielonym tle są widoczne dwa szyby kopalniane, czerwone dymiące kominy i dwie wysokie hałdy. Paweł Wróbel (1913-1984) urodził się w Szopienicach, w rodzinie górniczej. Pracował w katowickiej kopalni. Wojna zmieniła jego losy, przyniosła mu udział w kampanii wrześniowej, niemiecką niewolę, podpisanie Volkslisty III kategorii, wcielenie do Wehrmachtu, łagier na Kamczatce. Po wojnie wrócił do Polski i pracował w kopalni „Wieczorek” w Katowicach-Janowie. Obdarzony talentem plastycznym malował gazetki propagandowe, był też korespondentem "Trybuny Ludu". Po 1956 roku poświęcił się malowaniu. Stworzył specyficzny styl. Jego obrazy o żywej kolorystyce, cechuje nagromadzenie szczegółów, liczne uproszczenia, w tym charakterystyczny sposób ukazywania twarzy postaci, a także pasowy układ kompozycji. Przedstawiał codzienne i odświętne życie Śląska. W latach 70. XX wieku jego obrazy stały się modne. Był współzałożycielem koła plastyków przy świetlicy kopalni "Wieczorek". Wykonywał też rzeźby w węglu i drewnie. Los Pawła Wróbla, może stanowić kwintesencję doli całego pokolenia Ślązaków. Wraz z innymi malarzami stworzył mit śląskiej Arkadii, niezwykle istotny dla propagandy PRL. Był też uznawany za piewcę Śląska. Bibliografia: Jackowski Aleksander, Sztuka zwana naiwną, Warszawa 1995, s. 222-223 Fiderkiewicz Maria, Śląscy "pariasi" pędzla i dłuta (1945-1993). Katowice: Muzeum Śląskie. 1994. s. 36-37. Fiderkiewicz Maria, Sztuka pogranicza. Między etnosztuką a sztuką akademicką. Katalog zbiorów Muzeum Śląskiego, Katowice 2007, s. 212-213.
