Zrobione z jednego kawałka drewna, politurowane i ozdobnie wycinane mają na wierzchu przybity pasek brązowej skóry zdobiony tłoczeniem i podszyty aksamitem. Wewnątrz wklejona jest etykieta fabryki sabotów w Paryżu. Jest to jeden z zaledwie kilku obiektów francuskich z zakresu ubiorów, jakie znajdują się w zbiorach MEK. Obok przedstawionych są wśród nich jeszcze trzy pary sabotów z etykietami tej samej fabryki: dwie także drewniano-skórzane, ozdobne, jedna tylko z drewna, nie politurowana. Wszystkie pochodzą ze zbiorów przedwojennych Muzeum.
Saboty drewniane były popularne w niemal całej Francji. Stanowiły obuwie ludzi ubogich. Nosili je sankiuloci, najbardziej radykalni uczestnicy rewolucji francuskiej (1789-1799) wywodzący się z niższych stanów, głównie spośród robotników manufaktur, drobnych rzemieślników i bezrobotnych. Saboty, różnie zdobione, występowały w wielu regionalnych ubiorach francuskich z XVIII i XIX wieku. W rejonie Gascogne i Guyenne np. ambicją chłopców było własnoręczne wykonanie ozdobnych drewniaków „escolts” dla wybranej dziewczyny. Jeśli ta je nosiła, był to znak jej przychylności.
Saboty robiono z jednego kawałka drewna. Do wyrobu używano wszystkich rodzajów drewna, ale przede wszystkim jesionu, buka, lipy, a zwłaszcza brzozy ze względu na jej lekkość. Drewniaki chroniły przed zimnem i wilgocią. Noszono je do pracy w polu i w gospodarstwie. Na zimę kupowano niekiedy saboty większe i wykładano je słomą lub sianem. Zamożniejsi używali filcowych wkładek lub pantofli.
Obok sabotów całkowicie wykonanych z drewna, w końcu XIX wieku pojawił się nowy rodzaj sabotów – les galoches. Mają one wierzch zrobiony ze skóry, co sprawia, że są lżejsze i wygodniejsze. Były one jednak droższe, przez co pozostały obuwiem elit.
Wyrobem sabotów zajmowali się głównie specjaliści. Pierwotnie wykonywali je mieszkańcy lasów, którzy z czasem, z końcem XVIII i pocz. XIX w. osiedlali się na wsi. Często produkcję sabotów traktowali oni jako dodatkowe zajęcie w okresie zimowym, łącząc je np. z uprawą roli w lecie. Wytwórca sabotów znajdował się niemal w każdej wsi, pracując na zamówienie okolicznych mieszkańców. Przy zamówieniu brał wycięty z papieru wzór stopy klienta. Byli też rzemieślnicy, którzy produkowali saboty nie tylko na konkretne zamówienie, ale też na sprzedaż. W 1841 r. M. Durod skonstruował pierwszą maszynę do wyrobu sabotów, co pozwoliło usprawnić produkcję. Zaczęły powstawać małe fabryki do produkcji różnego typu sabotów. Ci, którzy nie potrafili unowocześnić produkcji, z czasem zniknęli.
Na wielu terenach sabotów używano jeszcze powszechnie w latach 30.XX w. Po II wojnie światowej wyszły one z powszechnego użycia, zastąpione przez gumowe kalosze, znacznie praktyczniejsze np. do pracy na traktorze. Saboty nosili już tylko starsi ludzie do pracy w ogrodzie.
Obecnie nadal są produkowane, jako wyroby regionalne, przybierając niekiedy dość różnorodne i wymyślne formy.
Saboty drewniane były popularne w niemal całej Francji. Stanowiły obuwie ludzi ubogich. Nosili je sankiuloci, najbardziej radykalni uczestnicy rewolucji francuskiej (1789-1799) wywodzący się z niższych stanów, głównie spośród robotników manufaktur, drobnych rzemieślników i bezrobotnych. Saboty, różnie zdobione, występowały w wielu regionalnych ubiorach francuskich z XVIII i XIX wieku. W rejonie Gascogne i Guyenne np. ambicją chłopców było własnoręczne wykonanie ozdobnych drewniaków „escolts” dla wybranej dziewczyny. Jeśli ta je nosiła, był to znak jej przychylności.
Saboty robiono z jednego kawałka drewna. Do wyrobu używano wszystkich rodzajów drewna, ale przede wszystkim jesionu, buka, lipy, a zwłaszcza brzozy ze względu na jej lekkość. Drewniaki chroniły przed zimnem i wilgocią. Noszono je do pracy w polu i w gospodarstwie. Na zimę kupowano niekiedy saboty większe i wykładano je słomą lub sianem. Zamożniejsi używali filcowych wkładek lub pantofli.
Obok sabotów całkowicie wykonanych z drewna, w końcu XIX wieku pojawił się nowy rodzaj sabotów – les galoches. Mają one wierzch zrobiony ze skóry, co sprawia, że są lżejsze i wygodniejsze. Były one jednak droższe, przez co pozostały obuwiem elit.
Wyrobem sabotów zajmowali się głównie specjaliści. Pierwotnie wykonywali je mieszkańcy lasów, którzy z czasem, z końcem XVIII i pocz. XIX w. osiedlali się na wsi. Często produkcję sabotów traktowali oni jako dodatkowe zajęcie w okresie zimowym, łącząc je np. z uprawą roli w lecie. Wytwórca sabotów znajdował się niemal w każdej wsi, pracując na zamówienie okolicznych mieszkańców. Przy zamówieniu brał wycięty z papieru wzór stopy klienta. Byli też rzemieślnicy, którzy produkowali saboty nie tylko na konkretne zamówienie, ale też na sprzedaż. W 1841 r. M. Durod skonstruował pierwszą maszynę do wyrobu sabotów, co pozwoliło usprawnić produkcję. Zaczęły powstawać małe fabryki do produkcji różnego typu sabotów. Ci, którzy nie potrafili unowocześnić produkcji, z czasem zniknęli.
Na wielu terenach sabotów używano jeszcze powszechnie w latach 30.XX w. Po II wojnie światowej wyszły one z powszechnego użycia, zastąpione przez gumowe kalosze, znacznie praktyczniejsze np. do pracy na traktorze. Saboty nosili już tylko starsi ludzie do pracy w ogrodzie.
Obecnie nadal są produkowane, jako wyroby regionalne, przybierając niekiedy dość różnorodne i wymyślne formy.
