Nazwa radiestezji wywodzi się z łacińskiego radiatio – promieniowanie i greckiego aesthesia – wrażliwość. Termin ten wprowadził w latach 30. XX wieku francuski radiesteta ksiądz Alexis Bouly (1865-1958). Wcześniej używano nazwy różdżkarstwo lub rabdomancja oraz wahadlarstwo (kiedy wykorzystywano wahadełko). W zdecydowanej większości krajów oraz w środowisku naukowym radiestezja uznawana jest za pseudonaukę, a rzetelnie prowadzone badania naukowe wykazują, że radiesteci nie są w stanie odszukiwać ukrytych obiektów ze skutecznością większą, niż wynikałoby z czystego przypadku.
Istotą radiestezji jest wykorzystywanie promieniowania. W literaturze wyróżnia się radiestezję fizyczną i mentalną – są to dwie teorie pozanaukowe usiłujące wyjaśnić funkcjonowanie zjawisk radiestezji. Interpretacja metody fizycznej zakłada, że rzekome żyły wodne wysyłają bliżej nieokreślone pionowe promieniowanie lub „wibrują” w specyficzny sposób, odczuwalny dla niektórych ludzi. Promieniowanie to ma wpływać na układ nerwowy człowieka, powodując drgania mięśni, a w efekcie – ruch wahadełka czy różdżki. Przy wyjaśnianiu teorii mentalnej podkreśla się, że skuteczność radiestezji jest związana z jedną z właściwości umysłu ludzkiego. Radiestezję często zalicza się do praktyk okultystycznych. Najstarsze znane praktyki radiestezyjne miały miejsce w Chinach. Cesarz Wielki Yu (ok. 2200 p.n.e.) na niektórych ilustracjach przedstawiany jest z czymś w rodzaju różdżki w rękach. Różdżkę stosowano w Chinach przy poszukiwaniach wody podziemnej i złóż mineralnych. Natomiast w starożytnym Egipcie radiestezja była zajęciem tylko dla wtajemniczonych kapłanów. Znano tam wiele urządzeń radiestezyjnych, wykorzystujących zjawisko oddziaływania kształtów oraz symboli. Zwolennicy radiestezji uważają, że informacje wskazujące na to, że także na Bliskim Wschodzie wiedza radiestezyjna była znana i wykorzystywana w praktyce, można znaleźć w Biblii. W czasie wędrówki Hebrajczyków do Ziemi Obiecanej w miejscowości Refidim lud cierpiał z pragnienia. Mojżesz uderzył laską w skałę i wypłynęła z niej woda. O lasce Mojżesza mówi się, że mogła być rodzajem różdżki radiestezyjnej.
Woda zawsze była i jest niezbędna w życiu człowieka, dlatego poszukiwanie cieków wodnych przy pomocy różdżkarstwa było niezmiernie popularne. Dawniej różdżki wykonywane były ze sprężystej rozwidlonej gałęzi. Te drewniane były używane w podobny sposób, jak współczesne metalowe. Różdżkarz trzyma rozgałęziające się końce różdżki w obu rękach, zadaje pytanie (na głos lub po cichu) i obserwuje ruch różdżki. Może sobie pomóc chodząc w różnych kierunkach i sprawdzając, gdzie wychylenie jest największe lub chociaż obserwowalne. W miejscu największego wychylenia ma znajdować się żyła wodna, więc będzie to najlepsze miejsce na budowę studni, ale… najgorsze na sypialnię. Chociaż radiestezję łączy się zazwyczaj z poszukiwaniem ujęć wody i surowców naturalnych, to bywa wykorzystywana także w wielu innych dziedzinach, np. w medycynie (rozpoznanie choroby i dobór leków), kuchni (dobór pokarmu oraz odpowiedniej diety), archeologii (poszukiwanie starych monet, grobowców), znajdywaniu osób zaginionych i w kryminalistyce.
Na zakończenie dodam, że mój Ojciec (Roman Reinfuss) na przełomie 70. i 80. XX wieku korzystał z pomocy „uznanych” różdżkarzy przy wyznaczaniu na działce odpowiedniego miejsca na studnię. Wybudował trzy studnie. W żadnej nie było wody.
Opracowała Krystyna Reinfuss-Janusz
Istotą radiestezji jest wykorzystywanie promieniowania. W literaturze wyróżnia się radiestezję fizyczną i mentalną – są to dwie teorie pozanaukowe usiłujące wyjaśnić funkcjonowanie zjawisk radiestezji. Interpretacja metody fizycznej zakłada, że rzekome żyły wodne wysyłają bliżej nieokreślone pionowe promieniowanie lub „wibrują” w specyficzny sposób, odczuwalny dla niektórych ludzi. Promieniowanie to ma wpływać na układ nerwowy człowieka, powodując drgania mięśni, a w efekcie – ruch wahadełka czy różdżki. Przy wyjaśnianiu teorii mentalnej podkreśla się, że skuteczność radiestezji jest związana z jedną z właściwości umysłu ludzkiego. Radiestezję często zalicza się do praktyk okultystycznych. Najstarsze znane praktyki radiestezyjne miały miejsce w Chinach. Cesarz Wielki Yu (ok. 2200 p.n.e.) na niektórych ilustracjach przedstawiany jest z czymś w rodzaju różdżki w rękach. Różdżkę stosowano w Chinach przy poszukiwaniach wody podziemnej i złóż mineralnych. Natomiast w starożytnym Egipcie radiestezja była zajęciem tylko dla wtajemniczonych kapłanów. Znano tam wiele urządzeń radiestezyjnych, wykorzystujących zjawisko oddziaływania kształtów oraz symboli. Zwolennicy radiestezji uważają, że informacje wskazujące na to, że także na Bliskim Wschodzie wiedza radiestezyjna była znana i wykorzystywana w praktyce, można znaleźć w Biblii. W czasie wędrówki Hebrajczyków do Ziemi Obiecanej w miejscowości Refidim lud cierpiał z pragnienia. Mojżesz uderzył laską w skałę i wypłynęła z niej woda. O lasce Mojżesza mówi się, że mogła być rodzajem różdżki radiestezyjnej.
Woda zawsze była i jest niezbędna w życiu człowieka, dlatego poszukiwanie cieków wodnych przy pomocy różdżkarstwa było niezmiernie popularne. Dawniej różdżki wykonywane były ze sprężystej rozwidlonej gałęzi. Te drewniane były używane w podobny sposób, jak współczesne metalowe. Różdżkarz trzyma rozgałęziające się końce różdżki w obu rękach, zadaje pytanie (na głos lub po cichu) i obserwuje ruch różdżki. Może sobie pomóc chodząc w różnych kierunkach i sprawdzając, gdzie wychylenie jest największe lub chociaż obserwowalne. W miejscu największego wychylenia ma znajdować się żyła wodna, więc będzie to najlepsze miejsce na budowę studni, ale… najgorsze na sypialnię. Chociaż radiestezję łączy się zazwyczaj z poszukiwaniem ujęć wody i surowców naturalnych, to bywa wykorzystywana także w wielu innych dziedzinach, np. w medycynie (rozpoznanie choroby i dobór leków), kuchni (dobór pokarmu oraz odpowiedniej diety), archeologii (poszukiwanie starych monet, grobowców), znajdywaniu osób zaginionych i w kryminalistyce.
Na zakończenie dodam, że mój Ojciec (Roman Reinfuss) na przełomie 70. i 80. XX wieku korzystał z pomocy „uznanych” różdżkarzy przy wyznaczaniu na działce odpowiedniego miejsca na studnię. Wybudował trzy studnie. W żadnej nie było wody.
Opracowała Krystyna Reinfuss-Janusz
