

Różaniec taki zwany „lestowka” lub „wierwica” składa się z dwóch części, z tzw. korieszka i dwóch par tzw. łapostków. „Korieszok” to pasek skóry, tkaniny aksamitnej lub tkanej z koralików, uformowany w wałeczki nazywane „baboczkami” lub „zubcami” (łącznie jest ich 109). W przypadku „lestowki” ze skóry, wałeczki wewnątrz wypełnione są drewnianymi pręcikami, co zapobiega ich deformacji.
Różaniec podzielony jest na 4 odcinki różnej długości, liczące 12, 38, 33 i 17 wałeczków oraz 9 łączących całość. Ich liczba ma dla wiernych symboliczne znaczenie - oznacza 12 apostołów, 38 tygodni, gdy Jezus znajdował się w łonie Matki Boskiej, 33 lata życia Chrystusa, 17 proroctw o Chrystusie oraz 9 chórów anielskich. Zaś „łapostki” kształtu trójkąta, wykonane są ze skóry lub z tektury obszytej tkaniną. Mają one symbolizować czterech Ewangelistów. Niekiedy, jak w przypadku tego różańca, na powierzchni trójkątów wytłoczone są słowa: „Isuse Chryste syne pomiłuj mia gresznego” (Jezu Chryste, Synu zmiłuj się nade mną grzesznikiem).
Staroobrzędowcy inaczej zwani też starowiercami lub raskolnikami to wspólnota religijna powstała w Rosji w XVII wieku, wskutek rozłamu wewnątrz kościoła prawosławnego. Na ziemie polskie przybyli pod koniec XVIII wieku osiedlając się głównie na terenie Suwalszczyzny.
Różańce takie jak ten, ze zbiorów Muzeum, używane były przez staroobrzędowców do odmawiania modlitw oraz określania ilości pokutnych pokłonów. Różaniec stanowił także wyposażenie grobowe. Zakładano go zmarłemu na lewej ręce, tak jak w czasie modlitwy. Eugeniusz Iwaniec, autor opracowania o staroobrzędowcach na ziemiach polskich, wspomina także o nietypowym, pozareligijnym zastosowaniu „lestowki”, pisząc tak: „Niejedno dziecko oberwało lestowką od rodziców podczas modlitwy za nieposłuszeństwo”.
Obecnie średnie i młodsze pokolenie staroobrzędowców w Polsce nie zna już symbolicznego znaczenia poszczególnych członów różańca. Nie przestrzegają wykonywania pokłonów w czasie modlitwy, a więc i różaniec staje się im mniej potrzebny.
Muzeum Etnograficzne im. Seweryna Udzieli w Krakowie posiada w swoich zbiorach trzy różańce określane w dokumentacji muzealnej nazwą „różaniec raskolniczy”. Wszystkie one pochodzą z przekazu z Muzeum Narodowego w Krakowie, gdzie wpłynęły w latach 80. XIX wieku – dwa z daru Aleksandra Pietrowa z Krasnoufimska, a jeden z daru Alfreda Römera.
Różaniec podzielony jest na 4 odcinki różnej długości, liczące 12, 38, 33 i 17 wałeczków oraz 9 łączących całość. Ich liczba ma dla wiernych symboliczne znaczenie - oznacza 12 apostołów, 38 tygodni, gdy Jezus znajdował się w łonie Matki Boskiej, 33 lata życia Chrystusa, 17 proroctw o Chrystusie oraz 9 chórów anielskich. Zaś „łapostki” kształtu trójkąta, wykonane są ze skóry lub z tektury obszytej tkaniną. Mają one symbolizować czterech Ewangelistów. Niekiedy, jak w przypadku tego różańca, na powierzchni trójkątów wytłoczone są słowa: „Isuse Chryste syne pomiłuj mia gresznego” (Jezu Chryste, Synu zmiłuj się nade mną grzesznikiem).
Staroobrzędowcy inaczej zwani też starowiercami lub raskolnikami to wspólnota religijna powstała w Rosji w XVII wieku, wskutek rozłamu wewnątrz kościoła prawosławnego. Na ziemie polskie przybyli pod koniec XVIII wieku osiedlając się głównie na terenie Suwalszczyzny.
Różańce takie jak ten, ze zbiorów Muzeum, używane były przez staroobrzędowców do odmawiania modlitw oraz określania ilości pokutnych pokłonów. Różaniec stanowił także wyposażenie grobowe. Zakładano go zmarłemu na lewej ręce, tak jak w czasie modlitwy. Eugeniusz Iwaniec, autor opracowania o staroobrzędowcach na ziemiach polskich, wspomina także o nietypowym, pozareligijnym zastosowaniu „lestowki”, pisząc tak: „Niejedno dziecko oberwało lestowką od rodziców podczas modlitwy za nieposłuszeństwo”.
Obecnie średnie i młodsze pokolenie staroobrzędowców w Polsce nie zna już symbolicznego znaczenia poszczególnych członów różańca. Nie przestrzegają wykonywania pokłonów w czasie modlitwy, a więc i różaniec staje się im mniej potrzebny.
Muzeum Etnograficzne im. Seweryna Udzieli w Krakowie posiada w swoich zbiorach trzy różańce określane w dokumentacji muzealnej nazwą „różaniec raskolniczy”. Wszystkie one pochodzą z przekazu z Muzeum Narodowego w Krakowie, gdzie wpłynęły w latach 80. XIX wieku – dwa z daru Aleksandra Pietrowa z Krasnoufimska, a jeden z daru Alfreda Römera.