Rękawice wykonane są z białej i brązowej wełny owczej przędzionej ręcznie oraz kupnej włóczki czerwonej i granatowej. Tło rękawic białe z poziomymi szlakami „drabinki” w powtarzających się na przemian kolorach: granatowym, czerwonym i brązowym. Wierzchołek brązowy, palec biały z brązowym wierzchołkiem. Dół wykończony rodzajem sztucznego futerka z przeplecionych poziomo pasemek strzępków wełnianych na przemian białych i brązowych. Rękawice połączone są sznurkiem plecionym z wełny białej i czerwonej.
Tego typu rękawice występowały na całej góralszczyźnie. W zimowe, mroźne dni mężczyźni nosili je do pracy w lesie albo przy wyjazdach na targ. Aby ich nie zgubić łączono je sznurkiem i zawieszano na szyi. W dni świąteczne rękawic zazwyczaj nie noszono.
Rękawice wykonywano zwykle w domu, na własne potrzeby, używając specjalnej drewnianej formy. Najprostszą formą była deseczka przycięta do wielkości dłoni, u góry zaokrąglona, z nacięciami na brzegach. Poprzez nacięcia kolistym ruchem od dołu do góry nawijano osnowę, najczęściej z grubszej nici wełnianej. Niekiedy wzdłuż dolnego brzegu umocowane były kołeczki, wtedy osnowę prowadzono wokół kołeczków. Często występowały formy złożone z deseczki z nacięciami u góry, osadzonej na owalnej podstawce z wbitymi wzdłuż brzegu kołeczkami lub gwoździkami. Osnowę zakładano tu podobnie, prowadząc ją w dole wokół kołeczków albo przywiązując do gwoździków. Następnie, począwszy od góry, osnowę przeplatano wątkiem za pomocą drewnianej iglicy. Na wątek używano niewielkich odcinków włóczki pozostawiając wolno ich końce. Po zakończeniu plecenia, w zależności od tego jak założona była osnowa, albo chwytano i przerabiano jej oczka zdjęte z kołeczków, albo przecinano ją i, aby zapobiec spruciu rękawicy, związywano sąsiednie nitki (jak w prezentowanych rękawicach ze Spisza) lub też przeciągano je przez dolną krawędź na drugą stronę. Do pozostawionego wcześniej otworu doszywano palec rękawicy wykonany na mniejszej formie. Gotowy wyrób odwracano strzępkami do wewnątrz, co sprawiało, że w zależności od długości nitek użytych na wątek, rękawice były w środku mniej lub bardziej kosmate. Dół wykańczano rodzajem puszystego futerka z przeciągniętych wzdłuż brzegu krótkich strzępków wełnianych, a niekiedy również z nitek osnowy.
Podobnie jak w prezentowanym obiekcie, do wyrobu rękawic używano zazwyczaj ręcznie przędzionej wełny białej i czarnej (a właściwie brunatnej), czasem dodając w wątku włóczek w innych kolorach. Odpowiednio przeplatane kolorowe nitki wątku tworzyły poziome szlaki zbudowane najczęściej z wzorów kostkowych albo z pionowych czy ukośnych kreseczek.
W zbiorach Muzeum oprócz prezentowanych rękawic ze Spisza znajdują się również podobne obiekty z Orawy i Podhala a także kilka form do wyrobu rękawic, niektóre z rozpoczętą pracą.
Opracowała: Elżbieta Pobiegły.
Tego typu rękawice występowały na całej góralszczyźnie. W zimowe, mroźne dni mężczyźni nosili je do pracy w lesie albo przy wyjazdach na targ. Aby ich nie zgubić łączono je sznurkiem i zawieszano na szyi. W dni świąteczne rękawic zazwyczaj nie noszono.
Rękawice wykonywano zwykle w domu, na własne potrzeby, używając specjalnej drewnianej formy. Najprostszą formą była deseczka przycięta do wielkości dłoni, u góry zaokrąglona, z nacięciami na brzegach. Poprzez nacięcia kolistym ruchem od dołu do góry nawijano osnowę, najczęściej z grubszej nici wełnianej. Niekiedy wzdłuż dolnego brzegu umocowane były kołeczki, wtedy osnowę prowadzono wokół kołeczków. Często występowały formy złożone z deseczki z nacięciami u góry, osadzonej na owalnej podstawce z wbitymi wzdłuż brzegu kołeczkami lub gwoździkami. Osnowę zakładano tu podobnie, prowadząc ją w dole wokół kołeczków albo przywiązując do gwoździków. Następnie, począwszy od góry, osnowę przeplatano wątkiem za pomocą drewnianej iglicy. Na wątek używano niewielkich odcinków włóczki pozostawiając wolno ich końce. Po zakończeniu plecenia, w zależności od tego jak założona była osnowa, albo chwytano i przerabiano jej oczka zdjęte z kołeczków, albo przecinano ją i, aby zapobiec spruciu rękawicy, związywano sąsiednie nitki (jak w prezentowanych rękawicach ze Spisza) lub też przeciągano je przez dolną krawędź na drugą stronę. Do pozostawionego wcześniej otworu doszywano palec rękawicy wykonany na mniejszej formie. Gotowy wyrób odwracano strzępkami do wewnątrz, co sprawiało, że w zależności od długości nitek użytych na wątek, rękawice były w środku mniej lub bardziej kosmate. Dół wykańczano rodzajem puszystego futerka z przeciągniętych wzdłuż brzegu krótkich strzępków wełnianych, a niekiedy również z nitek osnowy.
Podobnie jak w prezentowanym obiekcie, do wyrobu rękawic używano zazwyczaj ręcznie przędzionej wełny białej i czarnej (a właściwie brunatnej), czasem dodając w wątku włóczek w innych kolorach. Odpowiednio przeplatane kolorowe nitki wątku tworzyły poziome szlaki zbudowane najczęściej z wzorów kostkowych albo z pionowych czy ukośnych kreseczek.
W zbiorach Muzeum oprócz prezentowanych rękawic ze Spisza znajdują się również podobne obiekty z Orawy i Podhala a także kilka form do wyrobu rękawic, niektóre z rozpoczętą pracą.
Opracowała: Elżbieta Pobiegły.
