Na północny wschód od Augustowa, na terenie Puszczy Augustowskiej, leży licząca 180 mieszkańców wieś Gorczyca. Znajduje się tutaj śluza zabytkowego kanału wybudowanego w 1828 roku.
Puszczę zamieszkiwali myśliwi i zbieracze i to oni prawdopodobnie pozostawili po sobie naczynie zwane pojemnikiem(1) albo torbą. Nazwa pojemnik odpowiada dawnej nazwie kozub, kozubek, związanej z naczyniem na leśne jagody(2) zaś nazwa torba odpowiada nazwie kobiałka z racji konstrukcji wykonania i łączy się ogólnie z transportem żywności.
Kobiałki były wykonywane techniką plecionkarską (taśmowo-krzyżową),od góry zamykane wiekiem. Powszechnie używano ich na dawnych Kresach Wschodnich.
Nasz pojemnik jest nawiązaniem do tego typu torby ale różni się zasadniczo wykonaniem. Kłodnicki pisze: „w miejscu gdzie boki naczynia zachodziły na siebie robiono nacięcia i przetykano kijkiem lub zszywano ścianki łykiem”. Pokazany pojemnik jest jednak solidniej wykonany bowiem zastosowano tutaj technikę szycia tzw. ściegiem rymarskim „za igłą” i „na okrętkę” – terminami znanymi krawcowym i rzemieślnikom wykonującym uprzęże końskie. Charakterystycznym w pokrywie –wieku tego naczynia jest wykonany szwem tego rodzaju motyw zygzaka.
Pojemnik był noszony na ramieniu za pomocą grubego sznura przewleczonego przez otwory w górnej części naczynia.
Pojemnik ten jest wyjątkowy i stanowi najlepiej technicznie rozwiniętą formę wśród innych pojemników z kory jakie posiada Muzeum Etnograficzne.
(1) Kłodnicki Z., Komentarze do Polskiego Atlasu Etnograficznego T. 4 Wrocław 1997
(2) Kozłowski W., Słownik leśny, bartny, bursztyniarski i orylski, „Sylwan” 1845
Puszczę zamieszkiwali myśliwi i zbieracze i to oni prawdopodobnie pozostawili po sobie naczynie zwane pojemnikiem(1) albo torbą. Nazwa pojemnik odpowiada dawnej nazwie kozub, kozubek, związanej z naczyniem na leśne jagody(2) zaś nazwa torba odpowiada nazwie kobiałka z racji konstrukcji wykonania i łączy się ogólnie z transportem żywności.
Kobiałki były wykonywane techniką plecionkarską (taśmowo-krzyżową),od góry zamykane wiekiem. Powszechnie używano ich na dawnych Kresach Wschodnich.
Nasz pojemnik jest nawiązaniem do tego typu torby ale różni się zasadniczo wykonaniem. Kłodnicki pisze: „w miejscu gdzie boki naczynia zachodziły na siebie robiono nacięcia i przetykano kijkiem lub zszywano ścianki łykiem”. Pokazany pojemnik jest jednak solidniej wykonany bowiem zastosowano tutaj technikę szycia tzw. ściegiem rymarskim „za igłą” i „na okrętkę” – terminami znanymi krawcowym i rzemieślnikom wykonującym uprzęże końskie. Charakterystycznym w pokrywie –wieku tego naczynia jest wykonany szwem tego rodzaju motyw zygzaka.
Pojemnik był noszony na ramieniu za pomocą grubego sznura przewleczonego przez otwory w górnej części naczynia.
Pojemnik ten jest wyjątkowy i stanowi najlepiej technicznie rozwiniętą formę wśród innych pojemników z kory jakie posiada Muzeum Etnograficzne.
(1) Kłodnicki Z., Komentarze do Polskiego Atlasu Etnograficznego T. 4 Wrocław 1997
(2) Kozłowski W., Słownik leśny, bartny, bursztyniarski i orylski, „Sylwan” 1845
