Kamienna łupkowa płytka z buddyjskiego muru ofiarnego zawiera inskrypcję w języku tybetańskim om mani padme hum, która jest mantrą Bodhisattwy Awalokiteśwary. Jest to jedna z najbardziej znaczących buddyjskich mantr, którą tłumaczy się: Bóg jest w kwiecie lotosu. Awalokiteśwara, zwany również Diamentowym Panem, wyraża nieskończone współczucie Buddy i jest obrońcą świata, światłem świata. Sześć dźwięków mantry, za pomocą której jest przywoływany ma symbolizować sześć rodzajów losu i sześć mądrości.
Mantra ta, zawierająca najświętszą sylabę om (aum), która poprzedzała wszechświat i jest esencją wszystkich dźwięków, często spotykana jest w postaci wyrytej na skałach i kamieniach, zwanych kamieniami mani (klejnot). Z takich kamieni „modlitewnych” układano przy świątyniach lub szlakach wiodących do miejsc pielgrzymkowych, kopce a czasami długie mury modlitewne. W większości wysokogórskich przełęczy i wierzchołków górskich wzniesień w Tybecie i Nepalu znajdują się oprócz flag modlitewnych również kopce z kamieni mani. Często kamienie te były celowo wytarte lub pomalowane, by podkreślić relief ozdobnie wyrzeźbionych liter. Na kamieniach mani mogą być niekiedy wyryte także inne religijne symbole, jak aszthamangala - osiem symboli upamiętniających dary ofiarowane przez boskie istoty Buddzie Śakjamuniemu, zaraz po osiągnięciu przez niego oświecenia pod drzewem pipal.
Pielgrzymi i przemierzający górskie przełęcze wierni dokładając swoje kamienie do kopca recytują mantry wyryte na nich. Wierny, recytując święte sylaby mantry, wchłania moc zawartą w dźwięku słów. Taką samą moc jak recytowanie mantry „klejnotu” daje również samo okrążenie w prawo muru mani.
Buddyjska płytka wotywna z nepalskiego rejonu Mustang, zamieszkałego przez różne plemiona wyznające buddyzm pochodzi z kolekcji dr Janusza Kamockiego, wieloletniego pracownika Muzeum, badacza kultur pozaeuropejskich, który pozyskał obiekt w latach 70. XX w. podczas badań terenowych w Mustangu. W Muzeum znajdują się znaczące zbiory związane z tzw. buddyzmem tybetańskim pochodzące z Nepalu oraz innych krajów buddyjskich.
Opracowała Eleonora Tenerowicz.
Wybrana literatura:
Tibet the Sacred Realm. Photographs 1880-1950, Chronicle by Lobsang P. Lhalungpa; Philadelphia Museum of Art, 1983
Olschak B. Ch., Wangyal Thupten G.. Mystic art of ancient Tibet. London. 1973.
Beer Robert, The Handbook of Tibetan Buddhist's Symbols.; Serindia Publications, Inc., 2003
