Wyspy rozległego archipelagu Indonezji są kolebką jednej z najbogatszych kultur teatralnych i muzycznych. Różnorodność sztuk scenicznych jest wynikiem przeplatania się tradycji poszczególnych wysp i wpływów indyjskich, chińskich, arabskich i europejskich. Wśród najbardziej znanych form znajdują się różne odmiany teatru marionetek- teatr cieni, zwany wayang kulit i teatr lalek - wayang golek. Stały się one częścią dziedzictwa narodowego i ważnym elementem międzynarodowej promocji i turystyki kulturowej. Są to sztuki wciąż żywe i nieustannie ewoluujące, przybierające nowe kształty, łączące tradycję ze współczesnością, oraz rozprzestrzeniające się na różne dziedziny życia w tym turystykę. Elementy jej można znaleźć w przemyśle pamiątkarskim, który wraz z rozwojem turystyki zaczął wykorzystywać motywy zaczerpnięte z bogatej tradycji do promocji regionu.
Marionetki teatru wayang w 2003 zostały wpisane przez UNESCO na światową listę arcydzieł ustnego i niematerialnego dziedzictwa ludzkości. Jednym z warunków tego zapisu było zachowanie tradycji i oryginalnych form wayangu - jednakże i bez tego zarządzenia forma teatru wayang, w porównaniu do innych tradycyjnych form lalkarskich, zachowuje swoją oryginalność. Przykład, na to jak barwna jest ta kultura i jak uniwersalne są jej motywy, stanowi prezentowany obiekt tygodnia – papierośnica. Uszyta ze skóry, posiada wzór wykonany techniką ażurową a przedstawiający postać z klasycznego teatru cieni (wayang kulit). Kolorystyka i forma nawiązują do klasycznej techniki wykonywania tych marionetek, które świadczą o niezwykłym talencie twórcy. Misternie wycinane, ażurowe wzory w skórze, malowane na różne kolory i często pozłacane, są motywem, który nie jest łatwy do odczytania dla przeciętnego turysty. Postaci i bohaterowie reprezentowani przez marionetki w spektaklach, to głównie postacie pochodzące ze staroindyjskich eposów Mahabharata i Ramajana. Postacie te były przedstawiane ze szczególną dbałością o detale, które zdradzają tożsamość danego bohatera oraz jego charakter. Prezentowana tu postać to najprawdopodobniej szlachetny bohater wywodzący się z eposu Mahabharaty.
Obiekt ten wchodzi w skład kolekcji, która została zgromadzona przez wybitnego badacza i botanika prof. Michała Siedleckiego, w trakcie jego podróży w Indonezji w latach 1906-1908. Zbiory zostały przekazane do MEK przez jego dzieci Ewę i Stanisława Siedleckich i stanowią niezwykle bogaty zbiór ukazujący pasję i zafascynowanie sztuką tego wybitnego badacza flory i fauny indonezyjskiej, który podczas swoich badań botanicznych nie mógł się oprzeć pięknu tamtejszej kultury i sztuki.
Opracowała: Anna Szelingowska
Marionetki teatru wayang w 2003 zostały wpisane przez UNESCO na światową listę arcydzieł ustnego i niematerialnego dziedzictwa ludzkości. Jednym z warunków tego zapisu było zachowanie tradycji i oryginalnych form wayangu - jednakże i bez tego zarządzenia forma teatru wayang, w porównaniu do innych tradycyjnych form lalkarskich, zachowuje swoją oryginalność. Przykład, na to jak barwna jest ta kultura i jak uniwersalne są jej motywy, stanowi prezentowany obiekt tygodnia – papierośnica. Uszyta ze skóry, posiada wzór wykonany techniką ażurową a przedstawiający postać z klasycznego teatru cieni (wayang kulit). Kolorystyka i forma nawiązują do klasycznej techniki wykonywania tych marionetek, które świadczą o niezwykłym talencie twórcy. Misternie wycinane, ażurowe wzory w skórze, malowane na różne kolory i często pozłacane, są motywem, który nie jest łatwy do odczytania dla przeciętnego turysty. Postaci i bohaterowie reprezentowani przez marionetki w spektaklach, to głównie postacie pochodzące ze staroindyjskich eposów Mahabharata i Ramajana. Postacie te były przedstawiane ze szczególną dbałością o detale, które zdradzają tożsamość danego bohatera oraz jego charakter. Prezentowana tu postać to najprawdopodobniej szlachetny bohater wywodzący się z eposu Mahabharaty.
Obiekt ten wchodzi w skład kolekcji, która została zgromadzona przez wybitnego badacza i botanika prof. Michała Siedleckiego, w trakcie jego podróży w Indonezji w latach 1906-1908. Zbiory zostały przekazane do MEK przez jego dzieci Ewę i Stanisława Siedleckich i stanowią niezwykle bogaty zbiór ukazujący pasję i zafascynowanie sztuką tego wybitnego badacza flory i fauny indonezyjskiej, który podczas swoich badań botanicznych nie mógł się oprzeć pięknu tamtejszej kultury i sztuki.
Opracowała: Anna Szelingowska
