Lalka-chłopiec w stroju krakowskim na niskiej drewnianej podstawce. Głowa lalki, o realistycznych rysach twarzy, uformowana jest z gipsu. Włosy popielate, półdługie. Na głowie celender – kapelusz z rondem wywiniętym do góry, z wysoką granatową główką w kształcie ściętego stożka, otoczoną szeroką czarną aksamitką, do której przyczepiony został bukiecik sztucznych kwiatów oraz zielona kokarda.
Lalka ubrana w białą koszulę o szerokich rękawach, ściągniętych na przegubach wąskimi mankietami. Wokół szyi wąski kołnierzyk spięty czerwonym koralikiem. Na wierzch nałożony ciemnoniebieski kaftan sięgający kolan, zszyty z czterech kawałków sukna, z czterema zachodzącymi na siebie kaletami. Kaftan podszyty jest czerwoną tkaniną, na przodzie zdobiony dwoma pionowymi rzędami guzów (czarny koralik w drucianym kółeczku) oraz zielonych chwastów. Podobne chwasty przy kieszeniach. Kaftan przepasany wąskim białym pasem zdobiony cekinami. Lewą stronę kaftana zdobi bordowa chusta, kokarda z białej wstążki oraz bukiecik kwiatów. Szerokie spodnie w białe i czerwone pionowe pasy, wpuszczone w wysokie buty.
Spółdzielnia Przemysłu Ludowego i Artystycznego im. Marii Konopnickiej w Krakowie, specjalizowała się w tworzeniu figurek etnograficznych w bardzo wiernie odtworzonych strojach regionalnych. Zostały one wprowadzone na rynek przez Marię Tarnowską i Stanisława Czecza. Po likwidacji Spółdzielni przy Floriańskiej, wszystkie lalki przejęła Spółdzielnia Pracy Rękodzieła Ludowego i Artystycznego im. S. Wyspiańskiego w Krakowie, rozszerzając dzięki temu swoją twórczą działalność o lalki groteski, zespoły lalek przedstawiające ludowe obrzędy czy lalki w strojach historycznych prezentujące poczet królów polskich według projektów Marii Chojnackiej.
Od 1974 roku Spółdzielnia im. S. Wyspiańskiego w Krakowie oraz Cepelia były inicjatorami Międzynarodowego Biennale Lalek Regionalnych. Celem przedsięwzięcia było szerzenie wiedzy o tradycjach i folklorze innych państw oraz wymiana doświadczeń dotyczących kultywowania form rękodzieła ludowego. Lalki oceniano w dwóch odrębnych kategoriach – w strojach będących wierną kopią ubioru danego regionu oraz w strojach będących ich artystyczną stylizacją. Ostatnie biennale odbyło się w roku 2000.
Opracowała Karolina Kolanowska.
