Koszyczek o dnie kwadratowym i okrągłych krawędziach górnych, z uchwytem kabłąkowym w środkowej części, ozdobiony motywem harmonijki i ząbków.
Dno i ścianki koszyka wyplecione są splotem skośnym. Krawędź górna jest wypleciona paskami na przemian dłuższymi i krótszymi, zaginanymi do środka, co daje efekt „ząbków". Poniżej krawędzi, nałożony jest wianuszek, złożony w harmonijkę ze zszytych ząbków powstałych z odpowiedniego obginania paska kory. Owalny pałąk o graniastym kształcie, wykonany jest podobnie jak wianuszek tyle tylko że z paska o połowę węższego. Koszyk wykonany został dla dziecka.
Pochodzenie koszyka nie jest jasne, ponieważ wyplatanie koszyków nie było tradycyjnym rzemiosłem Karelów. Teren Karelii należał do 1917 roku do Rosji i już wtedy nie żyło tam wielu rdzennych mieszkańców. Stąd przypuszczenie, że może być to wyrób rosyjski. Materiał i technika wykonania jest tutaj zbieżna z wyrobem popularnych niegdyś kobiałek czyli pojemników na żywność używanych przez chłopów w podróży.
Technika krzyżowo-taśmowa o splocie skośnym z pasków kory lub łyka lipy, brzozy lub wiązu, była najstarszym sposobem wyrabiania podróżnych kobiałek, które występowały na terenach północno-wschodnich i wschodnich.
Obiekt znajdował się w kolekcji Muzeum Techniczno-Przemysłowego działającego w Krakowie w latach 1868-1950. Następnie, w 1950 roku, został przekazany do zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie, skąd trafił w 1963 roku do Muzeum Etnograficznego.
Opracował Piotr Worytkiewicz.
