Kimono ślubne uchikake wraz z dodatkami; Japonia, II poł. XX w., Chiba na płw. Boso
Kimono to tradycyjny, jednoczęściowy strój japoński, przewiązany szerokim pasem, noszony zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn. Posiada bardzo długą historię, sięgającą starożytnej epoki Jomon (300 r. p.n.e.). Jego styl, a także materiał, kolor, dekoracje zmieniały się wraz z epoką i dopasowane były do wieku, płci oraz statusu właściciela, a także pory roku i okazji. Niezmienny od wieków pozostał krój kimona, które szyje się prawie wyłącznie po linii prostej, z prostokątnych kawałków materiału szerokości 36 cm, ciętych z długiego na 11 metrów płata materiału.
Sama nazwa kimono, czyli „ubranie”, upowszechniła się dopiero w XVIII wieku, w okresie Edo (1601-1867), kiedy to wraz z bujnym rozwojem przemysłu, technik obróbki i barwienia metodą rezerwatową, nastąpił rozwój i bogacenie się klasy mieszczańskiej. Rozwój mieszczaństwa spowodował, że kimono stało się strojem narodowym, wspólnym dla wszystkich klas społeczeństwa japońskiego, a kryterium różnicującym je była pora roku, okazja oraz to, czy nosi je kobieta zamężna, czy panna. W epoce Edo wykształciło się również dzisiejsze kimono i sposób wiązania pasa. Wąski do tej pory pas w kimonach kobiecych, wiązany z przodu, został zastąpiony bardzo szerokim ozdobnym pasem, sięgającym pod biust i wiązanym z tyłu.
Kobiece kimona na zwyczajowe okazje są bardzo różnorodne: inne dla mężatki, inne dla panny. Młoda, niezamężna, kobieta będzie nosić kolorowe kimono typu furisode, z bardzo długimi rękawami, dł. ok. 1 metra i ukośnym wzorem, od ramion do brzegów kimona. Kimono mężatki natomiast ma krótkie rękawy.
Najbardziej jednak spektakularnym kimonem kobiecym jest kimono ślubne, zwane uchikake. Jest ono długie i niezwykle bogato zdobione, najczęściej czerwone, noszone na białym shiro-muku. Prezentowane tu jedwabne kimono ślubne jest przykładem japońskiego artyzmu w zdobnictwie tkanin. Haftowane na całej powierzchni różnokolorowym jedwabiem i srebrną nitką, w charakterystyczne wzory kwiatowe i motyw dwukołowej dorożki „tonącej” w kwiatach. Jest ono równocześnie symbolem szczęścia. Nośnikiem szczęścia jest również motyw pawia na szerokim ozdobnym pasie obi, przetykanym złotą i srebrną nitką. Tradycyjne kimono kobiece, powinno posiadać jedenaście dodatków, wśród których znajdują się, oprócz wspomnianego pasa obi, specjalne skarpety, buty, torebeczka, sznury do wiązania pasa, kilka rodzajów węższych pasków oraz specjalna bielizna i ozdoby do włosów.
Kimono to tradycyjny, jednoczęściowy strój japoński, przewiązany szerokim pasem, noszony zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn. Posiada bardzo długą historię, sięgającą starożytnej epoki Jomon (300 r. p.n.e.). Jego styl, a także materiał, kolor, dekoracje zmieniały się wraz z epoką i dopasowane były do wieku, płci oraz statusu właściciela, a także pory roku i okazji. Niezmienny od wieków pozostał krój kimona, które szyje się prawie wyłącznie po linii prostej, z prostokątnych kawałków materiału szerokości 36 cm, ciętych z długiego na 11 metrów płata materiału.
Sama nazwa kimono, czyli „ubranie”, upowszechniła się dopiero w XVIII wieku, w okresie Edo (1601-1867), kiedy to wraz z bujnym rozwojem przemysłu, technik obróbki i barwienia metodą rezerwatową, nastąpił rozwój i bogacenie się klasy mieszczańskiej. Rozwój mieszczaństwa spowodował, że kimono stało się strojem narodowym, wspólnym dla wszystkich klas społeczeństwa japońskiego, a kryterium różnicującym je była pora roku, okazja oraz to, czy nosi je kobieta zamężna, czy panna. W epoce Edo wykształciło się również dzisiejsze kimono i sposób wiązania pasa. Wąski do tej pory pas w kimonach kobiecych, wiązany z przodu, został zastąpiony bardzo szerokim ozdobnym pasem, sięgającym pod biust i wiązanym z tyłu.
Kobiece kimona na zwyczajowe okazje są bardzo różnorodne: inne dla mężatki, inne dla panny. Młoda, niezamężna, kobieta będzie nosić kolorowe kimono typu furisode, z bardzo długimi rękawami, dł. ok. 1 metra i ukośnym wzorem, od ramion do brzegów kimona. Kimono mężatki natomiast ma krótkie rękawy.
Najbardziej jednak spektakularnym kimonem kobiecym jest kimono ślubne, zwane uchikake. Jest ono długie i niezwykle bogato zdobione, najczęściej czerwone, noszone na białym shiro-muku. Prezentowane tu jedwabne kimono ślubne jest przykładem japońskiego artyzmu w zdobnictwie tkanin. Haftowane na całej powierzchni różnokolorowym jedwabiem i srebrną nitką, w charakterystyczne wzory kwiatowe i motyw dwukołowej dorożki „tonącej” w kwiatach. Jest ono równocześnie symbolem szczęścia. Nośnikiem szczęścia jest również motyw pawia na szerokim ozdobnym pasie obi, przetykanym złotą i srebrną nitką. Tradycyjne kimono kobiece, powinno posiadać jedenaście dodatków, wśród których znajdują się, oprócz wspomnianego pasa obi, specjalne skarpety, buty, torebeczka, sznury do wiązania pasa, kilka rodzajów węższych pasków oraz specjalna bielizna i ozdoby do włosów.
