Obiekt pochodzi z kolekcji Mirosława Kruszyńskiego – kolekcjonera związanego z Krakowem, mieszkającego na stałe w Szwajcarii; jest jest darczyńcą do MEK ogromnej ilośći obiektów rzemiosła artystycznego, rzeźb, broni i in. z róznych kultur. Ponadto jest tez ofiarodawcą kilkutysięcznej kolekcji monet dla MNK.
Tilak-sindurchopra to tradycyjny ozdobny pojemnik w kształcie konika na kółkach, z dwoma przegrodami: na ryż i sproszkowaną czerwoną farbę, którą maluje się święte znaki na czołach bóstw, świętych mężów, wiernych, a w szczególności nowożeńców. Farbę tę otrzymuje się z naturalnych składników: wysuszonego i sproszkowanego kłącza kurkumy i niewielkiej ilości naturalnego wapna, które zmienia żółty kolor kurkumy na jaskrawo czerwoną barwę. Sproszkowaną farbą maluje się święte znaki błogosławieństwa i pomyślności tikka/tilak na czołach nowożeńców, kładąc na nie kilka ziarenek ryżu. Czerwoną sproszkowaną farbę sindur mąż nakłada na przedziałek we włosach panny młodej w ceremonii sindurdan. Od tej pory zamężna kobieta musi codziennie odnawiać ten symbol małżeństwa przy pomocy uświęconej farby, którą ciągle uzupełnia i przechowuje w specjalnym pojemniku. Kasetka w formie konika na kółkach jest przykładem takiego tradycyjnego pojemnika z Radżasthanu. Mieszkańcy tego regionu Indii, Radżputowie – „synowie królów”, słyną ze szczególnego przywiązania do tradycji. Radżputowie to potomkowie kszatrijów, wywodzących się z kasty wojowników, słynących z wykorzystania w walce koni. Ich książęta otrzymywali prawo do tytułu radża (król) i skrupulatnie przestrzegali kodeksu honorowego. Do dziś bardowie sławią ich niezwykłe wyczyny podczas walk obrońców hinduizmu z wyznawcami islamu. Potomkowie dawnych Radżputów kultywują swoje tradycje, silnie podkreślając zwłaszcza te dotyczące koni. Do dziś hoduje się w Radżasthanie konie rodzimej rasy Marwari, które wzięły swoją nazwę od historycznego regionu Marwar, obejmującego tereny dzisiejszego południowo-zachodniego Radżasthanu. Koń tej rasy jest niewielki, ok. 145-155 cm w kłębie, ale dobrze zbudowany i wytrzymały. Potrafi znieść ekstremalne pustynne warunki Radżasthanu. Jego najbardziej charakterystyczną cechą są zakrzywione uszy: łukowato wygięte do środka mogą się stykać końcami lub nawet zachodzić na siebie. Prezentowana drewniana kasetka ze zbiorów Muzeum posiada właśnie kształt konia rasy Marwari, z charakterystycznie zagiętymi uszami. Wybrana literatura: -Dharma N. K., Caste, Custom and Faith in Hinduism, Varanasi . 1979. -Frederic Louis, Słownik cywilizacji indyjskiej, (wyd. polskie pod red. P. Piekarskiego), Katowice 1998 -Lindsey Harlan, Religion and Rajput Women: The Ethic of Protection in Contemporary Narratives; University of California Press 1991 -Elizabeth Thelen, Riding Through Change History, Horses, and the Restructuring of Tradition in Rajasthan. Senior Thesis, June 2006. University of Washington
Tilak-sindurchopra to tradycyjny ozdobny pojemnik w kształcie konika na kółkach, z dwoma przegrodami: na ryż i sproszkowaną czerwoną farbę, którą maluje się święte znaki na czołach bóstw, świętych mężów, wiernych, a w szczególności nowożeńców. Farbę tę otrzymuje się z naturalnych składników: wysuszonego i sproszkowanego kłącza kurkumy i niewielkiej ilości naturalnego wapna, które zmienia żółty kolor kurkumy na jaskrawo czerwoną barwę. Sproszkowaną farbą maluje się święte znaki błogosławieństwa i pomyślności tikka/tilak na czołach nowożeńców, kładąc na nie kilka ziarenek ryżu. Czerwoną sproszkowaną farbę sindur mąż nakłada na przedziałek we włosach panny młodej w ceremonii sindurdan. Od tej pory zamężna kobieta musi codziennie odnawiać ten symbol małżeństwa przy pomocy uświęconej farby, którą ciągle uzupełnia i przechowuje w specjalnym pojemniku. Kasetka w formie konika na kółkach jest przykładem takiego tradycyjnego pojemnika z Radżasthanu. Mieszkańcy tego regionu Indii, Radżputowie – „synowie królów”, słyną ze szczególnego przywiązania do tradycji. Radżputowie to potomkowie kszatrijów, wywodzących się z kasty wojowników, słynących z wykorzystania w walce koni. Ich książęta otrzymywali prawo do tytułu radża (król) i skrupulatnie przestrzegali kodeksu honorowego. Do dziś bardowie sławią ich niezwykłe wyczyny podczas walk obrońców hinduizmu z wyznawcami islamu. Potomkowie dawnych Radżputów kultywują swoje tradycje, silnie podkreślając zwłaszcza te dotyczące koni. Do dziś hoduje się w Radżasthanie konie rodzimej rasy Marwari, które wzięły swoją nazwę od historycznego regionu Marwar, obejmującego tereny dzisiejszego południowo-zachodniego Radżasthanu. Koń tej rasy jest niewielki, ok. 145-155 cm w kłębie, ale dobrze zbudowany i wytrzymały. Potrafi znieść ekstremalne pustynne warunki Radżasthanu. Jego najbardziej charakterystyczną cechą są zakrzywione uszy: łukowato wygięte do środka mogą się stykać końcami lub nawet zachodzić na siebie. Prezentowana drewniana kasetka ze zbiorów Muzeum posiada właśnie kształt konia rasy Marwari, z charakterystycznie zagiętymi uszami. Wybrana literatura: -Dharma N. K., Caste, Custom and Faith in Hinduism, Varanasi . 1979. -Frederic Louis, Słownik cywilizacji indyjskiej, (wyd. polskie pod red. P. Piekarskiego), Katowice 1998 -Lindsey Harlan, Religion and Rajput Women: The Ethic of Protection in Contemporary Narratives; University of California Press 1991 -Elizabeth Thelen, Riding Through Change History, Horses, and the Restructuring of Tradition in Rajasthan. Senior Thesis, June 2006. University of Washington
