Lico gwiazdy zdobi jedenastoramienna wycinanka w tekturze pomalowanej na kolor srebrny i podklejonej kolorowymi bibułkami. Pierwotnie misterny ażur oświetlała świeca. W chwili gdy zapalone zostaje światło, blade kolory bibułek ożywają, a rysunek wyciętych w tekturze linii staje się klarowny. Gwiazda przypomina wówczas rozświetlony witraż. Ożywiająca moc światła staje się metaforą działania sacrum.
W środku kompozycji widzimy szybującego ptaka – orła lub sokoła. Oba uważane bywają za symbole solarne, co może tłumaczyć umiejscowienie w centrum gwiazdy, która w tradycji chrześcijańskiej jest znakiem narodzenia Jezusa „niezwyciężonego słońca”. Jednak brak analogii w przedstawieniach zdobiących inne gwiazdy kolędnicze sugeruje, by szukać innego wyjaśnienia. Rysunek ptaka przypomina jeden ze znaków używanych przez Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, które aktywnie działało w Rawie Ruskiej. Być może to z tą organizacją i jej siedzibą łączyć można opisywany eksponat? Gwiazda mogła być zatem wykorzystywana jako dekoracja świąteczna, element scenografii przedstawienia jasełkowego lub rekwizyt grupy kolędniczej rekrutującej się z członków „Sokoła”.
Obiekt trafił do Muzeum Etnograficznego w Krakowie w 1935 roku jako dar doktora Wiktora Medweckiego, prawnika i miłośnika turystyki.
Opracowała Karolina Pachla-Wojciechowska.
W środku kompozycji widzimy szybującego ptaka – orła lub sokoła. Oba uważane bywają za symbole solarne, co może tłumaczyć umiejscowienie w centrum gwiazdy, która w tradycji chrześcijańskiej jest znakiem narodzenia Jezusa „niezwyciężonego słońca”. Jednak brak analogii w przedstawieniach zdobiących inne gwiazdy kolędnicze sugeruje, by szukać innego wyjaśnienia. Rysunek ptaka przypomina jeden ze znaków używanych przez Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, które aktywnie działało w Rawie Ruskiej. Być może to z tą organizacją i jej siedzibą łączyć można opisywany eksponat? Gwiazda mogła być zatem wykorzystywana jako dekoracja świąteczna, element scenografii przedstawienia jasełkowego lub rekwizyt grupy kolędniczej rekrutującej się z członków „Sokoła”.
Obiekt trafił do Muzeum Etnograficznego w Krakowie w 1935 roku jako dar doktora Wiktora Medweckiego, prawnika i miłośnika turystyki.
Opracowała Karolina Pachla-Wojciechowska.
