Żywica sosnowa była ludowym środkiem leczniczym zbieranym dla przygotowania maści na wrzody i ropiejące rany. Po dodaniu miodu i masła, wszystkie składniki gotowano i mieszano aż do uzyskania konsystencji masy.
Wiedza ludowa w zakresie lecznictwa, przekazywana była głównie drogą ustną z pokolenia na pokolenie. Nie można jednak pominąć wpływu dworu, kościoła i szkoły propagujących wiedzę zaczerpniętą z drukowanych zielników, poradników gospodarskich i kalendarzy. W tradycyjnych praktykach wiedza lecznicza przenikała się z wierzeniami, stąd w ludowej terapii leczniczej spotykamy zarówno racjonalne sposoby leczenia oparte na zastosowaniu środków pochodzenia roślinnego i zwierzęcego, jak i zabiegi magiczne. W zakresie lecznictwa, tradycyjna społeczność wiejska musiała być samowystarczalna, rzadko bowiem docierała tu medycyna oficjalna, nawet za pośrednictwem mniej wykwalifikowanych specjalistów. Taka sytuacja wpływała na rozwój ludowych środków i praktyk terapeutycznych. Wśród nich na pierwsze miejsce wysuwają się leki roślinne, głównie zioła, ale też liście, kwiaty, owoce, kora różnych drzew i krzewów, a także pochodne roślin, jak choćby prezentowana tu bryłka żywicy sosnowej.
Ten żywiczny środek leczniczy, jeszcze w latach 50. XX wieku, wykonywała i stosowała miejscowa kaszubska gospodyni Franciszka Łosińska. To od niej pozyskał go do zbiorów muzealnych Longin Malicki (1908-1986), etnograf, kustosz wielu placówek muzealnych w Polsce, a w latach 50. XX wieku, także pracownik Muzeum Etnograficznego im. Seweryna Udzieli w Krakowie.
Obiekty oraz archiwalia Muzeum Etnograficznego w Krakowie dokumentują również praktyki związane z różnymi działaniami uzdrawiającymi, a także z medycyną niekonwencjonalną.
Opracowała Grażyna Pyla.
Literatura: Danuta Tylkowa, Wiedza ludowa, [w:] Etnografia Polski. Przemiany kultury ludowej, T. II, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź, 1981, s. 79-84.
