Obręcz i uchwyt (rączka) bębna zrobione są z drewna. Oryginalna membrana wykonana z wyprawionego pęcherza (jelita) ssaka morskiego (foki?, morsa?), uległa zniszczeniu (ubytki objęły około 40 – 50 procent jej powierzchni, reszta zachowała się w postaci pomiętych płatów – strzępów). Na zachowanych resztkach membrany brak jakichkolwiek śladów zdobień. Do obręczy dowiązany jest rzemień pleciony ze skóry lub ścięgien.
Najprawdopodobniej jest to typ rodzinnego bębna obrzędowego, popularnego wśród ludów paleoazjatyckich na Kamczatce i sąsiednich wyspach. Funkcja tego bębna jest powiązana z tzw. szamanizmem rodzinnym, co oznacza ni mniej ni więcej, tylko to, że mógł on znajdować się w posiadaniu prawie każdej rodziny. Inaczej niż bęben szamański (charakterystyczny dla ludów syberyjskich, np. Ewenków i Buriatów), którego membrana zazwyczaj pokryta była dekoracyjnym malunkiem. Szaman, wyspecjalizowany „człowiek-instytucja”, miał używać bębna do komunikowania się z istotami pozaziemskimi, nadludzkimi (np. duchami przodków), wchodząc z nimi w ekstatyczną więź. Instrument znajdujący się w kolekcji Muzeum, to – według "Istoriko-etnograficzeskiego atlasu Sibiri" (Moskwa – Leningrad 1961) – charakterystyczny typ bębna z rękojeścią, pochodzącego z kręgu szamanizmu rodzinnego dalekowschodniej Syberii i Ameryki Północnej. Bębny te były więc charakterystyczne między innymi dla Czukczów, Aleutów i Eskimosów.
Obiekt pozyskany został przez Benedykta Dybowskiego, wieloletniego zesłańca, wybitnego polskiego zoologa, badacza i znawcę Zabajkala oraz Kamczatki. W listopadzie 1878 roku Benedykt Dybowski otrzymał nominację na stanowisko rządowego lekarza okręgowego na Kamczatce i Wyspach Komandorskich. Podczas czteroletniego kontraktu, przebywał na Wyspach Komandorskich dwukrotnie. Na zamieszkiwaną przez Aleutów największą w archipelagu Wyspę Beringa, sprowadził renifery i rozpoczął ich hodowlę. Ten udany eksperyment najprawdopodobniej przyczynił się do podtrzymania egzystencji Aleutów na Wyspach Komandorskich.Bęben obręczowy, wraz z pozostałą częścią dalekowschodniej kolekcji Benedykta Dybowskiego, przekazany został po jego powrocie w 1883 roku, do zbiorów Muzeum Techniczno-Przemysłowego w Krakowie. Po likwidacji tej instytucji w latach 50. XX wieku, trafił do MNK. W zbiorach MEK znalazł się w 1963 roku i jest jedynym tego typu (częściowo) zachowanym obiektem.
Kolekcja etnograficzna zgromadzona przez Benedykta Dybowskiego (1833 - 1930) w latach zesłania w Kraju Zabajkalskim oraz w trakcie pracy na rządowym kontrakcie na Kamczatce w latach 1879 - 1883, to zespół unikalnych i bezcennych wyrobów rzemiosła rdzennych mieszkańców dalekiej Syberii i Wysp Komandorskich. Zróżnicowane pod względem funkcji, materiału i techniki wykonania, prezentują kulturę kilku grup etnicznych, wśród których dominują obiekty wykonane przez Koriaków, Itelmenów, Ewenów i Aleutów. Syberii. W kolekcji Dybowskiego liczącej ponad 130 eksponatów, dominują elementy strojów, broń oraz modele: sań, kajaków i ubiorów. Do najcenniejszych należą niewątpliwie aleucka parka (futro ze skórek/skalpów ptasich z piórami), również aleuckie kamlejki (anoraki) wykonane z jelit ssaków morskich, czy wreszcie koriackie i itelmeńskie kuklanki (futra), uszyte ze skór reniferów i jeleni. W części kolekcji obejmującej zbiory aleuckie zachował się również unikalny bęben obręczowy, wykorzystywany najprawdopodobniej w obrzędach tzw. szamanizmu domowego.
Opracował Jacek Kukuczka.
