Bałałajka jest ludowym instrumentem muzycznym używanym najczęściej do indywidualnego muzykowania. Znana jest w krajach Europy wschodniej, głównie w Rosji i Ukrainie, rzadziej Białorusi. Do ludowego instrumentarium wprowadzona została w 2 połowie XVII wieku, a już pod koniec XIX wieku coraz częściej wypierana była przez harmonię. Charakterystyczną cechą jej budowy jest trójkątny kształt pudła rezonansowego. Występowała ona w kilku wielkościach. Posiadała zwykle trzy struny metalowe, z których dźwięk wydobywano szarpiąc je palcami prawej ręki.
Prezentowana tu bałałajka jest jednym z kilku intrumentów tego typu, jakie posiada w swoich zbiorach Muzeum Etnograficzne w Krakowie. Jej piękna intarsja, co bardzo rzadkie, zawiera także datowanie. Została ona podarowana przez profesora Adama Wrzoska (1875 – 1965) lekarza, historyka medycyny, przez pewien czas związanego z Uniwersytetem Jagiellońskim.
Opracowała Grażyna Pyla.
