Album na fotografie, posiada dwie twarde okładki obłożone papierem introligatorskim w kolorze zielonym, na którym znajdują się maźnięcia farby zielonkawej i złotej. Album zawiera 21 czarnych kartonowych kart, między którymi znajdują się cienkie przeźroczyste pergaminowe przekładki, całość została związana zielonym sznurkiem przeciągniętym przez wszystkie otwory znajdujące się w kartach i okładkach. Album będący własnością prof. Romana Reinfussa znalazł się w spuściźnie po profesorze przekazanej Muzeum Etnograficznemu w Krakowie w 2008 roku.
Roman Reinfuss (27.05.1910–26.09.1998) otrzymał album z okazji imienin 9 sierpnia 1933 roku. Ofiarodawcą był przyjaciel, szkolny kolega Władysław Müller, który na stronie wewnętrznej okładki zamieścił wpis „W dniu Imienin Solenizantowi – Gorlice, dnia 9 sierpnia 1933 r.”. Na pierwszej karcie albumu znajduje się portretowe zdjęcie ofiarodawcy oraz zdjęcia przedstawiające Władysława i Romana, a także zdjęcie Romana z kolegą idących Linią AB Rynku w Krakowie. Panowie mają na głowach korporacyjne czapki studenckie.
W 1933 roku Roman Reinfuss studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był już autorem licznych artykułów drukowanych w „Tempie Dnia” i w krakowskim niedzielnym dodatku „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” (IKC). Honoraria otrzymane za artykuły w IKC przeznaczył na zakup aparatu fotograficznego. Fotografowanie stało się jego pasją. Z aparatami fotograficznymi nie rozstawał się do końca życia (zrobił około 20 tys. zdjęć, większość została przekazana MEK). Początkowo wklejał zdjęcia do albumów.
Album ofiarowany przez przyjaciela został zapełniony fotografiami wykonanymi w latach 1933–35. Są więc w nim zdjęcia typowo wakacyjne; z rodzinnej wyprawy na Magurę Małastowską, wycieczek po tatrzańskich szlakach, pokazujące zabawy młodzieży nad rzeką Ropą, z wyprawy rowerowej po Beskidzie Niskim. Wśród wklejonych zdjęć znajdujemy fotografie przedstawiające rodzinę Romana Reinfussa, ojca – sędziego austriackiego, Franciszka Reinfussa (1869–1918), matkę Zofię Reinfussową (1884–1962) z bratem Władysławem Mnerką (1878–1945), który był adwokatem, mieszkał w Gorlicach oraz dziadka Rudolfa Menerkę* (1847–1939), dyrektora szkoły, działacza sokolskiego i założyciela Kasy Zaliczkowej w Głogowie Małopolskim. Większość zdjęć została zrobiona w czasie pobytu w Gorlicach i okolicy (Szymbarku, Krynicy), a także w Krakowie. W czasie studiów Roman Reinfuss mieszkał na stancji u pani Heleny Müllerowej, dlatego w albumie znalazło się dużo zdjęć pani Heleny, jej mieszkania oraz syna Władysława.
Zamieszczone w albumie zdjęcia zdradzają zainteresowania fotografa idące w kierunku dokumentowania drewnianego budownictwa, sztuki ludowej, rzeźby kamiennej, stroju ludowego oraz kultury Łemków. Magisterium z prawa uzyskał Roman Reinfuss w 1935 roku. Po zakończeniu studiów rozpoczął pracę w kancelarii notarialnej w Gorlicach, szybko jednak stwierdził, że nie będzie prawnikiem. Fascynacja kulturą Łemków, którą poznawał w czasie wycieczek po Beskidzie Niskim i o której pisał do IKC przyczyniły się do tego, że już w czasie studiów prawniczych uczęszczał jako wolny słuchacz na wykłady prof. Kazimierza Moszyńskiego w Katedrze Etnografii Słowian UJ.
Seweryn Udziela (dyrektor Muzeum Etnograficznego w Krakowie) widząc duże zaangażowanie w prace naukowe prowadzone przez Romana Reinfussa, zaproponował mu asystenturę w muzeum (od października 1936), co umożliwiło podjęcie regularnych studiów etnograficznych pod kierunkiem prof. K. Moszyńskiego, a później prof. Kazimierza Dobrowolskiego. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił Romanowi Reinfussowi kontynuowanie studiów, jednak w czasie wojny intensywnie dokształcał się sam, organizował tajne wykłady i seminaria etnograficzne. W 1945 roku ukończył studia etnograficzne, a rok później uzyskał doktorat na podstawie pracy Łemkowie jako grupa etnograficzna. Działalność naukowa Romana Reinfussa koncentrowała się głównie na dwóch grupach zagadnień: kulturze ludowej mieszkańców Karpat i jej powiązania z krajami bałkańskimi oraz na sztuce ludowej w Polsce i w krajach sąsiednich. Organizował i prowadził liczne badania terenowe, w czasie których robił dokumentację fotograficzną (około 20 tys. zdjęć) i opisową. Materiały były wykorzystywane później w artykułach i publikacjach książkowych: Garncarstwo ludowe (1955), Sztuka ludowa w Polsce (1960), Malarstwo ludowe (1962), Ludowe kafle malowane (1966), Meblarstwo ludowe w Polsce (1977), Ludowe kowalstwo artystyczne w Polsce (1983), Ludowa rzeźba kamienna w Polsce (1989), Łemkowie jako grupa etnograficzna (1998) i inne.
Opracowała Krystyna Reinfuss-Janusz.
* Nazwisko „Menerka” było różnie pisane. Rudolf Menerka miał niezmienione nazwisko, jego syn Władysław (adwokat gorlicki) używał nazwiska bez „e”, czyli Mnerka, natomiast córka Zofia miała w dokumentach Menerka lub Mnerka.
