Laska z ciemnego, twardego drewna, prawdopodobnie dębu, politurowana, ośmioboczna, równa na całej długości. Zaopatrzona jest w rączkę odlaną z mosiądzu, w jednej części zwężającą się i kabłąkowato zgiętą do dołu, tak że tworzy kółko, w drugiej zakończona jest tępo, czworościennie, w kształcie młotka wykończonego schodkowato (nazywanego obuchem lub obuszkiem), a od góry ma wypukłą główkę, tzw. szyszkę. Cała rączka ozdobiona jest rytem wklęsłym, tworzącym ornament geometryczny, skomponowany z kresek, kółeczek i trójkątów. Górna część toporzyska, pod rączką kełefu na długości 10 cm obita jest mosiężną blachą zdobioną (pysaną) techniką stempelkową. Wzory geometryczne wybijane były za pomocą stempla już po nałożeniu blachy na drewno.
Nazwa kełef nie daje się przetłumaczyć na język polski, nie ma też szerszych informacji o funkcji i pochodzeniu tego typu wyrobów. Wiadomo jedynie, że stanowiły na równi z toporkami - bartkami czy laskami - p’ałyciami konieczną część huculskiego, bogato zdobionego odświętnego stroju męskiego. Jednak na tle całej góralszczyzny były czymś wyjątkowym. Na całym obszarze Karpat kełefy nie mają swoich odpowiedników w przeciwieństwie do p’ałyci - lasek i kijów pasterskich czy toporków – ciupag znanych chociażby z Podhala.
Kolekcja lasek huculskich w zbiorach krakowskiego Muzeum Etnograficznego obejmuje 25 obiektów, w tym: trzynaście toporków, siedem p’ałyci i jedną laskę samorodną oraz cztery kełefy. Brak dokładniejszych danych co do proweniencji tych kełefów, wiadomo jedynie, że pochodzą z Huculszczyzny (w dokumentacji muzealnej pojawia się ewentualnie adnotacja – „stanisławowskie” lub że zakupiono w „kossowskiem”) z pierwszej ćwierci XX wieku. O ich pochodzeniu świadczą też typowe dla wyrobów huculskich cechy formalne: rączki odlewane z mosiądzu i zdobienie charakterystycznym ornamentem geometrycznym.
Więcej informacji na ten temat znaleźć można w ostatnim Roczniku Muzeum Etnograficznego, t. XV, 2008, Przewodnik po zbiorach huculskich Muzeum Etnograficznego im. Seweryna Udzieli w Krakowie.
Opracowała Małgorzata Oleszkiewicz.
