Muzeum Etnograficzne w Krakowie

Album fotograficzny Benedykta Dybowskiego

Pietropawłowsk Kamczacki. Wijące się pomiędzy stromymi wzgórzami 200 tysięczne miasto. Stolica półwyspu. Bloki z wielkiej płyty, opera, 20 agencji turystycznych oferujących zdobycie pobliskich wulkanów i polowanie na niedźwiedzia, port rybacki i największa baza floty podwodnej Federacji Rosyjskiej. Miasto żyjące swoimi sprawami. 5 lipca 1879 roku zobaczył je z pokładu żaglowca „Kurier” 47 letni Benedykt Dybowski. Nie był zachwycony. Miasto składało się z jednej błotnistej uliczki i mało imponujących zabudowań. Na pewno jego uwagę przykuł wspaniały widok na Awaczyńską Sopkę, zaśnieżony wulkan górujący nad osadą, także nędza domków miejscowej ludności. Dybowski rozpoczynał właśnie 4 letni pobyt na półwyspie. Inny niż 13 lat spędzonych na zesłaniu nad Bajkałem. Tym razem w pełni dobrowolny, na kontrakcie lekarza rządowego. Snuje plany badań przyrodniczych, zdobycia rzadkich okazów wypchanych zwierząt, opisania geografii półwyspu a nawet śmiałych eksperymentów zaszczepienia na półwyspie nowych gatunków roślin i zwierząt.

Czy patrząc na to samo miasto 4 lata później, odpływając na zawsze, czuł się usatysfakcjonowany? Kiedy odpływał do ładowni statku zabrał 60 skrzyń. 11 ton najrozmaitszych zbiorów naukowych od szkieletów i czaszek ludzkich po szkielet wytępionej przez ludzi krowy morskiej. Po przywiezieniu tego wszystkiego na ziemie polskie, skromy badacz zyskał rozgłos, o który nie dbał. Dzięki jego zbiorom wiele instytucji wzbogaciło swoje zbiory, min. nasze muzeum. Sama Kamczatka nie przyniosła mu chyba oczekiwanych odkryć. Ale na pewno wdzięczność ludzi, których tam leczył. Bo niespodziewanie dla niego samego to właśnie obowiązki lekarza pochłonęły go całkowicie. Ospa, syfilis, trąd, alkoholizm. Ponad to działalność społeczna. Taki już był. Krążył po półwyspie lecząc ludzi, stawiając pomniki, organizując obchody, pisząc donosy na skorumpowanych urzędników, próbując pisać słowniki języków rdzennych, propagując trzeźwość. Handlarze spirytusem i urzędnicy z pewnością go nie kochali. A ludność? Kto wie, jak było kiedyś. Teraz w ruchliwym mieście nikt już o nim nie pamięta. Niewielka tablica pamiątkowa zawieszona przez jego rodaków wysoko na ścianie jednego z bloków w 2014 roku, raczej niewielu o nim przypomni.

A jednak na dźwięk nazwiska Dybowskiego, pracownicy Krajowego Muzeum Kamczatki, ożywiają się. Prowadzą do archiwum, sadzają przy stoliczku i kładą na nim niepozorny, oprawiony na czarno album z blisko 100 wyblakłymi fotografiami.

- To album zdjęć Benedykta Dybowskiego. – mówią.
Otwórzmy go więc, przenieśmy się w czasie i spójrzmy na Kamczatkę oczami Benedykta. Lekarza rządowego, patrioty, zaciętego darwinisty i niezmordowanego szermierza na rzecz świetlanej przyszłości rodzaju ludzkiego. Jest to możliwe dzięki bardzo miłej zgodzie udzielonej przez dyrekcję wspomnianego muzeum na wykorzystanie skanów fotografii z tego albumu. Dziękujemy!

Widzimy scenkę niczym z Czechowa. Samowar na przykrytym atłasem i koronką stoliczku w sadzie. Czterech mężczyzn a pośrodku, drugi od lewej sam Benedykt Dybowski. Kto robił zdjęcie? Nie potrafimy też powiedzieć niczego o pozostałych mężczyznach. Wszyscy wyglądają niezwykle dystyngowanie. Czy nakrycie głowy naszego badacza to osławiona czapka „urzędowa”, która przysługiwała mu jako lekarzowi na rządowym kontrakcie? Dybowski zamówił ją w Moskwie i zakładał zawsze, kiedy chciał coś załatwić. Możemy być niemal pewni, że to sam Dybowski zaprosił do siebie trzech panów. Widzimy po lewej krzesło, które jeszcze wielokrotnie pojawi się na jego zdjęciach tyle, że z innymi osobami na nim siedzącymi. Nawiasem mówiąc niezwykle „cywilizowana” scena jak na „dziką” Kamczatkę. Podobnie prezentuje się też drugie zdjęcie o podobnej tematyce. Siedząca przy stole rodzina mogłaby zostać równie dobrze sfotografowana na pod petersburskiej daczy.

Jeśli ciągle zadajemy sobie pytanie o autora zdjęć na których pojawia się sam Benedykt Dybowski, dwa następne mogą zasugerować odpowiedź.

Na obu odbitkach pojawia się ten sam, brodaty człowiek, co prawda na jednej sąsiaduje z bliżej nieokreślonymi „kamczackimi kozakami”, a na drugiej z dwoma damami, to jednak to ta sama postać. W dodatku podpisana: Jan Kalinowski. Kim był? Polecamy rzucić okiem na dział naszego portalu mówiący o darczyńcach, gdzie znajduje się biogram Kalinowskiego. A jednak przy jego okazji warto dodać kilka rzeczy. Nie miał żadnego wykształcenia. Był młody. Co robił u boku Dybowskiego na Kamczatce? Odpowiedź kryje się w jego najcenniejszej początkowo umiejętności, umiał świetnie strzelać i preparować trofea. Właściwie to tak, jak przystało na syna podwarszawskiego leśniczego. Dybowskiemu został polecony przez Władysława Taczanowskiego dyrektora Gabinetu Zoologicznego Szkoły Głównej Warszawskiej, a jemu z kolei polecił go prawdopodobnie główny sponsor tego muzeum hrabia Konstanty Branicki. Kim był Branicki? Właścicielem pałacu w Wilanowie, przyrodnikiem amatorem, podróżnikiem, myśliwym. Dostarczycielem wypchanych zwierząt do muzeów europejskich. Z pewnością był jednym z tych arystokratów XIX wiecznych, którzy okrążali ziemię zdobywając egzemplarze rzadkich zwierząt. Uprzednio je upolowawszy oczywiście. Wydaje się, że na nim zamyka się niewielka siatka powiązań. Branicki sponsorował, Taczanowski robił naukowy użytek, Dybowski był czymś w rodzaju terenowego koordynatora i preparatora, a Kalinowski wykonywał zlecenia. Zlecenia na zwierzęta, które uprzednio spreparowane, były następnie przesyłane z Kamczatki do Polski. Część trafiała do Gabinetu Zoologicznego, ale część była także sprzedawana na wolnym, europejskim rynku. Ten egzotyczny sposób zarobkowania zaprowadził Kalinowskiego już po wyjeździe Dybowskiego, najpierw do Korei, potem Japonii, żeby znaleźć finał w Ameryce Południowej. Nadal w bliskiej współpracy z Branickim i Taczanowskim. Póki co jednak, Jan Kalinowski kroczył krok w krok za swoim pryncypałem na Kamczatce. W pierwszych tygodniach pobytu zabijając ponad 100 niedźwiedzi, nie wspominając o licznych ptakach i innych przedstawicielach fauny kamczackiej.

A to wyblakłe, ledwo czytelne zdjęcie? Z napisu można wywnioskować, że przedstawia obóz dr Dybowskiego na rzeką Kamczatką. Suszy się świeżo zdarta skóra niedźwiedzia. Człowiek w białym, korkowym hełmie rozmawia z dwoma innymi. To Kalinowski?

Ludzie i zwierzęta łowna, w tym przypadku spreparowany sobol. Zastygły ręką preparatora na gałęzi w wojowniczej pozie. Jak pisał Dybowski, Kamczatka w przeszłości i w jego czasach żyła przede wszystkim z polowania, gdzie sobol i niedźwiedź, były głównymi źródłami dochodu ludności rosyjskiej i rdzennej. Wiązało się to oczywiście z częściowym wytępieniem zarówno jednego jak i drugiego. Gdyby dodać do listy wydry morskie, uchatki, morsy, wieloryby i łososiowate uzyskałoby się pełne spektrum naturalnych bogactw tego miejsca, z których czerpano nieraz zbyt zachłannymi garściami. Rodzący się przemysłowy świat jeszcze nie wiedział, że nie może opierać się w nieskończoność na produktach zwierzęcych. Że ciepłe futra soboli musi coś zastąpić, szlauchy hydrauliczne nie mogą być w nieskończoność produkowane ze skóry morsa, są inne sposoby na nieprzemakalność niż zdzieranie skór z fok, nie mówiąc już o paliwie do lamp, zasilanych wtedy wielorybim olejem. A jak jest teraz, Anno Domini 2020 roku?

Na Kamczatce trwa walka o zasoby rybne. Oligarchowie uwłaszczają się na słodkowodnych łowiskach, walczą o koncesje na przebogate morskie akweny. Niedźwiedź jest eksportowym produktem odstrzału. Na północne safari ciągną setki myśliwych z całego bogatego świata. Każdy chce wrócić do domu z głową niedźwiedzia w walizce. Coraz więcej miejscowych pracuje przy obsłudze rosnącego ruchu turystycznego.

Jesteśmy jednak u końca XIX wieku. Benedykt Dybowski ze swoim jak sam pisał „wadliwym” aparatem fotograficznym i własnoręcznie zrobionymi kliszami, łapie codzienne życie wokół siebie. Grupa myśliwych wraca z polowania. Są obładowani głuszcami. Tutaj, zdaje się jednak, że chodzi o prozaiczne cele kulinarne. Pierwszy z nich podaje zdobycz kobiecie na schodach murowanego domu. Uderzają dwie rzeczy. Grupa ludzi jest wieloetniczna, kreolska. Nie wydaje się, żeby kwestie rasowe były wtedy w jakikolwiek sposób podnoszone. Druga rzecz: konia z rzędem temu kto doszuka się w zdjęciach z albumu jakichkolwiek osób ubranych w stroje „etniczne”. Kobiety i mężczyźni mają na sobie całkowicie europejskie ubrania zgodne z panująca wtedy modą. To ostatnie dziesięciolecia XIX wieku. Dość dawno. Podobnie prezentują się też osoby na innych fotografiach badacza.

Tutaj napis głosi: Kamczadale. Mężczyzna i chłopiec w bawełnianych koszulach.

Śmiało można stwierdzić, że Dybowski, właśnie Kamczadali wybrał na swoich ulubionych mieszkańców Kamczatki. Odznaczali się według niego: „łagodnością, miłością rodzinną, gorącym przywiązaniem do miejsca urodzenia, pragnieniem wiedzy i pełną poświęcenia gościnnością”. Same superlatywy w kierunku Kamczadali można by w pismach Dybowskiego mnożyć w nieskończoność. Badacz właśnie Kamczadali (dzisiejszych Itelmenów) poznał chyba najlepiej. W dodatku musiał poznać ich od naprawdę dobrej strony. Podarował im też coś zupełnie wyjątkowego, chodzi o „Słownik języka Kamczadali”, który powstał już po powrocie Dybowskiego do Polski, dzięki jego współpracy z Ignacym Radlińskim. Już wtedy był to słownik języka ginącego. Może jego przywiązanie do Kamczadali wynikało też z tego, że pośród nich pracował? Zdjęcia, które im robił, ukazywały ludność kreolską, na poły zasymilowaną, która przyjęła rosyjski styl życia.

Mniej szczęścia mieli już mieszkający na północy półwyspu Koriacy. Dybowski wspomina ich jako naród niebrzydki, ale dziki i niezbyt inteligentny Być może z powodu ich niechęci do fotografowania się? Może dlatego w albumie nie ma żadnego ich zdjęcia?

Całe spektrum ambiwalentnych uczyć, wyraża za to nasz badacz o innej grupie etnicznej Kamczatki, o Ewenach. Od drapieżności, krwiożerczości, pazerności i chytrości po moc charakteru, wytrzymałość i inteligencję. Przy czym ostatnie niestety znikały według uczonego bez śladu pod wpływem alkoholu.

Oto jeden z Ewenów. Podpisany: „Lamut Gawriła”. Gdzie Lamut to inna, nieużywana już nazwa dla Ewena. A Gawriła, to niewątpliwie imię człowieka widocznego na zdjęciu. Nie jest to jedyne znane nam zdjęcie Gawryły. Jego wizerunek pojawiał się w Pamiętniku Fizyograficznym, tom XXV, 1918 rok, gdzie Dybowski drukował opowieść o jednym ze swoich pomysłów polegających na introdukcji renifera na nieodległe Wyspy Komandorskie. Renifery pochodziły właśnie ze stada Gawryły. Szczegółowo tę opowieść jak i postać samego Gawryły przybliżamy w innym miejscu. Zwróćmy uwagę jednak na kilka szczegółów. Po pierwsze stołek, na którym niewprawnie siedzi Ewen. Na wszystkich zdjęciach ciągle jeden i ten sam. Zmieniają się tylko siedzący na nim ludzie. Płachta materiału służyła za ekran fotograficzny. No i strój Gawryły. Przechowywany obecnie w naszym muzeum.

Los połączył tych dwóch ludzi. Nic nie wiemy o dalszym życiu Gawryły po tym jak akcja przesiedlania renów się zakończyła. O jego życiu na zaśnieżonych wyżynach w sercu Kamczatki. Mamy nadzieję, że było długie i szczęśliwe. Stada eweńskich renów do dzisiejszego dnia, cierpliwie wydeptują połacie górskich pastwisk.

Niestety nie da się powiedzieć tego samego o podwodnych pastwiskach, na których niegdyś pasły się stada tzw. krów morskich, nazywanych też syrenami, lub krowami Stellera. Te pastwiska są teraz puste. Dlaczego o tym piszemy? Spójrzmy na następną fotografię.

Obok ubranej na biało dziewczynki (wciąż na tym samym krześle!), widnieje fotografia czaszki niezwykłego zwierzęcia. To czaszka krowy morskiej. Tym samym zmieniamy miejsce i z „kontynentalnej” Kamczatki przenosimy się na dwie niewielkie wyspy, nazwane Komandorskimi. To na cześć Vitusa Beringa, który na jednej z nich zginął, nazwanej Wyspą Beringa oczywiście. Stało się to po rozbiciu jego statku i zamienieniu całej 60 osobowej załogi w grupę rozbitków na ziemi do tej pory bezludnej. Był rok 1741. Jednym z członków tej ekspedycji był Georg Steller, który jako pierwszy Europejczyk opisał tam gatunek ogromnego, łagodnego zwierzęcia. Żyło na skalistych, podwodnych łąkach wokół Wysp Komandorskich. Rozbitkowie nie mało się natrudzili, żeby zarżnąć pierwszą złowioną krowę morską, ale docenili jej gabaryty i smaczny smak czerwonego niczym wołowina mięsa. Serce zwierzęcia ważyło 16 kilogramów. Po 27 latach od tego momentu krowa morska jako gatunek była już przeszłością. Zbyt smaczna i zbyt łatwa do upolowania przez europejskich i amerykańskich morskich myśliwych, specjalistów od przemysłowego uboju. Podobno zmienił się także klimat. Dodatkowo wybita została wydra morska, rozpleniły się z tego powodu jeżowce i zjadły morską trawę, która była też przysmakiem syren. Świat to system naczyń połączonych. Tak czy inaczej od tamtego momentu zdobycie szkieletu krowy morskiej w celach naukowych stało się marzeniem licznych przyrodników. Nie każdemu się udało, B. Dybowski był jednym z tych szczęściarzy. Wiadomo, że miał 4 czaszki. I dwa skompletowane z luźnych kości szkielety. Jeden zaginał, drugi jest w Wiedniu. Po około 20 latach od powrotu Dybowskiego do Polski, nadesłano mu także kolejny, tym razem kompletny szkielet krowy morskiej. Ten jest obecnie w Instytucie Zoologii Uniwersytetu Lwowskiego.

Co z tym wszystkim ma wspólnego ten nienaganny, biały dom, wyglądający jak wycięty z kalifornijskiej pocztówki? Sądząc z podpisu jest to pietropawłowska siedziba amerykańskiej firmy Hutchinson Cohlet Comp. To ona w czasach Dybowskiego dzierżawiła od rządu carskiego Wyspy Komandorskie. Nie było w tym nic dziwnego. Same wyspy zostały 60-lat wcześniej zasiedlone przez inną korporację (osyjsko-amerykańską kompanię handlową) Aleutami przywiezionymi z nieodległych wysp Attu i Atka. Ich zadaniem było pozyskiwać jak najwięcej skór morskich ssaków, uchatek i wydr morskich. A więc czysto biznesowy układ. Zresztą jak uważał sam Dybowski bardzo korzystny dla mieszkańców Wysp Komandorskich, których firma Hutchinson wyposażyła, zakwaterowała w składanych domkach przywiezionych ze Stanów Zjednoczonych i świetnie opłacała. Do tego stopnia, że polski badacz wystąpił z memoriałem do władz carskich o wydzierżawienie całej Kamczatki Amerykanom. Nieco utopijny pomysł. Nie tylko z powodu zaczynającej się właśnie rywalizacji dwóch państw o północne terytoria. Także nie biorący pod uwagę niezbyt chlubnej karty amerykanów we „współpracy” z rdzennymi mieszkańcami sąsiedniej Alaski. Póki co jednak Dybowski żył w świetnych relacjach z zarządzającymi firmą jankesami, dzięki którym udało mu się zrealizować inny śmiały projekt. Osławione przesiedlenie eweńskich reniferów na Wyspy Komandorskie. Ale o tym także piszemy szerzej gdzie indziej.

A sam domek? Nie przypomina nędzy, opisywanej przez Dybowskiego na Kamczatce. Wręcz przeciwnie. Gdyby jednak ktoś chciał zarzucić mu kłamstwo, musiałby najpierw rzucić okiem na budynek jedynego szpitala istniejącego na półwyspie. Szpitala, którego kierownictwo objął po przyjeździe nasz dzielny „lekarz rządowy”.

W tamtych czasach Pietropawłowsk Kamczacki nie był z pewnością metropolią. Nie jest nią zresztą do dziś.

Główna ulica i okolice.

Katedralna świątynia pod wezwaniem Piotra i Pawła. Nie dotrwała naszych czasów.

Dybowskiego ciekawią mieszkańcy miasta. Dzięki jego fotografiom możemy spotkać cały szereg postaci. Większość anonimowych dla nas. Wszyscy na pierwszy rzut oka podważający mit o „dzikiej” Kamczatce. A może Kamczatka już dawno wtedy taka nie była?

Ale nie wszyscy portretowani są nam nieznani.

Dość chmurnie spoglądający w obiektyw kupiec Koliesow. To on handlował z Ewenami Gawryły, i to on pośredniczył w interesie pomiędzy nimi a Dybowskim, polegającym na kupnie renów przeznaczonych do przesiedlenia.

Czy kamczadalski starosta Merlin. Do dziś znana i wspominana postać w Milkowie, niewielkim miasteczku w centralnej Kamczatce. Dybowski założył tam leprozorium i pamięć o tym jest w Milkowie przechowywana do dziś. Sam Merlin za to bardziej przypomina z wyglądu Wincentego Witosa niż stereotypowego krajowca z postkolonialnego imaginarium. I to stereotypowego, bardzie w naszym rozumieniu niż samego Dybowskiego, bo on akurat nigdzie o żadnym stereotypie nie pisze i nie uganiał się za „egzotyką”.

Miasto zostało nazwane Pietropawłowskiem przez Vitusa Beringa w 1740 roku. Nazwa pochodziła od jego dwóch okrętów. Św. Piotr i św. Paweł. Zostało założone, żeby strzec rosyjskich interesów, ale też dlatego, że zatoka Awaczyńska była wspaniałym, bezpiecznym portem w tej części świata. Portem umożliwiającym dalszą eksplorację Alaski i Ameryki, co też wkrótce miało miejsce.

Bezpiecznym oczywiście od kapryśnych warunków pogodowych a nie od złych zamiarów innych państw. Niecałe sto lat później miał miejsce najbardziej heroiczny z epizodów historii Pietropawłowska Kamczackiego. 19 sierpnia 1854 miasto zostało zaatakowane przez połączone eskadry wojenne korony brytyjskiej i Napoleona III. Był to jeden z dalekich teatrów dziejącej się zupełnie gdzie indziej wojny, nazwanej krymską. Napastnicy po dwudniowej bitwie ponieśli klęskę i odpłynęli. Nie obyło się bez kilkudziesięciu ofiar po stronie rosyjskiej. Jeszcze w czasie pobytu Benedykta Dybowskiego, weterani dumnie wypinali piersi udekorowane medalami zdobytymi w tej bitwie.

Musieli imponować młodszym kolegom, z „Kamczackiej kozaczej komendy” jak chcą objaśnienia pod serią grupowych zdjęć umundurowanych mężczyzn ściskających szable. Pod koniec XIX wieku „kamczaccy kozacy” nie mieli już wiele wspólnego z kozakami, zdobywcami i grabicielami Kamczatki sprzed 200 lat, takimi jak Wladymir Atlasow i resztą bezwzględnych poszukiwaczy „futrzanej” fortuny. Tamci źle zapisali się w pamięci rdzennych mieszkańców półwyspu.

Kozacy z fotografii byli już umundurowaną formacją wojskową w szeregach której służyło wielu Kreolów i Kamczadali.

Z kolei Benedykt nie byłby sobą, gdyby nie pytał o sposób uhonorowania zwycięskiej bitwy sprzed lat. Kiedy zorientował się, że nie ma żadnego, rozpoczął inicjatywę mającą na celu zbudowanie pomnika. Udało mu się to. Powstał monument upamiętniający bitwę i poległych w niej rosyjskich żołnierzy. Stoi do dziś na Nikolskiej Górze, w gęstym lesie, który wyrósł już po zrobieniu tego zdjęcia.

Dlaczego Dybowski, były zesłaniec i socjalista angażował się w „carskie” pomniki? Trudno powiedzieć, ale zdaje się, że po prostu lubił angażować się w tego typu inicjatywy. I jeszcze coś, co było dla Dybowskiego niezwykle charakterystyczne i za co zdecydowanie można go było polubić. Pomnik nie jest bombastycznym pomnikiem zwycięstwa oręża imperium, który zresztą stanął w końcu niedaleko. Jest za to humanistycznym pomnikiem pamięci „poległych obrońców Pietropawłowska”.

Dybowski stał także za zbudowaniem pomnika na cześć słynnego francuskiego żeglarza Jean-François de La Pérouse. Zjedzonego przez tubylców atolu Santa Cruz w 1787 roku.

A także za krzyżem na cześć admirała Kruzenszterna. Dowódcy pierwszego rosyjskiego statku, który opłynął kulę ziemską.

Dybowski najwyraźniej nie lubił się nudzić. Świadczy o tym cała jego działalność, ale spójrzmy na tę fotografię.

Rodzina Ajnów, rdzennych mieszkańców Sachalinu. Benedykt zatrzymał się tam na kilka dni w drodze na Kamczatkę. Wykonał to zdjęcie. Także nocą razem ze swoim pomocnikiem Kalinowskim, zakradł się na ajnowski cmentarz, rozkopał kilka grobów i zabrał z nich szereg czaszek i ludzkich szkieletów. Do celów badawczych. Zwykle nie jest to pierwsza rzecz, którą się robi po zejściu na ląd na obcej wyspie. Tutaj jednak widać poczucie specyficznie rozumianej misji. Jak brzmiała? Pozwolimy sobie zacytować samego Dybowskiego:

„badania antropologiczne ostatecznie doprowadzić musza ludzkość do przekonania, że wszyscy jesteśmy braćmi, że wszystkie rasy są zdolne do postępu na drodze kultury i cywilizacji, że obowiązkiem antropologów jest usunięcie przesądów rasowych”.

Ale Sachalin to nie tylko Ajnowie. W czasach Dybowskiego była to już wielka kolonia karna, gdzie zsyłano wszelkiego rodzaju przestępców w rozumieniu władzy carskiej. W dwadzieścia lat później na wyspę przybył w łańcuchach inny Polak Bronisław Piłsudski, późniejszy badacz Ajnów. Zdjęcia Dybowskiego dokumentują skalę przemocy. Ludzie przykuci do taczek łańcuchami, pchający żelazne wózki, dwunożna siła pociągowa. To sachaliński port Aleksandrowsk.

Na pierwszy rzut oko można powiedzieć sielankowa nadmorska miejscowość. Może co prawda niepokoić stała obecność mundurowych na głównej ulicy jednak nikną w tle.

Ale już widok ładnej drewnianej przystani w porcie jest zapowiedzią tego co dzieje się na wyspie. To ludzie pchający żelazne wózki towarowe.

Dalej jest już tylko gorzej. Aresztanci.

Zakuwanie w łańcuchy.

Więzienia.

Nieludzka praca.

Ciekawe co z tego smutnego spektaklu rozumieli sami Ajnowie? Jak odbierali tę skale ludzkiego cierpienia? Nasuwają się myśli o głębokim zakorzenieniu radzieckiego systemu represji w carskiej przeszłości. Pisał o tym Gustaw Herling Grudziński wspominając swoje wrażenia po przeczytaniu w łagrze książki Dostojewskiego „Wspomnienia z domu umarłych”. Grudziński sam wtedy więzień łagru był zdruzgotany uświadomieniem sobie trwałości systemu opresji, sięgającego głęboko w przeszłość.

Wracając jednak do Dybowskiego jako podróżnika i badacza. W czasie podróży nie marnował okazji, żeby fotografować napotkanych mieszkańców rosyjskiego dalekiego wschodu.

Anonimowego „Tunguza”.

„Giljaka” oraz jego domostwo.

Będąc na Kamczatce Dybowski działał podobnie, czyli fotografował co mógł. Chyba, że to ludzie sami prosili go o zrobienie zdjęcia na przykład tego martwego chłopca.

Można przypuszczać, że zdjęcia kamczadalskich domów to już inicjatywa badacza.

Benedykt Dybowski był człowiekiem o ustalonych poglądach opartych na wierze w humanizm, postęp i naukę. Dlatego z dominującą na terenach Syberii cerkwią prawosławną nie mogły łączyć go ciepłe relacje. Było wręcz przeciwnie o czym łatwo możemy się przekonać czytając jego dzienniki z podróży na Kamczatkę. Często wypominał duchownym szerzenie zabobonu, pijaństwo i obłudę. Pech chciał, ale na statku „Kurier”, którym przybył na Kamczatkę, płynęła też delegacja prawosławna pod wodzą archireja Błagowieszeńska.

„Naiwność mnisza granicząca z nieuctwem najzupełniejszym; żaden wątek rozmowy nie udaje się podtrzymać”.

Tak hierarchę opisuje nasz uczony. A jednak sporo zdjęć z jego kamczackiego albumu dotyczy cerkwi.

Począwszy od soboru w sachalińskim Aleksandrowsku.

Aż po bliżej nieokreśloną uroczystość religijną w samym Pietropawłowsku.

Dom duchownego. Trzeba przyznać sfotografowany z dużego dystansu.

Ale i postacie samych duchownych.

Szkoła, dzieci i duchowny.

Dybowski już dwa miesiące po przyjeździe wyrusza na pierwszy objazd Kamczatki. Do końca swojego pobytu odbył ich kilka. Tutaj starał się godzić obowiązki lekarza, badania przyrodnicze, działalność na rzecz pozyskiwania nowych egzemplarzy wypchanych zwierząt i wszystkie inne liczne inicjatywy którymi sypał jak z rękawa. Oprócz scen z życia w Pietropawłowsku w albumie znalazły się te zdjęcia przedstawiające okolicę odległą od głównej osady, ludzi pracujących nad rzeką, na polu, w lesie, ich zwierzęta, ich łaźnie pod gołym niebem. Jeszcze raz, zwykłe życie.

Na pewno nie wszystko na Kamczatce było dla Dybowskiego taką sielanką. Prymitywny sprzęt fotograficzny, którym dysponował i własnoręcznie zrobione przez niego klisze promowały raczej ciepłą porę i stacjonarne położenie. Dlatego to ich mamy najwięcej. Ale zdarzają się i takie zdjęcia jak to, które dla nas jest ostatnim w albumie.

Podpisane jest lakonicznie: W zaprzęgu.

Jest zima, w tle skały, śnieg. Człowiek z fajką przysiada na saniach zaprzężonych w 8 psów. Oprócz niego na saniach siedzi też dziwna, zawinięta w koce postać. Przywodzi na myśl osobę chorą, transportowaną od albo do lekarza. W tle człowiek ze szronem na brodzie przygląda się całej scenie. Nie wiadomo, gdzie fotografia została uchwycona ani kto na niej jest. Może to zwykła scena z jednego z ponad 1000 dni spędzonych przez Dybowskiego na Kamczatce? Wypełnionych leczeniem ludzi. Ostatecznie taka był tam jego prawdziwa misja.

Dochodzimy do końca albumu, przechowywanego w pietropawłowskim muzeum. Ale zdjęć Benedykt Dybowski wykonał znacznie więcej. Można je także napotkać na naszym portalu w różnych miejscach, pochodzące z różnych źródeł. Najczęściej są to skany z artykułów, które badacz ilustrował obficie swoimi zdjęciami. Ich oryginały niejednokrotnie są nie do odnalezienia lub przepadły w zawieruchach wojennych przechodzących przez Lwów - ostateczne miejsce zamieszkania Dybowskiego.

napisał: Andrzej Dybczak

Szukaj obiektów

Nazwa obiektu:

L.p.: Nr inw. MEK: Region:

Materiał:

Rzemiosło:

Czas powstania/datowanie: Kolekcja:

Wyszukiwanie zaawansowane

Powiązane osoby

Benedykt Dybowski

Benedykt Dybowski (1833–1930)

Powiązane obiekty

Pielucha

Pielucha wykonana ze skóry irchowej, dekorowanej paskami skóry. Krawędzie obszyte skórzaną lamówką. Pielucha wyposażona jest w 2 skórzane szlufki i 2 krótkie rzemienie. Na powierzchni znajduje się 1 mała łata przyszyta nićmi od strony zewnętrznej. Kolekcja Benedykta Dybowskiego, zgromadzona w latach 1879 – 1883.

Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw: MTP 17741 VE 290 wraz z informacją, że obiekt został darowany przez B. Dybowskiego do MTP w 1878(?) roku. Najprawdopodobniej błąd zapisu daty, Dybowski przebywał na Kamczatce i Wyspach Komandorskich w latach 1879 - 1883.

Pierwotnie, w inwentarzu muzealnym (na kartach katalogowych) MEK, obiekt opisany był jako osłona oczu/osłona na twarz. Mylna identyfikacja funkcji opisywanego obiektu została sprostowana w trakcie pobytu Andrzeja Dybczaka na Kamczatce, w 2017 roku. Wg informacji pozyskanych w trakcie wywiadów obiekt został rozpoznany jako skórzana wkładka - pielucha dla małego dziecka. Informacja pozyskana w trakcie badań prowadzonych w ramach projektu Antropologiczna reinterpretacja kolekcji syberyjskiej ze zbiorów Muzeum Etnograficznego w Krakowie, pochodzącej od polskich badaczy Syberii XIX wieku (2016-2019).

Naręczaki - nakładki na dłonie

Półkoliste nakładki - ochraniacze na dłonie uszyte ze skóry irchowej zdobionej aplikacjami ze skóry, nici i barwnych paciorków szklanych.

Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw: MTP Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw: MTP 14160 V wraz z informacją, że obiekt został darowany przez B. Dybowskiego do MTP w 1880 roku.

W zbiorach REM w Petersburgu znajdują się „naręczaki” bardzo zbliżone do obiektu z MEK, zarówno kształtem, techniką wykonania jak i sposobem zdobień. Kwerenda w REM, Petersburg, czerwiec 2016 r.

Sakiewka

Woreczek na tytoń (tabakę, machorkę, etc.).
Sakiewka - mały woreczek wykonany ze skóry irchowej, barwnych paciorków szklanych, wyposażona w rzemień ze skóry irchowej do przewieszania przez szyję. Ozdobiona 11 "frędzlami" ze skóry z nawleczonymi na nie paciorkami szklanymi.

Kolekcja Konstantego Podhorskiego?, zgromadzona w latach 1902 - 1906.
Na karcie magazynowej zapisana dawna sygnatura - nr inw. MTP: 11684

Czapka

Czapka z futra z renifera (kamusa, z łap renifera), psa (opuszka, futro) i sobola? (białe, miekkie futro wewnątrz czapki).

Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw: MTP 17711 VE 261 wraz z informacją, że obiekt został przekazany z MNK do MEK w 1964 roku.

Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK, w dniu 28.02.2018 roku: Raczej czapka eweńska niż koriacka. Również wzornictwo (geometryczne wzory – trójkąty, kwadraty) i układ wzorów typowy dla Ewenów.

Kombinezon dziecięcy

Kombinezon dziecięcy wykonany z kilku fragmentów miękkiej skóry młodego renifera(?), pozyskanej z podgardla lub z tzw. łapek (kończyn) zwierząt. Krańce nogawek i otwór w kroczu kombinezonu obszyte irchową lamówką, podobnie jak i krawędź kaptura. Z przodu kombinezonu znajduje się wycięcie, pozwalające na jego swobodne założenie/zdjęcie z ciała dziecka. Krawędź wycięcia obszyta gęstym, grubym kołnierzem z futra. Obydwa rękawy posiadają „podwójne zakończenie” – właściwe, zamknięte półkolistą „rękawicą” oraz drugie, w postaci doszytych, sterczących rękawków bez rękawicy, umożliwiających swobodne wyciągnięcie dłoni. Obszerny otwór w kroczu służył umieszczeniu w tym miejscu „pieluchy” , utrzymaniu higieny lub umożliwieniu bezpośredniego załatwiania potrzeb fizjologicznych.

Do obiektu doczepiona archiwalna metka z zapisem (pisownia oryginalna): „Epoka: ok 1870 Miejsce: Wsch. płn. Azja Ubranko dziecinne z futra na zewnątrz i wewnątrz.”

W zbiorach MEK znajdują się 2 tego typu obiekty, przy czym drugi - podobny w kształcie i wymiarach - pochodzi z Kamczatki. Obydwa są unikatowymi przykładami rękodzieła paleoazjatyckich ludów północno-wschodniej Syberii (z Kamczatki i z Płw. Czukockiego).

Podczas kwerendy przeprowadzonej w czerwcu 2016 roku ramach projektu w zbiorach Rosyjskiego Muzeum Etnograficznego (REM) w Petersburgu, stwierdzono że w zbiorach tego muzeum znajduje się przynajmniej jeden analogiczny kombinezon z Czukotki.

Dolny brzeg futra - pas zdobny

Opowan - dolny pas zdobień z aplikacji futrzanych, naszywany na futro, tzw. kuklankę (w języku czukockim: kuchlankę) lub doszywany do jej dolnej krawędzi. Zdobienia – geometryczne wzory powstały poprzez precyzyjne naszywanie kawałków skóry z białym i brązowym włosiem renifera. Górną i dolną krawędź zdobią 2 pasy białego futra ze znajdującym się pośrodku pasem składającym się z naprzemiennie ułożonych brązowych i białych kwadratów. Środek pasa zdobi rząd geometrycznych zdobień w kształcie szachownicy na przemian z polami składającymi się z 5 pasów. Typ zdobień - ich forma oraz pasowe ułożenie, wskazują na pochodzenie czukockie.

Na karcie magazynowej widnieje dawny nr inwentarzowy Muzeum Techniczno-Przemysłowego (MTP) 17588 wraz z informacją, że obiekt pochodzi z roku 1878 (?). Pas trafił do zbiorów krakowskiego Muzeum Etnograficznego (MEK) dopiero w 1964 roku, w drodze przekazu ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie (MNK), które przejęło zasoby zlikwidowanego w 1950 roku MTP. W latach 60. XX wieku (i dalszych, aż do początku lat 90. XX wieku) do MEK trafiały pojedynczo lub w grupach pozostałe w zbiorach MNK eksponaty z kolekcji Benedykta Dybowskiego oraz innych darczyńców, którzy przekazali je jeszcze w XIX wieku do MTP.

Zastanawiająca jest – zapisana w dokumentacji inwentarzowej – data pozyskania obiektu, czyli rok 1878 rok jak i jego przynależność do kolekcji Benedykta Dybowskiego (zgromadzonej podczas pobytu na Kamczatce i Wyspach Komandorskich w latach 1879-1883). Są to dwie wzajemnie się wykluczające informacje, stąd przynajmniej jedna z nich musi być nieprawdziwa. Ponadto, przynależność do kręgu kultury Czukczów, również z dużym prawdopodobieństwem wyklucza kolekcję Dybowskiego. A zatem skąd i od kogo pochodzi ów obiekt? Tu tropem jest analogiczny opowan (30547/MEK), pozyskany (lub tylko przekazany) w tym samym okresie do zbiorów MTP przez Henryka Wimmlera (Wimmera?).

Dolny brzeg futra - pas zdobny

Pas zdobny z geometrycznych aplikacji futrzanych stanowiących "bordiurę" - dolną i górną krawędź dekoracji oraz wyszywanych motywów roślinnych wykonanych czerwoną, zieloną i czarną nicią. Pas naszywany był na kuklankę lub doszywany do jej dolnej krawędzi. Zdobnictwo (aplikacje futrzane) i ich geometryczna forma oraz ułożone pasowo zdobienia wskazują na pochodzenie czukockie. Natomiast wyszywane dekoracje roślinne charakterystyczne są dla Koriaków. U Czukczów tego typu zdobne pasy nazywano OPOWAN. Nazwa ta nie była stosowana poza Czukotką, choć same opowany (pasy zdobne) charakterystyczne są dla kuklanek Koriaków i Itelmenów (Kamczadali) z Kamczatki.
Obiekt z daru (przekazu) Henryka Wimmlera (Wimmera?) do MTP. Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw. MTP 27365. Przekaz z MNK (które przejęło zbiory po zlikwidowanym w 1950 roku MTP) do MEK nastąpił w 1964 roku.

W kolekcji syberyjskiej MEK znajdują się dwa opowany. Drugi (nr inw. 30548/MEK) pochodzi również z dawnych zbiorów MTP i przypisywany był (mylnie) do kolekcji Benedykta Dybowskiego.

Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK, w dniu 28.02.2018 roku: Typowy koriacki pas (opowan nie jest spotykana nazwą na Kamczatce). Znaczące są „florystyczne” motywy – w opozycji do eweńskich geometrycznych. Formy naturalistyczne, roślinne. Romby (aplikacje z futra) są wpływami eweńskimi. Używany, obcięty?

Buty

Buty zimowe z pasami do wiązania do pasa biodrowego. Wykonane z kamusa (skóry z futrem z nóg renifera). Na podeszwie – nad podeszwą dodatkowy, poziomy pas futra dla wzmocnienia i ocieplenia stopy. Podeszwa wykonana ze skóry zająca morskiego (lahtak).

Kolekcja Konstantego Podhorskiego z daru do MNK w 1906 roku. Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw. MNK 100 637 (FK 46 70)

Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK, w dniu 28.02.2018 roku: Obuwie typowe dla Koriaków z płn. części Kamczatki. Podobne są u Czukczów.

Buty

Para obuwia - buty wykonane ze skóry irchowej i skory „licowej” - cholewy zszyte z płatów skóry do których doszyta jest podeszwa o wysokich brzegach, wykonana ze skóry licowej.. Dekoracje cholewki wykonane poprzez wyszywanie i przewlekanie skórzanych pasków/rzemyków.

Przy obiekcie zachowała się archiwalna metka z zapisem: „Para obuwia skórzanego z wyszywkami na cholewkach z Syberyjskiej Kamczatki”

Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw: MTP 17852 (lub 17807?) V 302
Przekaz z MNK do MEK w 1964 roku.

Buty

Buty zimowe z wysokimi cholewami, uszyte ze skór z miękkim futrem, z tzw. łapek reniferowych, czyli kończyn młodego renifera. Podeszwa wykonana jest ze spreparowanej skóry – zmiękczano ją poprzez rzucie w ustach, po czym przyszywano ścięgnami reniferów do cholew. Do obydwu butów, na wysokości kostek przyszyte są skórzane taśmy służące do mocowania rakiet śnieżnych.

Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw: MTP 17721 V 271 wraz z informacją, że obiekt pochodzi z roku 1880. Przekaz z MNK do MEK w 1964 roku.

Buty

Para obuwia - butów zimowych z wysokimi cholewami. Buty uszyte ze skór z miękkim futrem, z tzw. łapek reniferowych, czyli kończyn młodego renifera. Cholewki zakończone szerokim pasem zszytym z pasków skóry irchowej. Podeszwa wykonana jest ze spreparowanej skóry – zmiękczano ją poprzez rzucie w ustach, po czym przyszywano ścięgnami reniferów do cholew.

Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw: MTP 17731 VE 281 wraz z informacją, że obiekt pochodzi z roku 1870?

Kaftan

Kaftan wykonany ze skóry irchowej, włosia (długie chwosty z włosia), paciorków szklanych (dużych), tkaniny fabrycznej o splocie płóciennym, barwionej i wzorzystej. Kaftan z rozcięciem z przodu, dwoma krótkimi połami, długim, zakończonym trójkątnie i do szpica tyłem ("ogonem") oraz wąskimi rękawami. Krawędzie dolna, wokół szyi i na rękawach obszyte futrem/włosiem. Z tyłu, 12 chwostów, częściowo zaplecionych, wykonanych z czarnego (końskiego?) włosia. Podobne 3 z przodu, na dwóch połach kaftana. Skóra irchowa, włosie (długie chwosty z włosia), paciorki szklane (duże), tkanina fabryczna o splocie płóciennym, barwiona, wzorzysta.

Na karcie katalogu naukowego (głównego) zapis: Ameryka Płn., Athabaskowie.

Dawny numer (sygnatura) MTP: 17733 Z, do MTP w 1880 roku. Przekaz z MNK do MEK w 1964 roku.
Zapis z archiwalnej księgi działowej MTP (w posiadaniu Działu Inwentaryzacji MNK): Dział V, Poddział E: Odzież skórzana obca i krajowa (…) L.p. 17423, VE 283 Ubiór wierzchni skórzany z przed 1882 Półn. Ameryka

Buty

Para obuwia z wysokimi cholewami wykonana ze skóry irchowej. Aplikacje (dekoracje) z pasków skóry irchowej, nici i kolorowych paciorków szklanych.

Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw. MTP 17589 oraz informacja o przekazie (darze) do MTP w 1878 roku!?

Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK, w dniu 28.02.2018 roku: Podeszwy wykonane ze skóry niedźwiedzia lub zająca morskiego (lahtak). Cholewki wykonane z tzw. „wędzonej skóry”. Dekoracje świadczą, że są to buty odświętne.

Sakiewka

Sakiewka - tzw. kapciuch na tytoń z rzemieniem do przewieszenia na szyi/ramieniu.

Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw. MTP 14160

W artykule „Próba pomyślna przesiedlenia renów z Kamczatki na wyspę Beringa morza Kamczackiego”, opublikowanym w Pamiętniku Fizjograficznym, Tom XXV, 1918 rok, na tab. III znajdują się 2 fotografie przedstawiające Łomuta (Ewena) Gawryło Czulewuła. Był to pomocnik i jednocześnie „informator” Dybowskiego w operacji nawiązania kontaktów z koczującymi na płn. Kamczatki Łomutami (Ewenemi) oraz osoba nadzorująca transport stada renów do portu w Pietropawłowsku Kamczackim. Na zamieszczonej fotografii, Czulewuł ubrany jest w tradycyjny strój Ewenów, w którym można wyróżnić co najmniej 3 elementy stroju znajdujące się obecnie w syberyjskiej kolekcji Benedykta Dybowskiego w MEK. Są to kapciuch na tytoń (30534/MEK), fartuch (30530/MEK lub 30532/MEK) oraz kaftan irchowy (19108/MEK). Z artykułu wynika, że cała kolekcja strojów i akcesoriów łomuckich (eweńskich) została pozyskana przy okazji opisanego w artykule transferu reniferów, w którym czynny udział brał uwieczniony na zdjęciach Gawryło Czulewuł.

Buty

Para obuwia wykonana z miękkiego futra renifera (bądź jelenia), z tzw. łapek reniferowych. Podeszwa z wyprawionej, pozbawionej włosia i specjalnie spreparowanej skóry, obecnie sztywna i twarda (zeschnięta). Cholewki wysokie, siegające kolan, posiadają z tyłu skórzane rzemienie do zawiązywania (mocowania) wokół łydki. Podbicie oraz górna część cholewek bogato zdobiona naszywanymi aplikacjami z barwionych paciorków szklanych w kolorach; białym, niebieskim i czarnym. sama górna krawędź cholewek irchowa (skóra bez włosia), ozdobiona wyszywaniem - aplikacjami z nici i skóry.

Element tradycyjnego stroju kobiet Ewenów. Wykonane z miękkiego futra renifera (bądź jelenia), z tzw. łapek reniferowych. Podeszwa z wyprawionej, pozbawionej włosia i specjalnie spreparowanej skóry, obecnie sztywna i twarda (zeschnięta). Cholewki wysokie, sięgające kolan, posiadają z tyłu skórzane rzemienie do zawiązywania (mocowania) wokół łydki. Podbicie oraz górna część cholewek bogato zdobiona naszywanymi aplikacjami z barwionych paciorków szklanych w kolorach; białym, niebieskim i czarnym. sama górna krawędź cholewek irchowa (skóra bez włosia), ozdobiona wyszywaniem - aplikacjami z nici i skóry. Podobne dekoracje, stosownie do typu odzieży, ozdabiały również czapki, rękawice, fartuchy, tzw. nagrudniki (napierśniki) oraz kaftany noszone przez Ewenów.

Przekaz MNK do MEK w 1964 roku (obiekt ze zbiorów dawnego MTP).

Fartuch

Fartuch, część odświętnej odzieży kobiecej i/lub męskiej. Wykonany ze skóry z kamusa (łap reniferowych), miejscami z futrem. Dekoracyjne obszycia z ciemnego futra pochodzą z futra sobola(?). Dolna krawędź zakończona frędzlami z naciętej skóry irchowej – zasadniczego materiału, z którego został wykonany fartuch. Dłuższe włosie wzdłuż dolnej krawędzi pochodzić może z niedźwiedzia, krótsze, barwione w ochrze z zająca i być może z sobola. Środkowa część fartucha wykonana z kamusa. Brązowe wstawki – dekoracje ze skóry renifera częściowo barwionej w ochrze.
Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw: MTP 14 160 wraz z informacją, że obiekt pochodzi z roku 1880.

Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK, w dniu 28.02.2018 roku: Drobne, wąskie paski brązowo – jasno brązowe pomiędzy paciorkami, pochodzą ze skóry z szyi renifera. Wzór narracyjny, biało-czarne paciorki oznaczają renifery (karawanę reniferów), niebieskie oznaczają niebo i rzekę.

W artykule „Próba pomyślna przesiedlenia renów z Kamczatki na wyspę Beringa morza Kamczackiego”, opublikowanym w Pamiętniku Fizjograficznym, Tom XXV, 1918 rok, na tab. III znajdują się 2 fotografie przedstawiające Łomuta (Ewena) Gawryło Czulewuła. Był to pomocnik i jednocześnie „informator” Dybowskiego w operacji nawiązania kontaktów z koczującymi na płn. Kamczatki Łomutami (Ewenemi) oraz osoba nadzorująca transport stada renów do portu w Pietropawłowsku Kamczackim. Na zamieszczonej fotografii, Czulewuł ubrany jest w tradycyjny strój Ewenów, w którym można wyróżnić co najmniej 3 elementy stroju znajdujące się obecnie w syberyjskiej kolekcji Benedykta Dybowskiego w MEK. Są to kapciuch na tytoń (30534/MEK), fartuch (30530/MEK lub 30532/MEK) oraz kaftan irchowy (19108/MEK). Z artykułu wynika, że cała kolekcja strojów i akcesoriów łomuckich (eweńskich) została pozyskana przy okazji opisanego w artykule transferu reniferów, w którym czynny udział brał uwieczniony na zdjęciach Gawryło Czulewuł.

Fartuch

Fartuch, część odświętnej odzieży kobiecej i/lub męskiej. Wykonany ze skóry z futrem z kamusa (łap reniferowych), obszycia z ciemnego futra pochodzą z futra sobola(?) Dłuższe włosie wzdłuż dolnej krawędzi pochodzić może z niedźwiedzia, krótsze, barwione w ochrze z zająca i być może z sobola. Środkowa część fartucha wykonana z tzw. kamusa, czyli skóry z łap (nóg) renifera.. Brązowe wstawki – dekoracje ze skóry renifera częściowo barwionej w ochrze. Drobne, wąskie paski brązowo – jasno brązowe pomiędzy paciorkami, pochodzą ze skóry z szyi renifera.

Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK, w dniu 28.02.2018: Wzór narracyjny, biało-czarne paciorki oznaczają renifery (karawanę reniferów), niebieskie oznaczają niebo i rzekę.
Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw: MTP 14 160 wraz z informacją, że obiekt pochodzi z roku 1880.
W artykule „Próba pomyślna przesiedlenia renów z Kamczatki na wyspę Beringa morza Kamczackiego”, opublikowanym w Pamiętniku Fizjograficznym, Tom XXV, 1918 rok, na tab. III znajdują się 2 fotografie przedstawiające Łomuta (Ewena) Gawryło Czulewuła. Był to pomocnik i jednocześnie „informator” Dybowskiego w operacji nawiązania kontaktów z koczującymi na płn. Kamczatki Łomutami (Ewenemi) oraz osoba nadzorująca transport stada renów do portu w Pietropawłowsku Kamczackim. Na zamieszczonej fotografii, Czulewuł ubrany jest w tradycyjny strój Ewenów, w którym można wyróżnić co najmniej 3 elementy stroju znajdujące się obecnie w syberyjskiej kolekcji Benedykta Dybowskiego w MEK. Są to kapciuch na tytoń (30534/MEK), fartuch (30530/MEK lub 30532/MEK) oraz kaftan irchowy (19108/MEK). Z artykułu wynika, że cała kolekcja strojów i akcesoriów łomuckich (eweńskich) została pozyskana przy okazji opisanego w artykule transferu reniferów, w którym czynny udział brał uwieczniony na zdjęciach Gawryło Czulewuł.

Ścięgna reniferów

Ścięgna renifera (Rangifer tarandus), ssaka z rodziny jeleniowatych, zwanego też renem. Ścięgna wykorzystywano do wyrobu „nici” służących do zszywania i reperowania elementów odzieży i obuwia. Obiekt tworzy zespół 3 wiązek ścięgien, każda umieszczona została w osobnym słoju zamkniętym wiekiem wykonanym z papieru (gazety). Papierowe wieko obwiązano wokół szyjki każdego ze słojów kawałkiem sznurka. Ścięgna są półproduktem, zachowanym w surowej, wstępnej fazie „obróbki”. Na każdym z 3 słojów widnieją po dwie etykietki, z których jedna zawiera dawne numery inwentarzowe Muzeum Techniczno-Przemysłowego w Krakowie (w którego zbiorach obiekt ten pierwotnie się znajdował), druga zaś wpisaną odręcznie informację o treści: Ścięgna renifera z których wyrabiają nici, Kamczatka.
Kolekcja Benedykta Dybowskiego zgromadzona w latach 1879 - 1883 na Kamczatce i Wyspach Komandorskich.

Przekaz z MNK do MEK w 1964 roku.

Koszyk z pokrywką

Koszyk z wypukłą pokrywką. Plecionka wykonana techniką spiralną z włókien trawy morskiej. Kształt niskiego walca. Dno płaskie. Pokrywka (wieko) nakładana, połączona z koszykiem skórzanym paskiem, wyposażona w skórzane zapięcie. Na wieku oraz ściance kosza geometryczne, liniowe zdobienia z włókien barwionych na brązowo.

Na karcie magazynowej zapisany dawny numer inw.: MTP 22393 VIIIB 967.

Przekaz MNK do MEK w 1960 roku.

Koszyk z pokrywką

Koszyk z nakładaną pokrywką - wiekiem. Plecionka wykonana techniką spiralną z włókien trawy morskiej. Kształt niskiego walca. Dno płaskie. Przykrywka (wieko) nakładana, połączona z koszykiem skórzanym paskiem. Na wieku oraz ściance kosza geometryczne, prostokątne i koliste zdobienia z włókien barwionych na brązowo.
Wewnątrz koszyka znajduje się zachowana XIX-wieczna, archiwalna metka Muzeum Techniczno-Przemysłowego (MTP) z zapisem o treści: "Koszyk pleciony z trawy morskiej na Kamczatce. Koszyki w kształcie kobiałek z przykrywką używane są do ochraniania naczyń szklanych i fajansowych podczas podróży po Kamczatce. Ze zbiorów dra B. Dybowskiego".

W zbiorach Kunstkamery (Petersburg, Rosja) koriacki kosz (ros. korzina) pleciona z włókien traw w kształcie podłużnym; poza tym zdobienia i technika identyczne. Także fotografie archiwalne, np. No. 13-12, Fot. Koriaki, Kamczadalskaja korzina iz Kowrona, 1911, Kamczatskaja Obłast, Koriackij Awtonomnyj Okrug; autor_Iochielson Władimir Ilicz; fot.za: ww.kunstkamera.ru/kunst-catalogue/items

Koszyk z pokrywką

Koszyk z przykrywką. Plecionka wykonana techniką spiralną z włókien trawy morskiej. Kształt niskiego walca. Dno płaskie. Przykrywka (wieko) nakładana, połączona z koszykiem skórzanym paskiem. Na wieku oraz ściance kosza geometryczne, kwadratowe i liniowe zdobienia z włókien barwionych na brązowo.
W koszyku znajduje się zachowana, XIX-wieczna archiwalna metka Muzeum Techniczno-Przemysłowego (MTP) z zapisem o treści: "Koszyk pleciony z trawy morskiej na Kamczatce. Koszyki w kształcie kobiałek z przykrywką używane są do ochraniania naczyń szklanych i fajansowych podczas podróży po Kamczatce. Ze zbiorów dra B. Dybowskiego".

Na karcie magazynowej zapisany dawny numer inw.: MTP 22396 VIIIB 970.

Przekaz MNK do MEK w 1960 roku.

Koszyk z pokrywką

Koszyk z przykrywką. Plecionka wykonana techniką spiralną z włókien trawy morskiej. Kształt niskiego walca. Dno płaskie. Przykrywka (wieko) nakładane, połączona z koszykiem skórzanym paskiem. Koszyk posiada zapięcie ze skóry. Na wieku oraz ściance kosza geometryczne, prostokątne zdobienia z włókien barwionych na brązowo.
W koszyku, znajduje się archiwalna, XIX-wieczna metka Muzeum Techniczno-Przemysłowego (MTP) z zapisem o treści: "Koszyk pleciony z trawy morskiej na Kamczatce. Koszyki w kształcie kobiałek z przykrywką używane są do ochraniania naczyń szklanych i fajansowych podczas podróży po Kamczatce. Ze zbiorów dra B. Dybowskiego".

Na karcie magazynowej zapisany dawny numer inw.: MTP 22398 VIIIB 972.

Przekaz MNK do MEK w 1960 roku.

Koszyk z pokrywką

Koszyk z przykrywką. Plecionka wykonana techniką spiralną z włókien trawy morskiej. Kształt niskiego walca. Dno płaskie. Przykrywka (wieko) nakładane. Na wieku oraz ściance kosza geometryczne zdobienia z włókien barwionych na brązowo.
W koszyku, luzem, zachowana XIX-wieczna, archiwalna metka Muzeum Techniczno-Przemysłowego (MTP) z zapisem o treści: "Koszyk pleciony z trawy morskiej na Kamczatce. Koszyki w kształcie kobiałek używane są do ochraniania naczyń szklanych i fajansowych podczas podróży po Kamczatce. Ze zbiorów Ben. Dybowskiego".

Na karcie magazynowej zapisany dawny numer inw.: MTP 22397 VIIIB 971.

Przekaz MNK do MEK w 1960 roku.

Koszyk z pokrywką

Koszyk z przykrywką. Plecionka wykonana techniką spiralną z włókien trawy morskiej. Kształt niskiego walca. Dno płaskie. Wieko nakładane, połączone z koszykiem skórzanym paskiem. Koszyk posiada zapięcie ze skóry. Na wieku oraz ściance kosza dekoracje geometryczne, liniowe i w kształcie skrzyżowanej litery V, wykonane z włókien barwionych na brązowo.
Wewnątrz koszyka, luzem, zachowana archiwalna, XIX-wieczna metka Muzeum Techniczno-Przemysłowego (MTP) z zapisem o treści: "Koszyk pleciony z trawy morskiej na Kamczatce. Koszyki w kształcie kobiałek z przykrywką używane są do ochraniania naczyń szklanych i fajansowych podczas podróży po Kamczatce. Ze zbiorów dra B. Dybowskiego".

Na karcie magazynowej zapisany dawny numer inw.: MTP 22394 VIIIB 968.

Przekaz MNK do MEK w 1960 roku.

Model sań

Model sań z drążkiem wykonany z drewna i sznurka. Sanie składają się z 5 łukowatych par kłonnic

(kłonica - jeden z czterech drążków umocowanych na osiach i przytrzymujących drabiny albo skrzynię wozu konnego, sań, wagonu, etc.), płóz, siedziska i oparcia w tylnej części. Drążek przymocowany sznurkiem, zakrzywiony, zakończony spiczastą, metalową obsadką.

Na karcie magazynowej zapisana dawny nr inw.:MTP 17368 XIX D 57

Model sań

Model sań wykonany z drewna i cienkiego sznurka. Sanie składają się z 3 par kłonnic

(kłonica - jeden z czterech drążków umocowanych na osiach i przytrzymujących drabiny albo skrzynię wozu konnego, sań, wagonu, etc.) oraz sznurka łączącego poręcz sań z siedziskiem. Płozy długie, płaskie, 1 pałąk (zerwany) w przedniej części.

Na karcie magazynowej zapisana dawny nr inw.:MTP 17391 XIX D 76

Miotacz strzał/harpunów

Miotacz harpunów (i strzał?) - przedłużenie siły nośnej ramienia myśliwego. Wykonany z płaskiego kawałka drewna - deseczki, w którym wydrążono rowek do umieszczenia drzewca harpuna (promienia strzały?). Wydrążony rowek zakończony jest obsadką z metalu (miedzi?). W miotaczu nawiercony jest okrągły otwór służący do przytrzymywania wyrzutni palcem, podczas miotania harpunem (strzałą). Całość płaska, w naturalnym kolorze spatynowanego drewna. Miotacz przeznaczony był do polowań na wydry morskie.
Kolekcja Benedykta Dybowskiego zgromadzona w latach 1879-83.

Na karcie magazynowej adnotacja odręczna wykonana przez Marią Zachorowską: "ze zbiorów B. Dybowskiego, dar do MTP, 1886, przekaz do MEK w 1913".
Ponadto, zapisany dawny numer inw.: MTP 6055 XVIIIB 21 oraz informacja o przekazie (darze) do MTP w 1886 r.

Buty

Nienieckie buty zimowe (pimy) z nietypową modyfikacją. Buty są „podkute” – na podeszwie widać główki stalowych gwoździków szewskich. Ze względu na rozmiar, bez wątpienia są to buty noszone przez rosłego mężczyznę. Buty wzorowane są na tradycyjnym obuwiu Nieńców, lecz zarówno rozmiar, jak i podeszwa wskazują, że były wykorzystywane przez obcokrajowców.

Buty składają się z „dwóch części”: wysokich cholew wykonanych ze skóry z futrem, ozdobionych aplikacjami skórzanymi) oraz z dwóch podeszew z twardej i sztywnej skóry, na krawędziach wywiniętych ku górze i zszytych z cholewami. Buty są "podkute" - na podeszwie widać główki stalowych gwoździków szewskich. Ze względu na rozmiar, bez wątpienia są to buty noszone przez rosłego mężczyznę raczej spoza rdzennej ludności (Nieńców). Buty są darem Ireneusza Sobańskiego do zbiorów Muzeum Techniczno-Przemysłowgo (MTP) w Krakowie. Nie znamy daty ani okoliczności przekazu jednak wiadomo, że musiał mieć miejsce po jego powrocie z zesłania w latach 70. XIX wieku. Para obuwia (wraz z męskim futrem zwanym sook lub sowik lub sawak lub gus) trafiła do zbiorów Muzeum Etnograficznego w Krakowie (MEK) najprawdopodobniej już w pierwszym przekazie z MTP, w 1913 roku.
Kwerenda-wizyta studyjna Jurija Kwasznina w MEK (03.10.2016). Wg informacji pozyskanych od rosyjskiego etnografa, buty te są samojedzkim/nienieckim wyrobem dla Rosjan lub dla kogoś spoza własnej grupy. Wskazuje na to podeszwa i sposób jej wykonania. Wg Kwasznina, buty nawiązują do typowego męskiego obuwia Samojedów (Nieńców).
Informacje pozyskane w trakcie badań terenowych w Nienieckim Okręgu Autonomicznym (NAO) w 09/10.2017 roku.
Wśród Nieńców istnieje wiele typów obuwia i związanych z nimi określeń/nazw. Zasadniczo wyróżnia się trzy typy butów:
1. buty wewnętrzne (docieplające) - LIPTY
2. futrzane buty z wysokimi cholewami, często zdobionymi - PIMY (przy czym tzw. pimy powsiediewne (noszone na co dzień) nie miały zdobień)
3. buty zewnętrzne, docieplające, nakładane na pimi - TOBOR (lub TABAKI)
Wg informacji pozyskanych w trakcie badań terenowych są to (w jęz. nienieckim) NARE-PIMY (NAREPIMY). Charakteryzują się doszytą podeszwą - podszyciem ze skóry.

Buty

Buty zimowe, męskie. Podeszwy wykonane ze skóry niedźwiedzia lub zająca morskiego (lahtak). Cholewki uszyte z kamusa – łap renifera. Taśmy skórzane do wiązania nogawek – nie do mocowania rakiet śnieżnych (karpli). Wewnętrzne taśmy do podwiązywania butów do pasa.
Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK w dniu 28.02.2018 roku: Wszystkie typy obuwia letniego, zimowego, odświętnego i codziennego wykonywały kobiety eweńskie. Dekoracje dla dekoracji, typowe buty codziennego użytku.

Na karcie magazynowej obiektu został zapisany dawny numer inw.: MTP 14164 VE 186a

Buty

Skóra z futrem renifera (z tzw. łapek reniferowych), zszywane ręczne cienkim rzemieniem, pasmanteria - wyszycia z kolorowych tasiemek i wycinanych fragmentów tkaniny/sukna w kolorach żółtym, czerwonym, zielonym i granatowym. Materiałowe dekoracje ułożone są pasowo, poziomo z przodu cholewki.

Na obiekcie zachowała się archiwalna metka MEK z zapisem: „Pirmy. Buty ze skorek reniferowych. Syberja. Darował Oktawian Lesiecki Rok 1923”

W zasobach archiwalnych MEK zachowała się korespondencja (list) Benedykta Dybowskiego z Sewerynem Udzielą, założycielem i pierwszym dyrektorem muzeum, w sprawie przekazu 2 obiektów od Oktawiana Lesieckiego do zbiorów MEK. List znajduje się w zbiorach DziaŁu Dokumentacji Kontekstów Kulturowych MEK, sygnatura 250 III(miejsce 32) Dybowski - Lesiecki.
List/odpowiedź Seweryna Udzieli na list Benedykta Dybowskiego w sprawie przekazu 2 obiektów od Oktawiana Lesieckiego do zbiorów MEK: sygnatura 250 III(miejsce 33) Dybowski - Lesiecki

Buty

Skóra z futrem renifera (z tzw. łapek reniferowych), zszywane ręczne cienkim rzemieniem, pasmanteria (kolorowe tasiemki i wycinane fragmenty tkaniny)

Na obiekcie zachowała się archiwalna metka MEK z zapisem: „Samojedzi. Buty z Jamału. Darował J. Stanisławski 1923 rok”

Wg informacji uzyskanej od Alieksandry Tieriechiny ( ros. etnolożka, pomiędzy marcem 2015 a marcem 2016 przebywała na Płw. Jamalskim wśród Nieńców), ten typ obuwia zimowego nazywany jest z ros. kissy lub pimy. W języku nienieckim stosowane jest określenie piwa (piła).

Wg informacji pozyskanych w dniu 03.10.2016 roku, w trakcie wizyty studyjnej w MEK Jurija Kwasznina, rosyjskiego etnografa z Tobolska, jest to typowe zimowe, męskie obuwie nienieckie. Kobiece buty odróżniały trójkątne, naszywane dekoracje na cholewce z przodu.

Informacje pozyskane w trakcie badań terenowych w Nienieckim Okregu Autonomicznym (NAO) w 09/10.2017 roku: Wśród Nieńców istnieje wiele typów obuwia i związanych z nimi określeń/nazw. Zasadniczo wyróżnia się trzy typy:
1. buty wewnętrzne (docieplające) - LIPTY
2. futrzane buty z wysokimi cholewami, często zdobionymi - PIMY (przy czym tzw. pimy powsiediewne (noszone na co dzień) nie miały zdobień)
3. buty zewnętrzne, docieplające, nakładane na pimi - TOBOR (lub TABAKI)
(patrz: 19165/MEK)
Wg pozyskanych informacji, buty tego typu nazywane są (w jęz. nienieckim) PIMY. Buty te noszone są zarówno przez kobiety jak i mężczyzn. Cechą dystynktywną jest umiejscowienie dekoracji (wzorów) wyszywanych z sukna, nici i aplikacji futrzanych.

Buty

Buty zimowe z wysokimi cholewami wykonane ze skóry z futrem renifera, z tzw. łapek reniferowych(kamusa), zszywane ręczne cienkim rzemieniem.

Na karcie magazynowej obiektu zapis: „Dar K. Machniewicza (dawna sygnatura: MTP) 8055 VB 32 B"

Informacje pozyskane w trakcie badań terenowych w Nienieckim Okregu Autonomicznym (NAO) w 09/10.2017: Wśród Nieńców istnieje wiele typów obuwia i związanych z nimi określeń/nazw.
Zasadniczo wyróżnia się trzy typy:
1. wewnętrzne (docieplające) - LIPTY
2. futrzane buty z wysokimi cholewami, często zdobionymi - PIMY (przy czym tzw. pimy powsiediewnenie (noszone na co dzień) nie posiadały zdobień)
3. buty zewnętrzne, docieplające, nakładane na pimi - TOBOR (lub TABAKI)

Wg pozyskanych informacji, buty tego typu nazywane są (w jęz. nienieckim) TOBOR, czyli są to zewnętrzne buty ze skóry z futrem zwróconym włosiem na zewnątrz, docieplające obuwie typu PIMY od zewnątrz.

Buty

Buty zimowe z wysokimi cholewkami wykonanymi ze zszytych łapek reniferowych (tzw. kamusa), czyli skóry z futrem pochodzącym z nóg młodego renifera. Pasy futra zszywane ręczne nićmi wykonanymi ze ścięgien reniferowych lub cienkiego rzemienia. Dekoracje widniejące na przedzie cholewki wykonane są ze wstawek z czerwonego i zielonego filcu. Podeszwa butów wykonana została ze złączonych warstw grubego filcu (tkaniny wojłokowej), które zszyto z cholewką grubymi nićmi.

Kolorowe dekoracje wykonane ze skrawków filcu, charakterystyczne są dla obuwia (jak i innych elementów stroju) Nieńców, dawniej zwanych Samojedami. Choć rozmiar butów wskazywać może, że były one używane przez osobę (zesłańca?), który przebywał na terytoriach tundry pomiędzy Półwyspem Kolskim a Jamalskim lub w innych okolicznościach zetknął się z Nieńcami.

Ciekawostką w przypadku tego obiektu jest fakt, że został on podarowany do zbiorów MEK w latach dwudziestych XX wieku przez Włodzimierza Tetmajera (1861–1923), pisarza, poetę, dramaturga, malarza, jednego z czołowych przedstawicieli Młodej Polski, a ponadto polityka i znawcę kultury ludowej, zwłaszcza Małopolski. Co ciekawe, Tetmajer nigdy nie przebywał w Rosji, na terenach Dalekiej Północy i Syberii.

Czapka

Czapka wykonana ze skóry z futrem różnych zwierząt: rosomaka(?), zająca morskiego(?) oraz renifera. Zdobienia - aplikacje wykonane z barwnych paciorków szklanych, nici i aplikacji ze skóry irchowej. Na całym obwodzie czapki gęsta opuszka z włosia. Z przodu dwa długie połcie - łapy opadające na wysokość policzków. Do jednej (prawej) doszyty rzemień irchowy, zerwany z drugiej strony.

Obiekt pierwotnie znajdował się wraz z innymi pochodzącymi z kolekcji Benedykta Dybowskiego w zbiorach Muzeum Techniczno-Przemysłowego (MTP), skąd w 1913 roku został przekazany do MEK.

Czaprak pod siodło na renifera

Czaprak pod siodło na renifera wykonany ze skóry z futrem. Na krawędziach czapraka długie, brązowe włosie. Czaprak zszyty jest z płatów skóry, ozdobionych w miejscu przewężenia 4 kwadratowymi łatami z płótna fabrycznego, z których jedna jest w kolorze niebieskim.

Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK w dniu 28.02.2018): Ewenowie używają czapraków pod siodło, ponieważ inaczej siodło mogłyby okaleczyć grzbiet zwierzęcia. Współczesne derki (siodła) są proste i czysto praktyczne. Obiekt znajdujący się w kolekcji w MEK wygląda na czaprak o ceremonialnym/świątecznym przeznaczeniu, nie do codziennego użytku (np. na święto – wyścigi reniferów). Rzadkość, unikat.

Do obiektu zachowała się stara metka MTP z zapisem: „Czaprak pod siodło reniferowe z Kamczatki, ze zbiorów Dr. B. Dybowskiego”. Na karcie magazynowej obiektu zapisany został dawny nr inw.: MTP 6486 VE 5

Skarpety futrzane

Para skarpet (tzw. pończoch) z wysokimi cholewami wykonanych ze skóry z futrem, obecnie w większości wyliniałym. Na obiekcie zachowana wszyta metka z zapisem: „Czaży = pończochy ze skorek reniferowych Syberia Darował Oktawian Lesiecki Rok 1923”.
Skarpety te są tzw. wewnętrznym obuwiem (rodzajem docieplającej skarpety - wkładki) określanym wśród Nieńców jako tzw. LIPTY (w jęz. nienieckim). Tego typu skarpety zakładane były bezpośrednio na nogi, zaś na nie nakładano obuwie właściwe (u Nieńców tzw. pimy).

Informacje pozyskane w trakcie badań terenowych w Nienieckim Okregu Autonomicznym (NAO) w 09/10.2017: Wśród Nieńców istnieję wiele typów obuwia i związanych z nimi określeń/nazw.
Zasadniczo wyróżnia się trzy typy:

1. wewnętrzne (docieplające) - LIPTY
2. futrzane buty z wysokimi cholewami, często zdobionymi - PIMY (przy czym tzw. pimy noszone na co dzień (ros. pimy powsiediewnenie) nie miały zdobień)
3. buty zewnętrzne, docieplające, nakładane na pimy - TOBOR (lub TABAKI).

Historycznym źródłem i zarazem jedynym dokumentem opisującym obiekt jest list Benedykta Dybowskiego do Seweryna Udzieli w sprawie przekazu 2 obiektów od Oktawiana Lesieckiego do zbiorów MEK. List znajduje się w archiwum MEK, sygnatura 250 III(miejsce 32) Dybowski - Lesiecki.

Futro - kuklanka

Odzież wierzchnia w formie rozkloszowanego, jednowarstwowego, nierozpinanego, ubieranego przez głowę futra z kapturem przytwierdzonym na stałe. Dominuje biały kolor futra (tułów - przód i lewy rękaw), prawy rękaw, plecy i kaptur wykonany z brązowego futra. Całość zszyta z kilku płatów skóry nićmi organicznymi. Krawędź kaptura (tzw. opuszka) oraz dolna krawędź kuklanki obszyta futrem z długim włosiem.
Na karcie magazynowej zapisany dawny numer inw.: MTP 7689 VE 29a
Zachowały się 3 stare (MTP?) metki z zapisami:
metka nr 1: "Łomuci 360"
metka nr 2: "2"
metka nr 3: "5 kuklanka pojedyncza futrem do środka noszona"

Futro

Odzież wierzchnia w kształcie rozkloszowanego futra ubieranego przez głowę, tworząca jedną całość z kapturem i długimi rękawami. Futro w dwóch kolorach: "białym" (jasnym) i "brązowym" (ciemniejszym), uszyte ze skór z futrem renifera. Dolny pas/dolna część oraz krawędź kaptura wykonane z jaśniejszego (białego) futra. Mankiety - wykończenie rękawów obszyte paskami czerwonego sukna naszytego od zewnątrz. Na całej powierzchni odzieży duże, plackowate ubytki futra (włosia) oraz przetarcia odsłaniające skórę.
Wg informacji uzyskanej od Alieksandry Tieriechiny, rosyjskiej etnolożki, która pomiędzy marcem 2015 a marcem 2016 przebywała na Płw. Jamalskim wśród Nieńców, ten typ zimowej odzieży wierzchniej z dużym prawdopodobieństwem uznać można za męskie, nienieckie okrycie wierzchnie. Na jego określenie stosuje się szereg nazw, po rosyjsku "szuba" lub "gus". W języku nienieckim stosowane są określenia "sook" lub "sowik".

Informacje pozyskane w trakcie badań terenowych w Nienieckim Okregu Autonomicznym (NAO) w 09/10.2017: typowa męska, zimowa odzież wierzchnia o kroju poncza, noszona na MALICY, uszyta ze skór renifera. Określana jęz. nienieckim jako SAWIK lub SAŁAK. Inna spotykana nazwa to GUS (KUS), która nie jest nazwą nieniecką lecz pochodzenia chantyjskiego, stosowana również przez Rosjan.

Futro

Odzież wierzchnia w kształcie rozkloszowanego futra ubieranego przez głowę, tworząca jedną całość z kapturem i długimi rękawami. Futro w dwóch kolorach: białym (jasnym) i brązowym (ciemniejszym), uszyte ze skór z futrem renifera. Dolny pas/dolna część odzieży wykonana z jaśniejszego futra, podobnie krawędź kaptura. Mankiety wykonane z irchowej skóry. Widoczne spore ubytki futra (włosia) - obiekt mocno podniszczony - zachowała się skóra lecz ubytki futra sięgają miejscami 30% powierzchni (widoczne „łaty” z liniejącym, kępkowym i krótkim włosiem lub jego brakiem).

Na karcie magazynowej zapis: „Ze zb. K. Machniewicza 1880r. Zakup dla MTP” oraz dawna sygnatura: MTP 8055 VE 32 A

Wg Juruja Kwasznina, rosyjskiego etnografa z Tobolska, jet to męskie okrycie w języku rosyjskim określane jako „gus” - nazwa pochodzi od mansyjskiego słowa „kus”. Odzież chroni przed wiatrem i zimnem, noszona zawsze futrem na zewnątrz. Nieńcy nazywają ją „SOOK”. Futro charakterystyczne dla pasterzy nienieckich, także dla Chantów i Mansów. Tego typu odzież wykonywana i używana jest do dziś dnia.

Informacje pozyskane w trakcie badań terenowych w Nienieckim Okregu Autonomicznym (NAO) w 09/10.2017: typowa męska, zimowa odzież wierzchnia o kroju poncza, noszona na MALICY, uszyta ze skór renifera. Określana jęz. nienieckim jako SAWIK lub SAŁAK. Inna spotykana nazwa to GUS (KUS), która nie jest nazwą nieniecką lecz pochodzenia chantyjskiego, stosowana również przez Rosjan.

Kaftan

Kaftan - część męskiego stroju, używanego w zimie. Wykonany ze skóry z futrem renifera, dolne, ciemniejsze krawędzie z futra sobola (?), krótkie kępczaste i barwione w ochrze z sierści – futra łap zajęczych. Przy dolnej krawędzi 3 zaszyte "kieszonki" wypełnione płaskimi krążkami (kamieniami) z tufu wulkanicznego. Przy górnej krawędzi, na sznurku plomba z wytłoczonym cyrylicą napisem: WARSZAW 1883

Zewnętrzną warstwę eweńskich strojów tworzyły rozpinane kaftany(eweński: tety) oraz fartuchy(eweński: nel). Zarówno tety, jak i nel pokryte są ozdobną symboliką. Począwszy od wstawek z łapek zajęczych (umurul), narracyjnego i ozdobnego zarazem pasa z wielobarwnych koralików (tukuryndycie), aż po wszyte w wewnętrzną stronę odzieży kamyczki, tzw. gromowe strzały, pełniące funkcję amuletu. Odzież tę szyto ze skór reniferów, niedźwiedzi, psów i soboli.

Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK w dniu 28.02.2018 r: Pasy rzemieni przyczepione w dwóch rzędach z tyłu świadczyć mogą o obrzędowych (odświętnych) celach odzieży. Dekoracje z paciorków są narracyjne - biało-czarne tworzące pary paciorki przedstawiają pary reniferów, niebieskie pasy to rzeka i niebo. Nietypowe jest połączenie rękawic z rękawami. Również rzemienie dowiązane do rękawów na wysokości nadgarstków są zagadką – ich funkcja???

Kaftan

Kaftan rozpinany z ukośnym rozcięciem, biegnącym od lewego ramienia do prawej pachy. Kształt trapezu, rękawy długie, szersze w miejscu łączenia z kaftanem i zwężające się ku krawędziom. Krawędź rozcięcia oraz dolna krawędź kaftana ozdobione szerokim pasem barwionym na niebiesko, obecnie mocno wyblakłym. Krawędzie rękawów barwione na czerwono, obecnie również mocno wyblakłe. Wzdłuż dolnej krawędzi kaftana rząd pionowych, wąskich linii z czerwonej skóry. Na całej powierzchni kaftana liczne tłuste zaplamienia. W rogu poły, przy dolnej krawędzi archiwalna metka z zapisem: „Ubiór Gilaków koczującego plemienia z lewego brzegu Amuru zszywany z wyprawion: skór rybich. Dar p. Mic P Mireckiego z 1877 roku.”

Dawna sygnatura (nr inw.) MTP MP V 37, 8.397

Prawdopodobnie ubiór wykonany przez Nanajów (Goldów) zwanych "ludźmi rybiej skóry", ze względu na wykonywanie (elementów) odzieży ze spreparowanych skór rybich. "(…) Nanajowie odziewają ubrania wykonane z rybiej i jeleniej skóry. Pewno z tego powodu naród ten zwie się „plemieniem rybiej skóry”. Są jedynym narodem, który opanował technikę oprawiania i szycia tego surowca." Za: http://www.polska-azja.pl/nanajowie-plemie-rybiej-skory/

Odzież wierzchnia z kapturem

Odzież wierzchnia o prostym kroju, z rękawami, nierozpinana, z kapturem, pokryta resztkami wytartego (wyleniałego) futra. Obiekt mocno zniszczony - zachowała się skóra lecz ubytki futra sięgają 90% powierzchni (pozostały „łaty” z liniejącym, kępkowym i krótkim włosiem na kapturze, rękawach i korpusie).
Na karcie magazynowej obiektu znajduje się zapis: „Ze zbiorów Benedykta Dybowskiego r. 1912 Nabyte przez M. Przemysłowe 1885-6 od j.w.”

Lejce

Pleciony pasek z włosia i włókna używany do zaprzęgu psiego do sań. Długi pas powstały z przeplatania włosia zwierzęcego (kolor brązowy) i nici lnianych(?, kolor biały). Krawędzie boczne (końce) paska niewykończone, postrzępione. Lejce przechowywane w postaci zwiniętej taśmy.

Zapis w archiwalnej Księdze działowej MEK, Księga: „Rosjanie”, Inwentarz przedmiotów znajdujących się w Muzeum Etnograficznym w Krakowie: L.p. 121, L. Inw. 7678, Lejce z włosienia z płn. Syberii używane do zaprzęgania psów do sanek. Dług. 3 cm* dar p. Ludwika Stoczkiewicza w 1923 r.
(* podany wymiar dotyczy szerokości)

Dar Ludwika Stoczkiewicza z W-wy z 1923 roku. Obiekt pochodzi od Józefa Stoczkiewicza, ojca darczyńcy, więźnia Cytadeli Warszawskiej w 1864 roku, po upadku Powstania Styczniowego. Skazany został na zesłanie, przebywał na zesłaniu przez 13 lat w Guberni Tobolskiej.

Naczynie ze skorupy orzecha kokosowego

Naczynie wykonane ze skorupy orzecha kokosowego. Naczynie składa się z dwóch części: korpusu stanowiącego około ¾ orzecha i wieczka-przykrywki powstałej z obciętej, górnej części skorupy. Obydwie części nie są ze sobą połączone.
Na karcie magazynowej zapisany dawny numer inwentarzowy: MTP VIII--17144 l. dz. 901.
Przekaz z Muzeum Techniczno-Przemysłowego do MEK w 1913 roku.
Kolekcja Benedykta Dybowskiego, zgromadzona w latach 1879 - 83.

Kosz

Okrągły kosz o trapezowatym kształcie (profilu) z wysokimi bokami, pleciony z trawy (morskiej?) techniką spiralną. Boki koszyka w kolorze żółto-słomiastym, z trzema brązowymi pasami: przy dolnej i górnej krawędzi oraz pośrodku wysokości boku koszyka. Górna krawędź - brzeg kosza owinięta ciemniejszym, brązowym łykiem? Dno z widocznymi ściegami białych i brązowych nici.

Kolekcja Benedykta Dybowskiego zgromadzona w latach 1879 - 83.

Kosz

Okrągły kosz o trapezowatym kształcie (profilu) z wysokimi bokami rozszerzającymi się ku górnej krawędzi. Dno owalne ze skórzaną, prostokątna wstawką pośrodku. Kosz pleciony z uformowanych „wałeczków” trawy (morskiej?) gęsto oplecionych paseczkami trzciny lub trawy. Na ściankach kosza barwny, geometryczny, pasowy ornament z czarnych, podwójnych trójkątów. Do górnej krawędzi kosza doszyty skórzany rzemień z pętelką - być może pozostałość mocowania brakującego obecnie wieka/przykrywki, która pierwotnie stanowiła część kosza.
Kolekcja Benedykta Dybowskiego zgromadzona w latach 1879 - 83.

Kosz z wiekiem

Owalny kosz z przykrywką zamocowaną do kosza skórzanymi paskami – zawiasami. Kosz pleciony z uformowanych „wałeczków” trawy (morskiej?) gęsto oplecionych paseczkami trzciny lub trawy. W dnie kosza owalny, podłużny kawałek skóry, od którego spiralnie rozchodzi się plecionka z wałeczków trawy. Ponadto, w dnie kosza, od wewnętrznej i zewnętrznej strony wyraźny "ścieg" wykonany ze sznurka. Na ściankach kosza, na całym obwodzie dekoracyjny, pasowy, potrójny ornament wykonany z ciemnego włókna roślinnego wplecionego w boki kosza. Podobne lecz liniowe, węższe dekoracje znajdują się na ruchomym wieku kosza.
Kolekcja Benedykta Dybowskiego zgromadzona w latach 1879-83.

Przekaz z Muzeum Techniczno-Przemysłowego (MTP) do MEK w 1913 roku.

Model domu na palach

Model domu na platformie wspartej na 9 palach. Model składa się z drewnianej podstawy kształtem zbliżonej do kwadratu, 9 słupków – pali, górnej platformy wykonanej z ułożonych patyczków (belek) oraz modelu szałasu w kształcie czworobocznego stożka. Na jednej ze ścianek wycięty otwór z zamontowanymi drzwiczkami.

Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw. MTP 6011 XIX F 5; przekaz do MTP w 1880 roku. Przekaz z MTP do MEK w 1913 roku.

Ponadto, na karcie magazynowej zachowany dopisek odręczny (wykonany w 1985 roku przez Marię Zachorowską): Model letniego mieszkania. Wykonany pod kierunkiem B. Dybowskiego na Kamczatce.

Model domu na palach

Model domu na platformie wspartej na 11 palach z dolną platformą do suszenia ryb. Na drewnianej podstawie ustawione są 4 rzędy pali. Na krótszych oparta jest dolna platforma, na wyższych górna platforma, na której ustawiono model drewnianej chaty. Na krótszym boku do górnej platformy dostawiona drabina – schody. Na górnej platformie dom o konstrukcji zrębowej z dwuspadowym dachem ze słomy i otworem – wejściem na ścianie szczytowej.

Na karcie magazynowej zapisany dawny nr inw. MTP 6012 XIX 6; przekaz do MTP w 1880 roku. Przekaz z MTP do MEK w 1913 roku oraz zapis: "wykonano na zlecenie B. Dybowskiego na Kamczatce".

Ponadto, na karcie magazynowej zachował się dopisek odręczny (wykonany w 1985 roku przez Marię Zachorowską): Model letniego mieszkania wraz z urządzeniem do suszenia ryb. Wykonany na zlecenie B. Dybowskiego na Kamczatce.

Harpun

Harpun do miotacza harpunów, używany do polowania na wydry morskie. Drzewce barwione na czerwono. Do drzewca przymocowany na kościanej obsadce pływak z jelita ssaka morskiego, z kościanym ustnikiem do napełniania powietrzem. Powyżej pływaka, przy krawędzi drzewca owinięty zwój sznurka plecionego jelit lub ścięgien. Brak grotu. Na karcie magazynowej zapisany został dawny nr inw. MTP 6057 XVIII B 23 oraz data przekazu obiektu do zbiorów MTP w 1886 roku. Przekaz z MTP do zbiorów MEK nastąpił w 1913 roku.

Harpun

Harpun do miotacza harpunów, używany do polowania na wydry morskie. Drzewce barwione na czerwono. Do drzewca przymocowany na kościanej obsadce pływak z jelita ssaka morskiego, z kościanym ustnikiem do napełniania powietrzem. Powyżej pływaka, przy krawędzi drzewca owinięty zwój sznurka plecionego jelit lub ścięgien. Brak grotu. Pływak zniszczony (spękany).

Na karcie magazynowej zapisany został dawny nr inw. MTP 6057 XVIII B 23 oraz data przekazu obiektu do zbiorów MTP w 1886 roku. Przekaz z MTP do zbiorów MEK nastąpił w 1913 roku.

Drzewce harpuna

Drewniane drzewce harpuna połączone w jedną całość z kościaną obsadką. Miejsce łączenie obwinięte sznurkiem ze ścięgien, do którego doczepione są drobne kępki postrzępionej włóczki/nici w kolorach czerwonym, niebieskim. Brak grotu. Harpun przeznaczony do polowania na wydry morskie.

Na karcie magazynowej brak dawnego nr inw. MTP. Przekaz obiektu do zbiorów MTP w 1886 roku. Przekaz z MTP do MEK w 1913 roku.

Drzewce harpuna

Drewniane drzewce harpuna Brak grotu. Na drzewce nawinięty sznurek skręcony ze ścięgien (lub jelit), do którego doczepione są drobne kępki postrzępionej włóczki/nici w kolorach czerwonym, niebieskim i łososiowym. Harpun przeznaczony do polowania na wydry morskie.

Na karcie magazynowej zapisany został dawny nr inw. MTP 6050 XVIII B 16 oraz informacja o przekazie do zbiorów MTP w 1886 roku. Przekaz z MTP do MEK nastąpił w 1913 roku.

Strzała

Strzała składająca się z małego, wykonanego z metalu grotu z trzema zadziorami, który powiązany jest długim, plecionym sznurkiem z drzewcem (promieniem). Ruchomy grot mocowany jest do otworu znajdującego się w kościanej obsadce - przedłużeniu drzewca (promienia). Kościana obsadka obwiązana jest sznurkiem w miejscu łączenia z drzewcem (promieniem). Strzała posiada potrójne pierzysko (3 lotki) z piór w kolorze białym. Drzewce (promień) zakończone jest kulistym zgrubieniem i szczerbiną (obsadką). Strzała w bardzo dobrym stanie zachowania, kompletna.

Na karcie magazynowej zapisany został dawny nr inw. MTP 6054 XVIII B 20 oraz informacja o przekazie do zbiorów MTP w 1886 roku. Przekaz z MTP do MEK nastąpił w 1913 roku.

Strzała

Strzała składająca się z małego, wykonanego z metalu grotu z trzema zadziorami, który powiązany jest długim, plecionym sznurkiem z drzewcem (promieniem). Ruchomy grot mocowany jest do otworu znajdującego się w kościanej obsadce - przedłużeniu drzewca (promienia). Kościana obsadka obwiązana jest sznurkiem w miejscu łączenia z drzewcem (promieniem). Strzała posiada potrójne pierzysko (3 lotki) z piór w kolorach białym, szarym i nakrapianym. Drzewce (promień) zakończone jest kulistym zgrubieniem i szczerbiną (obsadką). Strzała w bardzo dobrym stanie zachowania, kompletna.

Na karcie magazynowej zapisany został dawny nr inw. MTP 6054 XVIII B 20 oraz informacja o przekazie do zbiorów MTP w 1886 roku. Przekaz z MTP do MEK nastąpił w 1913 roku.

Strzała

Strzała składająca się z kościanej obsadki obwiązanej plecionym sznurkiem w miejscu łączenia z drzewcem (promieniem). Strzała posiada potrójne pierzysko (3 lotki) z piór w kolorach białym, szarym i nakrapianym. Drzewce (promień) zakończone jest półkulistym zgrubieniem i szczerbiną (obsadką). Brak grotu. Drzewce (promień) i pierzysko (lotki) w bardzo dobrym stanie zachowania.

Na karcie magazynowej zapisany został dawny nr inw. MTP 6054 XVIII B 20 oraz informacja o przekazie do zbiorów MTP w 1886 roku. Przekaz z MTP do MEK nastąpił w 1913 roku.

Płytka do wiązania psów - fragment uprzęży

Fragment naturalnej, płaskiej kości zwierzęcej, uciętej na dwóch końcach z nawierconymi dwoma otworami - większym przy szerszym oraz mniejszym przy węższym końcu kości.
Na karcie naukowej (katalogu głównego) MEK znajduje się odręczna adnotacja, że obiekt ten stanowił zespół (całość) z uprzężą dla psów o nr inw. 19007/MEK.
Również na karcie magazynowej zapisany został dawny nr inw. MTP 17396 XIX J 81 oraz informacja o przekazie do zbiorów MTP w 1886 roku. Przekaz z MTP do MEK w 1913 roku.

Zarówno płytka do wiązania psów (18977/MEK)jak i uprząż (19007/MEK) posiadają ten sam dawny nr inw. MTP MTP 17396 XIX J 81

Płytka do wiązania psów - fragment uprzęży

Fragment naturalnej, nieobrobionej kości zwierzęcej, zaokrąglonej na dwóch końcach z nawierconymi dwoma otworami - większym przy szerszym oraz mniejszym przy węższym końcu kości.
Na karcie naukowej (katalogu głównego) MEK znajduje się odręczna adnotacja, że obiekt ten stanowił zespół (całość) z uprzężą dla psów o nr inw. 19007/MEK.
Również na karcie magazynowej zapisany został dawny nr inw. MTP 17396 XIX J 81 oraz informacja o przekazie do zbiorów MTP w 1886 roku. Przekaz z MTP do MEK w 1913 roku.

Zarówno płytka do wiązania psów (18978/MEK)jak i uprząż (19007/MEK) posiadają ten sam dawny nr inw. MTP MTP 17396 XIX J 81

Model sań

Model wykonany z cienkich drewienek. Kosz łukowato wygięty, wykonany z pręcików okręcanych paskami skórzanymi, osadzony na 4 stramach również okręcanych skórą.
Na karcie katalogu magazynowego zapisany został dawny nr inw. MTP 17366 XIX

Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK (28.02.2018): Jest to model typowych sań itelmeńskich, na co wskazuje wygięty kształt siedziska (kosza).
Wg inwentarza www.kunstkamera.ru „(…) woman’s Kamchadals festive sledge” (są to itelmeńskie, paradne? sanie kobiece!!!). W zbiorach Kunstkamery niemal identyczne obiekty o No. 704-5 oraz 611-101, opisane jako modele sań z Kamczatki (nieco inna skala obiektu, większe); podobne modele w zbiorach REM - wg Iriny Karapetowej (REM) typowe sanie Itelmenów.

Model sań

Model wykonany z cienkich drewienek. Kosz łukowato wygięty, wykonany z pręcików okręcanych paskami skórzanymi, osadzony na 4 stramach również okręcanych skórą.

Na karcie katalogu magazynowego zapisany dawny numer MTP 17367 XIX D 56.

Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK (28.02.2018): Jest to model typowych sań itelmeńskich, na co wskazuje wygięty kształt „siedziska”.

Wg inwentarza www.kunstkamera.ru „(…) woman’s Kamchadals festive sledge” (itelmeńskie, paradne sanie kobiece).

W zbiorach Kunstkamery niemal identyczne obiekty o No. 704-5 oraz 611-101, opisane jako modele sań z Kamczatki (nieco inna skala obiektu, większe); podobne modele w zbiorach REM - wg Iriny Karapetowej (REM) typowe sanie Itelmenów.

Model sań z psim zaprzęgiem

Model krytych sań z psim zaprzęgiem składa się z 4 drewnianych figurek psów oraz modelu sań. Zespół stanowi stanowiący całość, która pierwotnie osadzona była na drewnianej, prostokątnej, podłużnej desce (obecnie brakującej). Obiekt zdekompletowany i bardzo zniszczony, ubytki - ułamane nogi figurek psów, uszkodzony model sań - brak jednej płozy, druga ułamana. Brak 2 figurek psów.

Koszyk (z pokrywką)

Włókna roślinne (trawa morska?), plecionka wykonana techniką spiralną. Stan zachowania: Rzemień zerwany. Koszyk do przechowywania (przenoszenia/transportu) naczyń szklanych?

Przy obiekcie zachowana archiwalna, XIX-wieczna metka Muzeum Techniczno-Przemysłowego (MTP) z zapisem o treści: "Koszyk pleciony z trawy morskiej na Kamczatce. Koszyki w kształcie kobiałek z przykrywką używane do ochraniania naczyń szklanych i fajansowych podczas podróży po Kamczatce. Ze zbioru dra B. Dybowskiego"

Koszyk (z pokrywką)

Koszyk z pokrywką wykonany z włókna roślinnego - trawy morskiej. Plecionka wykonana techniką spiralną, elementy (kosz i pokrywka) łączone skórzanym rzemieniem. Koszyk do przechowywania (przenoszenia/transportu) naczyń (szklanych?).

Stan zachowania: Rzemień zerwany.

Przy obiekcie zachowana archiwalna, XIX-wieczna metka Muzeum Techniczno-Przemysłowego (MTP) z zapisem o treści: "Koszyk pleciony z trawy morskiej na Kamczatce. Koszyki w kształcie kobiałek z przykrywką używane do ochraniania naczyń szklanych i fajansowych podczas podróży po Kamczatce. Ze zbioru dra B. Dybowskiego"

Na karcie magazynowej zapis - informacja o przekazie do zbiorów MTP.
Przekaz z MTP do MEK w 1913 roku.

Model domu - ziemianki

Model drewnianej ziemianki. Kształt trapezu bez jednej ścianki – boku. We wnętrzu umieszczone modele 2 ław i drabiny. Wejście przez otwór w dachu oraz przez prostokątna przybudówkę dołączona do krótszego boku modelu ziemianki. Całość na pokryta z zewnątrz klejona warstwą darni. Ziemianka umieszczona na prostokątnej, drewnianej platformie. Na karcie wpisana nazwa: barabara. Przekaz do MTP w 1880 r.(?) Nr inw. MTP 6010 XIX F 4.Przekaz z MTP do MEK w 1913 roku. W Kunstkamerze identyczny model domu-ziemianki (lecz w nieco większej skali) o No. 408-2, zapisany jako model ziemianki Koriaków z Kamczatki.

Rzemienie

4 sztuki/części rzemieni. Przy obiekcie metka z treścią: „Pęk rzemieni przyp. uprząż.” Na karcie magazynowej znajduje się fotografia ukazująca 1 zwój rzemienia, natomiast w wymiarach podane są 3 części. Uwaga: jeśli wykonane ze skóry zająca morskiego (lahtaka), to jest to „półprodukt”, niewykończony czaut (arkan). Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK w dniu 28.02.2018)

Lasso (do chwytania reniferów) - maut

Lasso (maut, mylnie, zamiennie określany czasem jako czaut) wykonany ze skóry zająca morskiego (ros. lahtak, ang. beared seal) lub foki - ssaków morskich. Materiał pozyskany przez Ewenów z interioru Kamczatki od grup ludności żyjącej nad brzegiem morza. Kościana sprzączka wykonana z kości lub rogu. Jest ona uszkodzona – tylko takie lasso mógł otrzymać w darze Benedykt Dybowski, ponieważ eweński pasterz nigdy nie pozbywał się sprawnego mautu.

Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK w dniu 28.02.2018 roku: Ryte dekoracje na sprzączce. Obiekt jest przykładem kooperacji pomiędzy Ewenami i Koriakami, od których ci drudzy pozyskiwali skórę.

Uprząż do wiązania psów w zaprzęgu

Uprząż składa się z 4 rzemieni tworzących „dyszel” zaprzęgu oraz 7 skórzanych, przeszywanych szelek na psy.

Na karcie katalogu naukowego (głównego) zapisany stary nr inw.: MTP XIX 81 17396
Przekaz z MTP do MEK w 1913 roku?
Na karcie naukowej (katalogu głównego) MEK znajduje się odręczna adnotacja, że obiekt ten stanowił zespół (całość) z płytkami kościanymi (płytkami do psiego zaprzęgu) o nr inw. 18977/MEK i 18978/MEK.
Zarówno płytki do wiązania psów (18977/MEK i 18978/MEK) jak i uprząż (19007/MEK) posiadają ten sam dawny nr inw. MTP 17396 XIX J 81

Itelmeni_Jezdowaja sobaka w kamczadalskom ALIKIE - liamka w upriaży sobaki
_1911_Kamczatskaja Obłast_Koriackij Awtonomnyj Okrug_autor_Iochielson Władimir Ilicz_za
www.kunstkamera.ru
Itelmeni_Sobaki w nartie na riekie Chajriuzowo_1911_autor_Jochielson Władimir IIlicz_www.kunstkamera.ru/kunst-catalogue/items

Wór transportowy - plecak („kałacz”)

Wór skórzany z aplikacjami (naszyciami) skórzanymi w górnej części, przy krawędzi. Tam też znajdują się otwory przez które przewleczony został skórzany, pleciony rzemień. Na zewnętrznej stronie woru znajduje się wycięty z sierści (futra) napis wykonany w języku rosyjskim (cyrylicą)„Bapuuaba” (Warszawa).

Napis „Bapuuaba” znajdujący się na worze sugerować może, że był on wykorzystywany do transportu rzeczy osobistych lub bagażu osoby udającej się do Warszawy - powracającej z Sybiru (Syberii) z zesłania.

Uwaga! przy analogicznym obiekcie - worze transportowym 19013/MEK - zachowany został fragment starej metki (z MTP?) z zapisem cyrylicą „Bapuuaba” (Warszawa) oraz Dr. B. (nieczytelna 1 litera nazwiska) oraz No 8 (brak pozostałych cyfr). Najprawdopodobniej metka została omyłkowo (wtórnie) połączona z obiektem 19013/MEK. Spośród 3 znajdujących się w syberyjskiej kolekcji worów transportowych, napis "Bapuuaba" znajduje się tylko na obiekcie 19011/MEK.

Hipoteza: Zachowane na fragmencie archiwalnej metki inicjały (Dr. B...) mogą wskazywać na osobę Benedykta Dybowskiego, a zatem obiekt może pochodzić z jego kolekcji syberyjskiej.

Wór transportowy - plecak („kałacz”)

Wór wykonany ze skóry. W górnej części, przy krawędzi znajduje się tunel przez który przewleczony jest pleciony rzemień. Kształt wora nieregularny, zbliżony do trapezu o zaokrąglonych krawędziach (rogach).

Przy obiekcie zachowana metka MEK z nr inw oraz zapisem: "Kałacz, Syberia".

Hipoteza: Przy analogicznym obiekcie 19013/MEK znajduje się fragment starej metki (z MTP?) z zapisem cyrylicą „Bapuuaba” (Warszawa) oraz Dr. B. (nieczytelna 1 litera nazwiska) oraz No 8 (brak pozostałych cyfr). Zachowane na fragmencie archiwalnej metki inicjały (Dr. B...) mogą wskazywać na osobę Benedykta Dybowskiego, a zatem obiekt może pochodzić z jego kolekcji syberyjskiej. Być może wór 19012/MEK jak i 19011/MEK pochodzą z tego samego źródła - od tego samego darczyńcy.

Wór transportowy - plecak („kałacz”)

Wór wykonany ze skóry, aplikacje (naszycia) skórzane. W górnej części, przy krawędzi seria otworów przez które przewleczony jest rzemień. Kształt nieregularny, zbliżony do trapezu.

Przy obiekcie zachowane fragmenty starej metki (z MTP?) z zapisem cyrylicą „Bapuuaba” (Warszawa) oraz Dr. B. (nieczytelna 1 litera nazwiska) oraz No 8 (brak pozostałych cyfr). Najprawdopodobniej jest to omyłkowo (wtórnie) połączony fragment metki z obiektu 19011/MEK, gdyż to na nim widnieje częściowo zachowany napis "Bapuuaba".

Hipoteza: Zachowane na fragmencie archiwalnej metki inicjały (Dr. B...) mogą wskazywać na osobę Benedykta Dybowskiego, a zatem obiekt może pochodzić z jego kolekcji syberyjskiej.

Naczynie z kory (z pokrywką)

Naczynie z kory brzozowej z pokrywką i dnem wykonanymi z drewna. Kształt naczynia owalny, mocno spłaszczony. Na ażurowych ściankach wykonanych z plecionki z kory brzozowej szereg prostokątnych okienek, w których znajdują się „szybki” wykonane z miki. Naczynie przeznaczone do przechowywania płynów(?), na karcie zapisana nazwa: tujas.

Na karcie magazynowej zapisany stary nr inw.: MTP 17141 VIII F 898 oraz informacja o przekazie do zbiorów MTP w 1886 roku.
Przekaz z MTP do MEK w 1913 roku.

Naczynie z kory, zdobione, otwarte

Naczynie z kory brzozowej. Kształt okrągły-cylindryczny, dno z drewna. Na całym obwodzie ścianki naczynia wydrapane zdobienia geometryczne. Dno i ścianka połączone szwem „na okrętkę”. Naczynie służyło do przechowywania (brak danych o typie przechowywanych produktów oraz sposobie ich zabezpieczania w naczyniu).

Na karcie katalogu naukowego (głównego) zapisana nazwa „krupka”.

W zbiorach MTP od 1884 roku, dar - przekaz Maksymiliana Oborskiego (1809 - 78), malarza, zesłańca, o którym wiadomo, że w latach 1866-67 przebywał w Usolu, Irkucku i Solikomsku.

Na karcie magazynowej zapisany stary nr inw.: MTP 17143 VIII F 900 oraz informacja o przekazie do zbiorów MTP w 1884 roku. Przekaz z MTP do MEK w 1913 roku.

Model czółna

Model czółna z żerdzią - odbijakiem. Łódka w cylindrycznym kształcie, wyraźnie pionowo spłaszczona przy obydwu końcach, Pośrodku modelu 1 żerdź poprzeczna – siedzisko. Odbijak długi, wąski, spiczasty. Całość w kolorze naturalnego drewna. Na karcie magazynowej zapisany stary nr inw.: MTP 17970 XIX D 65 W "Katalogu wystawy etnograficznej z Kamczatki i Wysp Komandorskich (zbiory Dr. Benedykta Dybowskiego)", Warszawa 1883, model ten został opisany: "Model czółna kamczackiego "batem" zwanego. Na niem przepływają Kamczadale (Itelmeni) przez zatoki morskie, płyną w górę po bystrych rzekach, używając cienkich tyk "szestami" zwanych, którymi się opierają o dno rzeki; płynąc w dół po rzece, używają krótkich wioseł"

Kolekcja syberyjska – nowe spojrzenie

Album fotograficzny Benedykta Dybowskiego

Album Benedykta Dybowskiego

Szukaj obiektów

Powiązane osoby

Benedykt Dybowski

Powiązane obiekty

Niezbędne (3)

Statystyka (3)

Kolekcja syberyjska – nowe spojrzenie

Album fotograficzny Benedykta Dybowskiego

Album Benedykta Dybowskiego

Szukaj obiektów

Powiązane osoby

Benedykt Dybowski

Powiązane obiekty

Drodzy Goście