PL EN
Ustawienia prywatności
Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Aby uzyskać więcej informacji i spersonalizować swoje preferencje, kliknij „Ustawienia”. W każdej chwili możesz zmienić swoje preferencje, a także cofnąć zgodę na używanie plików cookie 
na poniższej stronie.
Polityka prywatności
*Z wyjątkiem niezbędnych

menu

Kolekcja syberyjska – nowe spojrzenie

Lasso (do chwytania reniferów) - maut

Lasso (maut, mylnie, zamiennie określany czasem jako czaut) wykonany ze skóry zająca morskiego (ros. lahtak, ang. beared seal) lub foki - ssaków morskich. Materiał pozyskany przez Ewenów z interioru Kamczatki od grup ludności żyjącej nad brzegiem morza. Kościana sprzączka wykonana z kości lub rogu. Jest ona uszkodzona – tylko takie lasso mógł otrzymać w darze Benedykt Dybowski, ponieważ eweński pasterz nigdy nie pozbywał się sprawnego mautu.

Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK  w dniu 28.02.2018 roku:  Ryte dekoracje na sprzączce. Obiekt jest przykładem kooperacji pomiędzy Ewenami i Koriakami, od których ci drudzy pozyskiwali skórę.
 

Lasso (do chwytania reniferów) - czaut 19006/MEK

Informacje

Licznik kolekcji:
59
Numer inwentarza MEK:
19006
Nazwa oryginalna:
czaut
Grupa narodowościowa:
Ewenowie (Lamuci)
Pochodzenie geograficzne:
Azja , Federacja Rosyjska , Kraj Kamczacki
Wymiary:
kościana sprzączka: 5 x 4 x 5 cm, ø otworu sprzączki: 2,5 cm
Materiał:
skóra , kość zwierzęca
Technika:
mieszana (wyrób złożony z kilku łączonych materiałów) , wykonanie ręczne
Datowanie:
przed 1883 rokiem
Darczyńca:
kolekcja Benedykta Dybowskiego

Tagi

Benedykt Dybowski Kamczatka lasso

Głosy z terenu

Maut (arkan)

Szukaj obiektów


Wyszukiwanie zaawansowane

Powiązane osoby

Benedykt Dybowski

Benedykt Dybowski (1833–1930)

Powiązane obiekty

Lejce

Pleciony pasek z włosia i włókna używany do zaprzęgu psiego do sań. Długi pas powstały z przeplatania włosia zwierzęcego (kolor brązowy) i nici lnianych(?, kolor biały). Krawędzie boczne (końce) paska niewykończone, postrzępione. Lejce przechowywane w postaci zwiniętej taśmy.

Zapis w archiwalnej Księdze działowej MEK, Księga: „Rosjanie”, Inwentarz przedmiotów znajdujących się w Muzeum Etnograficznym w Krakowie: L.p. 121, L. Inw. 7678, Lejce z włosienia z płn. Syberii używane do zaprzęgania psów do sanek. Dług. 3 cm* dar p. Ludwika Stoczkiewicza w 1923 r.
(* podany wymiar dotyczy szerokości)

Dar Ludwika Stoczkiewicza z W-wy z 1923 roku. Obiekt pochodzi od Józefa Stoczkiewicza, ojca darczyńcy, więźnia Cytadeli Warszawskiej w 1864 roku, po upadku Powstania Styczniowego. Skazany został na zesłanie, przebywał na zesłaniu przez 13 lat  w Guberni Tobolskiej.

Rzemienie

4 sztuki/części rzemieni. Przy obiekcie metka z treścią: „Pęk rzemieni przyp. uprząż.” Na karcie magazynowej znajduje się fotografia ukazująca 1 zwój rzemienia, natomiast w wymiarach podane są 3 części. Uwaga: jeśli wykonane ze skóry zająca morskiego (lahtaka), to jest to „półprodukt”, niewykończony  czaut (arkan). Informacja pozyskana od dr Ericha Kastena z Kulturstiftung Sibirien ze Fürstenbergu (Niemcy), podczas wizyty studyjnej w MEK w dniu 28.02.2018)

Uzdy i lejce do uprzęży

Zespół rzemieni (rozerwanych, w częściach) i kościanych sprzączek tworzących pierwotnie uzdy z lejcami do psiego zaprzęgu.

Przy obiekcie  zachowana archiwalna metka z treścią:  „Uzdy i lejce do uprzęży reniferów”.

Projekt badawczy finansowany w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016-2019.

Na skróty: Zaplanuj wizytę Edukacja Sklep online Kontakt