Kolekcja syberyjska – nowe spojrzenie

Lalka-zabawka wykonana z 1/2 dziobu (górnej części) gęsi oraz kawałka grubego, czarnego sukna, które przymocowane jest poprzez owinięcie i przyszycie jest do podstawy dziobu. Sukno ozdobione 6 pionowymi i poziomymi naszytymi paskami w kolorach: żółtym, zielonym, niebieskim i czerwonym. Elementy łączone poprzez zszywanie. Nasada i czubek dzioba w kolorze czarnym.   
Lalka "uko" była tradycyjną lalką-zabawką dzieci nienieckich. Uko nie posiadały rąk, nóg ani twarzy - wyraźnych cech antropomorficznych, ich kształt i cel, w którym były wykonywane nie pozostawiał jednak wątpliwości, że odnosiły się do ludzi. Ściślej, do świata dorosłych, do obrazowania i odtwarzania ról społecznych. Zabawa lalkami uko stanowiła wprawę, naśladowanie otaczającego porządku: lalki były ubierane np. w panice (tradycyjny strój nienieckich kobiet), reperowane i ozdabiane. Odziane w stroje lalki uko tworzyły "rodziny", rozkładano je wokół modelu czumu (tradycyjnego namiotu nienieckiego). Wykonanie i opieka nad lalką była także przygotowaniem do życia dorosłego, nawiązaniem do troski o rodzinę i ognisko domowe, które to obowiązki spoczywały na kobiecie. Wg dawnych wierzeń i przekonań, sposób w jaki dziewczynka potrafiła wykonać a następnie opiekować się lalką, mógł wpłynąć na jej przyszłość jako kobiety - żony i matki.

Oprócz roli laleczek uko dla tradycyjnej społeczności nienieckiej, równie interesujące są materiały, z których były wykonywane. Zasadniczo, każda uko składa się z dwóch części: korpusu/tułowia wykonanego z sukna (filcu) oraz głowy wykonanej z ... górnej części dzioba dzikiej gęsi. Dlaczego i skąd takie materiały na dalekiej północy, w tundrze? Sukno od pokoleń było przez Nieńców "importowane" (poprzez wymianę handlową) od komiackich i rosyjskich kupców docierających daleko na północ rzekami (m.in. Peczorą) i do pewnego stopnia stało się obowiązkowym elementem zdobiącym nienieckie panice (kobiece futra, np. 24211/MEK https://etnomuzeum.eu/syberia/kolekcja/okrycie-wierzchnie-futrzane-rozpinane) oraz pimy (buty z wysokimi cholewami, np. 19167/MEK https://etnomuzeum.eu/syberia/kolekcja/buty-3). Natomiast dzioby dzikich gęsi były łatwo dostępnym materiałem pozyskiwanym z upolowanych gęsi, których rokroczna, jesienna wędrówka na północ pokrywała się z sezonem polowań.  Dzieci (dziewczynki) wykorzystywały więc do wyrobu laleczek uko to, co pozostawało ich matkom po szyciu i reparacji strojów oraz ojcom po sezonie polowań.

Współcześnie, laleczki uko stały się wyrobem rękodzielniczym wykonywanym przez nienieckie mastierice, jak po rosyjsku określa się kobiety trudniące się wyrobem sztuki i rzemiosła ludowego. Paradoksem jest to, że obecnie starsze kobiety skupione w lokalnych domach kultury i spółdzielniach, uczą młode pokolenia wyrobu lalek, które wykonywane były niegdyś przez dzieci. Uko stały się dziś popularną pamiątką, przedmiotem wręczanym jako upominek a poniekąd także jednym z symboli nienieckiej kultury.

Obiekt pozyskany w miejscowości Oma, w 2017 roku, w trakcie badań terenowych prowadzonych w ramach projektu badawczego Antropologiczna reinterpretacja kolekcji syberyjskiej ze zbiorów Muzeum Etnograficznego w Krakowie, pochodzącej od polskich badaczy Syberii XIX wieku, realizowanego przez MEK w oparciu o grant Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki (NPRH).

Model odzieży wierzchniej, zimowej, wykonany z białej skóry z brązowym futrem zwróconym do środka (na wewnętrzną stronę). Kaptur, mankiety i dolny brzeg futrzane. Wzdłuż dolnej krawędzi dwa pasy z czerwonego i niebieskiego sukna. W miejscach łączenia zszywanych elementów modelu (ramiona, rękawy), widoczne szwy.

Modele odzieży - w tym opisywany model męskiej odzieży wierzchniej, tzw. malicy, były nie tylko zabawkami (obecnie też i pamiątkami), ale pełniły funkcje edukacyjne. Dorastające dziewczynki nienieckie uczyły się szyć podpatrując wyroby dorosłych kobiet, które odpowiedzialne były za przygotowanie (szycie, reparację) odzieży. Modele odzieży wykorzystywane były również w zabawie jako ubranie np. dla laleczek UKO. Poprzez zminiaturyzowany świat modeli (odzież, laleczki, czum, etc.), dzieci odtwarzały otaczający je świat dorosłych przygotowując się tym samym do pełnienia swoich przyszłych ról społecznych.

Obiekt pozyskany w miejscowości Oma, w 2017 roku, w trakcie badań terenowych prowadzonych w ramach projektu badawczego Antropologiczna reinterpretacja kolekcji syberyjskiej ze zbiorów Muzeum Etnograficznego w Krakowie, pochodzącej od polskich badaczy Syberii XIX wieku (grant NPRH).

Komplet 4 małych laleczek - modeli obrazujących tradycyjną rodzinę nieniecką. Mężczyzna i kobieta ubrani są w tradycyjne stroje zimowe (malicę - mężczyzna i panicę - kobieta) wykonane z kolorowego sukna z obszyciami krawędzi z białego i czarnego futra. Stroje dwójki dzieci w całości wykonane z białego futra.(dziewczynka) oraz białego futra łączonego z czarnym suknem (chłopiec). Dziewczynka przyozdobiona różową wstążką. Podstawy laleczek - figurek 
płaskie. 
Są to współczesne zabawki (a zarazem pamiątki) nienieckie. Wyrobem takich i podobnych laleczek trudnią się obecnie tzw. mastierice, czyli nienieckie kobiety - mistrzynie rękodzieła. Dawniej laleczki - zabawki jak i model strojów były wyrabiane głównie przez dorastające dziewczęta, które w ten sposób przygotowywały się (uczyły się) przyszłych ról społecznych. Współcześnie wyroby tego typu są oferowana na kiermaszach, w sklepach z pamiątkami i w muzealnych sklepikach w Narjan Mar i domach kultury w nielicznych miejscowościach NOA (NAO).

Dar Julii Anatoliewneji Bobrikowej z Omy (NAO) dla MEK. Obiekt pozyskany w miejscowości Oma, w 2017 roku, w trakcie badań terenowych prowadzonych w ramach projektu badawczego Antropologiczna reinterpretacja kolekcji syberyjskiej ze zbiorów Muzeum Etnograficznego w Krakowie, pochodzącej od polskich badaczy Syberii XIX wieku, realizowanego przez MEK w oparciu o grant Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki (NPRH).