Nasze życie w czasach zarazy
–
Nasze życie w czasach zarazy
Czy można jednocześnie złościć się i cieszyć, akceptować i buntować się, rozumieć i nie rozumieć, czuć się dobrze i źle? W dobie pandemii, kiedy przyszłość stanęła pod znakiem zapytania, obserwujemy siebie z zaskakujących perspektyw. To również czas, kiedy testujemy swoje relacje i na nowo definiujemy społeczeństwo.
W Muzeum wierzymy, że opowiadając innym o swoich emocjach i spostrzeżeniach, możemy lepiej zrozumieć siebie i drugiego człowieka. Dlatego zapraszamy wszystkich gotowych podzielić się swoim doświadczeniem do budowania pamięci o tym niecodziennym czasie. Możecie się włączyć, biorąc udział w badaniach etnograficznych „Nasze życie w czasach zarazy”, bądź współtworząc z nami wirtualną wystawę „Kolekcja w kwarantannie”.
O badaniach
W badaniach etnograficznych, które prowadzimy w Muzeum, ważne są bezpośredni kontakt i rozmowa. Kiedy więc na początku marca 2020 roku pandemia COVID-19 wymusiła na nas radykalne ograniczenie kontaktów społecznych, stanęliśmy wobec wyzwania: jak stworzyć przestrzeń do wymiany doświadczeń, w której każdy będzie czuł się bezpiecznie. W sukurs przyszedł nam założyciel Muzeum – Seweryn Udziela, który pod koniec XIX wieku, badając życie mieszkańców wsi, korzystał z metody kwestionariuszowej. Zatem w drugiej połowie marca uruchomiliśmy anonimowy internetowy kwestionariusz z 45 pytaniami o codzienność w dobie pandemii. Do końca czerwca napłynęły do nas 1524 ankiety. Ludzie z różnych miejsc w Polsce (a także przebywający w innych krajach), pisali o swoim życiu, m.in. o rytmie dnia, sytuacji zawodowej, relacjach z innymi, o swoich emocjach i przemyśleniach. Dziękujemy wszystkim za zaufanie i podzielenie się z nami często niełatwymi doświadczeniami.
Drobne fragmenty tych opowieści zostały już opublikowane w postaci tzw. „Wycinków” na stronie internetowej naszego Muzeum (patrz poniżej). W tych niewielkich postach chcieliśmy dzielić się napływającymi treściami/głosami. Próbowaliśmy opowiedzieć, jak doświadczamy pandemii. W cudzym doświadczeniu nierzadko odnajdowaliśmy siebie.
W przyszłości wszystkie uzyskane w trakcie badań relacje, zostaną zdeponowane w zbiorach Muzeum. Dzięki nim przyszłe pokolenia będą mogły dowiedzieć się, jak wyglądało nasze życie w czasach zarazy. Już dziś wiele możemy się z nich dowiedzieć o nas samych.
O wystawie
Zbierając świadectwa życia podczas pandemii, poczuliśmy potrzebę ich prezentacji w formie dla Muzeum najbardziej naturalnej: na wystawie. Dlatego wraz z naszą publicznością tworzymy teraz wirtualną „Kolekcję w kwarantannie”, na którą składają się opowieści o przedmiotach, obrazach i dźwiękach, które w tym trudnym czasie stały się dla nas ważne bądź nabrały nowego znaczenia. Jeśli zechcielibyście/zechciałybyście dołączyć do współtworzenia tej cyfrowej wystawy, zajrzyjcie na stronę „Kolekcji”. Tam znajdziecie wskazówki, jak możecie się zaangażować.
Marzymy, że kiedyś uda nam się przenieść stworzoną z Wami wystawę do przestrzeni ekspozycyjnych Muzeum. I w końcu porozmawiać z Wami na żywo, podczas wernisażu.
Czy można jednocześnie złościć się i cieszyć, akceptować i buntować się, rozumieć i nie rozumieć, czuć się dobrze i źle? W dobie pandemii, kiedy przyszłość stanęła pod znakiem zapytania, obserwujemy siebie z zaskakujących perspektyw. To również czas, kiedy testujemy swoje relacje i na nowo definiujemy społeczeństwo.
W Muzeum wierzymy, że opowiadając innym o swoich emocjach i spostrzeżeniach, możemy lepiej zrozumieć siebie i drugiego człowieka. Dlatego zapraszamy wszystkich gotowych podzielić się swoim doświadczeniem do budowania pamięci o tym niecodziennym czasie. Możecie się włączyć, biorąc udział w badaniach etnograficznych „Nasze życie w czasach zarazy”, bądź współtworząc z nami wirtualną wystawę „Kolekcja w kwarantannie”.
O badaniach
W badaniach etnograficznych, które prowadzimy w Muzeum, ważne są bezpośredni kontakt i rozmowa. Kiedy więc na początku marca 2020 roku pandemia COVID-19 wymusiła na nas radykalne ograniczenie kontaktów społecznych, stanęliśmy wobec wyzwania: jak stworzyć przestrzeń do wymiany doświadczeń, w której każdy będzie czuł się bezpiecznie. W sukurs przyszedł nam założyciel Muzeum – Seweryn Udziela, który pod koniec XIX wieku, badając życie mieszkańców wsi, korzystał z metody kwestionariuszowej. Zatem w drugiej połowie marca uruchomiliśmy anonimowy internetowy kwestionariusz z 45 pytaniami o codzienność w dobie pandemii. Do końca czerwca napłynęły do nas 1524 ankiety. Ludzie z różnych miejsc w Polsce (a także przebywający w innych krajach), pisali o swoim życiu, m.in. o rytmie dnia, sytuacji zawodowej, relacjach z innymi, o swoich emocjach i przemyśleniach. Dziękujemy wszystkim za zaufanie i podzielenie się z nami często niełatwymi doświadczeniami.
Drobne fragmenty tych opowieści zostały już opublikowane w postaci tzw. „Wycinków” na stronie internetowej naszego Muzeum (patrz poniżej). W tych niewielkich postach chcieliśmy dzielić się napływającymi treściami/głosami. Próbowaliśmy opowiedzieć, jak doświadczamy pandemii. W cudzym doświadczeniu nierzadko odnajdowaliśmy siebie.
W przyszłości wszystkie uzyskane w trakcie badań relacje, zostaną zdeponowane w zbiorach Muzeum. Dzięki nim przyszłe pokolenia będą mogły dowiedzieć się, jak wyglądało nasze życie w czasach zarazy. Już dziś wiele możemy się z nich dowiedzieć o nas samych.
O wystawie
Zbierając świadectwa życia podczas pandemii, poczuliśmy potrzebę ich prezentacji w formie dla Muzeum najbardziej naturalnej: na wystawie. Dlatego wraz z naszą publicznością tworzymy teraz wirtualną „Kolekcję w kwarantannie”, na którą składają się opowieści o przedmiotach, obrazach i dźwiękach, które w tym trudnym czasie stały się dla nas ważne bądź nabrały nowego znaczenia. Jeśli zechcielibyście/zechciałybyście dołączyć do współtworzenia tej cyfrowej wystawy, zajrzyjcie na stronę „Kolekcji”. Tam znajdziecie wskazówki, jak możecie się zaangażować.
Marzymy, że kiedyś uda nam się przenieść stworzoną z Wami wystawę do przestrzeni ekspozycyjnych Muzeum. I w końcu porozmawiać z Wami na żywo, podczas wernisażu.
