Obraz przedstawia w dolnej części parę krakowiaków klęczących przed udzielającym im ślubu kapłanem ubranym w sutannę, komżę i zieloną stułę. Młodzi są odziani w stroje krakowskie. Pan młody ma kaftan z czerwonymi chwastami i guzikami, a panna młoda - trzy sznury korali, wieniec ze wstążkami, bogato zdobiony gorset i fartuch w kwiecisty deseń. Duchowny łączy dłonie nowożeńców. W tle widnieją gałązki z kwiatami. W górnej części obrazu został ukazany fragment wnętrza świątyni, w której rozgrywa się scena. Są to dwa ostrołukowe okna, a także przedstawiony symbolicznie ołtarz. Poziomy pas białego obrusu dzieli kompozycję na dwie strefy. Na ołtarzu stoi żółta promienista monstrancja, a po bokach – po trzy świece. Powyżej widnieje ukwiecony obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem podtrzymywany przez dwa anioły. Pod oknami stoją doniczki z kwiatami. Karnacja postaci jest biała, detale zaznaczono skrótowo, barwy są czyste i jaskrawe. Tło jest jednolicie ugrowe. Ciemnoróżowe obramowanie zdobią zielone listki i białe kwiaty.
Obraz można uznać za charakterystyczny dla twórczości Katarzyny Gawłowej (1896-1982). Malarka urodziła się i prawie całe życie mieszkała w Zielonkach pod Krakowem, gdzie pracowała na roli. Sprzedawała też nabiał i jarzyny na miejskim targu. Wnętrze swojego domu ozdobiła namalowanymi świętymi postaciami, kwiatami, sylwetkami zwierząt. Jej pełne uroku malarstwo zostało odkryte, gdy miała już 77 lat. Używała kartonu, dykty i płyt pilśniowych.
Tematy prac czerpała z życia wsi, własnej wyobraźni, chętnie także malowała obrazy o tematyce sakralnej. Wolną przestrzeń na swoich kompozycjach wypełniała ptakami, kwiatami, końmi. Na obrazach umieszczała przyśpiewki, wierszyki, lub krótkie komentarze. Do jej ulubionych tematów należały sceny rodzajowe z wizerunkami ludzi w strojach krakowskich. Krakowiaków ukazywała podczas procesji Bożego Ciała, na licznych obrazach przedstawiających ślub lub wesele. Sama też chętnie portretowała się w stroju ludowym.
W 1977 roku w Muzeum Etnograficznym w Krakowie uroczyście otwarto wystawę jej malarstwa. Zaprezentowano ponad 150 obrazów z kolekcji muzeum i ze zbiorów prywatnych. Malarka przybyła w krakowskim gorsecie, na który narzuciła chustę. Była zawstydzona i zarazem szczęśliwa, bo wernisaż przypominał weselną uroczystość. Gościom przygrywała kapela z Zielonek. Na nakrytym białymi obrusami „paradnym” stole ozdobionym kwiatami stały kosze pełne cukierków i pierników, piętrzyły się pączki i ciasta, w karafkach i dzbanach mieniły się różnobarwne napitki.
Zakup od Katarzyny Gawłowej w 1976 roku za pośrednictwem dyrektora Edwarda Waligóry związany z przygotowywaną wystawą prac malarki. Wiele obrazów na tę wystawę podarował też Jacek Łodziński krakowski kupiec, restaurator i kolekcjoner, który z późniejszym prof. ASP Mieczysławem Górowskim odkrył malarstwo Gawłowej. Łodziński był też autorem katalogu do tej wystawy prezentowanej od grudnia 1977 do lutego 1978 roku. W zbiorach muzeum znajduje się obecnie 68 prac malarki z Zielonek.
Bibliografia:
Aleksander Jackowski, Sztuka zwana naiwną, Warszawa 1995, s. 56-57.
Jacek Łodziński, Malarstwo Katarzyny Gawłowej, Kraków 1978. D.
Obraz można uznać za charakterystyczny dla twórczości Katarzyny Gawłowej (1896-1982). Malarka urodziła się i prawie całe życie mieszkała w Zielonkach pod Krakowem, gdzie pracowała na roli. Sprzedawała też nabiał i jarzyny na miejskim targu. Wnętrze swojego domu ozdobiła namalowanymi świętymi postaciami, kwiatami, sylwetkami zwierząt. Jej pełne uroku malarstwo zostało odkryte, gdy miała już 77 lat. Używała kartonu, dykty i płyt pilśniowych.
Tematy prac czerpała z życia wsi, własnej wyobraźni, chętnie także malowała obrazy o tematyce sakralnej. Wolną przestrzeń na swoich kompozycjach wypełniała ptakami, kwiatami, końmi. Na obrazach umieszczała przyśpiewki, wierszyki, lub krótkie komentarze. Do jej ulubionych tematów należały sceny rodzajowe z wizerunkami ludzi w strojach krakowskich. Krakowiaków ukazywała podczas procesji Bożego Ciała, na licznych obrazach przedstawiających ślub lub wesele. Sama też chętnie portretowała się w stroju ludowym.
W 1977 roku w Muzeum Etnograficznym w Krakowie uroczyście otwarto wystawę jej malarstwa. Zaprezentowano ponad 150 obrazów z kolekcji muzeum i ze zbiorów prywatnych. Malarka przybyła w krakowskim gorsecie, na który narzuciła chustę. Była zawstydzona i zarazem szczęśliwa, bo wernisaż przypominał weselną uroczystość. Gościom przygrywała kapela z Zielonek. Na nakrytym białymi obrusami „paradnym” stole ozdobionym kwiatami stały kosze pełne cukierków i pierników, piętrzyły się pączki i ciasta, w karafkach i dzbanach mieniły się różnobarwne napitki.
Zakup od Katarzyny Gawłowej w 1976 roku za pośrednictwem dyrektora Edwarda Waligóry związany z przygotowywaną wystawą prac malarki. Wiele obrazów na tę wystawę podarował też Jacek Łodziński krakowski kupiec, restaurator i kolekcjoner, który z późniejszym prof. ASP Mieczysławem Górowskim odkrył malarstwo Gawłowej. Łodziński był też autorem katalogu do tej wystawy prezentowanej od grudnia 1977 do lutego 1978 roku. W zbiorach muzeum znajduje się obecnie 68 prac malarki z Zielonek.
Bibliografia:
Aleksander Jackowski, Sztuka zwana naiwną, Warszawa 1995, s. 56-57.
Jacek Łodziński, Malarstwo Katarzyny Gawłowej, Kraków 1978. D.
