Korona wigilijna (w dokumentacji muzealnej nazywana również "koroną z orzechów") ma kształt kopulasty, o podstawie w formie okręgu, z sześcioma pałąkami wykonanymi z drutu. Jednym końcem przymocowane są one do podstawy, a drugim łączą się ze sobą u szczytu zwieńczonego krzyżem. Korona ozdobiona jest orzechami laskowymi, umocowanymi krzyżującymi się paskami słomy, które przywiązane są do konstrukcji dratwą. Całość okręcona jest paskami zielonej strzyżonej gładkiej bibuły.
Korony wigilijne, jak wskazuje ich nazwa, stanowiły wystrój izby wiejskiej w okresie Bożego Narodzenia. Według nielicznych przekazów, najczęściej zawieszano je u pułapu nad stołem wigilijnym, a na przełomie lat 20. i 30. XX wieku częściej stawiano na skrzyni lub szafie jako całoroczną ozdobę.
Użycie słomy i orzechów, w zdobnictwie tego atrybutu wigilijnego, wskazuje na pierwotną, poza dekoracyjną, jego funkcję. W tradycyjnej kulturze ludowej, przypisywano im bowiem znaczenie obfitości, dostatku, plenności, a umieszczanie ich w izbie miało w symboliczny sposób przysporzyć domownikom zdrowia, dobrobytu i obfitych urodzajów.
Zwyczaj umieszczania w izbie koron wigilijnych już w latach 30. XX w. uchodził za ginący. Ten eksponat jest jednym z trzech zachowanych w zbiorach MEK, pochodzących z terenu Małopolski z pierwszych dziesięcioleci XX wieku.
Opracowała Grażyna Pyla.
Literatura: Tadeusz Seweryn, Podłaźniki, Kraków 1932, s. 68-73.
