Deserowy talerzyk o średnicy 14 cm, ręcznie wykonany z przeźroczystego szkła zawierającego w swojej masie pęcherzyki powietrza, ozdobiony wyciskanymi i nakładanymi kolorowanymi elementami zdobniczymi. Talerzyk posiada ząbkowany brzeg, na środku spodniej strony zdobiony jest krystalicznym reliefem otaczającym gwiazdkę, na otoku zaś czterema powtarzającymi się plastycznymi elementami w kształcie esowato wygiętej wici roślinnej również uzupełnionymi gwiazdką a rozdzielonymi pionowymi prążkami. W elementach zdobniczych pojawiają się 4 kolory – żółty, czerwony, zielony i niebieski. Spodeczek pękł w kilku miejscach i został wzdłuż górnej krawędzi precyzyjnie zdrutowany.
Wyroby ze szkła weneckiego cieszyły się sławą w Europie od wielu wieków. Od XIII wieku są one produkowane rzemieślniczo na małej wyspie Murano położonej niedaleko Wenecji, dokąd wytwórczość ta została przeniesiona z miasta w obawie przed możliwością wywoływania pożarów w jego granicach. Wytwórczość szklarzy z Murano cieszyła się zasłużonym uznaniem. Byli oni obdarowani licznymi przywilejami lecz wiązało się to z zakazem opuszczania wyspy i zdradzania tajemnic produkcji szklarskiej. Mimo obostrzeń nie udało się zatrzymać rzemieślników, którzy przenosili się do różnych krajów Europy, zaszczepiając tam znane sobie umiejętności. Wytwórczość szklarska na Murano trwa nieprzerwanie do dziś z małymi zmianami w zakresie stosowanej technologii, wg wypracowanych przed wiekami technik. Praca nadal jest ręczna, z zastosowaniem dmuchania szkła, ręcznego kształtowania z użyciem szczypiec, kleszczy, z wykorzystaniem techniki filigranu, grawerowania, emaliowania, złocenia, nakładania detali zdobniczych. Duża jest różnorodność szklanej produkcji, od wyrobów artystycznych, dekoracyjnych, użytkowych po biżuterię. Turyści, trafiając na Murano, mogą nie tylko zakupić określone wyroby, ale też zwiedzić miejscowe Muzeum Szkła.
Talerzyk, według rodzinnego przekazu, należał do babki żony założyciela Muzeum, Seweryna Udzieli – Felicji Winogrodzkiej (1826-1908), 1 voto Pohoreckiej, 2 voto Piotrowskiej, żony Ludwika Piotrowskiego, która jako młoda mężatka straciła swego pierwszego męża w krwawych wypadkach rzezi galicyjskiej 1846 r. Talerzyk, o którym obecnie niewiele wiadomo, był przechowywany w rodzinie Piotrowskich, a następnie Udzielów przez ok. 150 lat, zanim trafił jako pamiątka rodzinna do Muzeum.
Wyroby ze szkła weneckiego cieszyły się sławą w Europie od wielu wieków. Od XIII wieku są one produkowane rzemieślniczo na małej wyspie Murano położonej niedaleko Wenecji, dokąd wytwórczość ta została przeniesiona z miasta w obawie przed możliwością wywoływania pożarów w jego granicach. Wytwórczość szklarzy z Murano cieszyła się zasłużonym uznaniem. Byli oni obdarowani licznymi przywilejami lecz wiązało się to z zakazem opuszczania wyspy i zdradzania tajemnic produkcji szklarskiej. Mimo obostrzeń nie udało się zatrzymać rzemieślników, którzy przenosili się do różnych krajów Europy, zaszczepiając tam znane sobie umiejętności. Wytwórczość szklarska na Murano trwa nieprzerwanie do dziś z małymi zmianami w zakresie stosowanej technologii, wg wypracowanych przed wiekami technik. Praca nadal jest ręczna, z zastosowaniem dmuchania szkła, ręcznego kształtowania z użyciem szczypiec, kleszczy, z wykorzystaniem techniki filigranu, grawerowania, emaliowania, złocenia, nakładania detali zdobniczych. Duża jest różnorodność szklanej produkcji, od wyrobów artystycznych, dekoracyjnych, użytkowych po biżuterię. Turyści, trafiając na Murano, mogą nie tylko zakupić określone wyroby, ale też zwiedzić miejscowe Muzeum Szkła.
Talerzyk, według rodzinnego przekazu, należał do babki żony założyciela Muzeum, Seweryna Udzieli – Felicji Winogrodzkiej (1826-1908), 1 voto Pohoreckiej, 2 voto Piotrowskiej, żony Ludwika Piotrowskiego, która jako młoda mężatka straciła swego pierwszego męża w krwawych wypadkach rzezi galicyjskiej 1846 r. Talerzyk, o którym obecnie niewiele wiadomo, był przechowywany w rodzinie Piotrowskich, a następnie Udzielów przez ok. 150 lat, zanim trafił jako pamiątka rodzinna do Muzeum.
